Ky është një postim që ka tërhequr vëmendjen e shumë prindërve. Nëse e gjeni veten në të, cili do të ishte mendimi juaj për situatën që do të lexoni?
Blogerja e prindërve Laura Mazza u ndal në mediat sociale për të ndarë një postim në lidhje me një situatë të vështirë në të cilën u gjend djali i saj kohët e fundit. Blogerja tregoi se si djali i saj u fut në telashe në shkollë duke grushtuar e një prej fëmijëve të tjerë. Në postim ajo pretendoi se kjo sjellje ishte jashtë karakterit për djalin e saj gjashtëvjeçar, i cili është “i ëmbël nga natyra”.
Për shkak të kësaj, ajo mendoi se ai duhet të ketë pasur një arsye të fortë për të bërë atë që bëri, prandaj i kërkoi të tregonte të vërtetën.
Sipas Laura-s, 33 vjeçe, djali i saj po ngacmohej nga një fëmijë tjetër dhe ai nuk mendonte se mësuesi do të bënte gjë për këtë, kështu që vendosi ta merrte situatën vetë në duart e tij për ta ndalur këtë gjë.
Ajo shkroi: “Djali im grushtoi një fëmijë tjetër sot. Ai më tha se duhej të bënte detyrën e oborrit. Vazhdoja ta vëzhgoja se pse nuk donte të më tregonte, duke më thënë që nuk do ta besoja. Ai tha se as mësuesi nuk e besonte sepse fëmija pretendonte gjithmonë se lëndohej.
“Kështu që i thashë djalit, nëse më thua të vërtetën, nuk do të biesh në telashe. Dhe e bëri.
“Më tha se një djalë tjetër po e kapte, dhe kur i tha të ndalonte, ai e shtyu në tokë, dhe më pas iku”.
Mamaja, nga Melburni, vazhdoi të thoshte: “E pyeta, ‘në rregull, po çfarë bëre?’
“Ai tha “E ndoqa dhe e grushtova në fytyrë që ai të mos më ngacmonte më kurrë. E dija që mësuesi nuk do të bënte asgjë kështu që u detyrova ta ndaloja vetë që të mos më ngacmonte më”.
“Nuk thashë shumë, thjesht e falënderova që u tregua i sinqertë dhe biseduam për mënyra të ndryshme për ta trajtuar këtë çështje pa dhunë.
“Por a u ndjeva krenare? Po, pak. E di që dhuna nuk është përgjigjja, por gjithashtu e di që kur bëhet fjalë për dhunuesit, ju duhet t’i bëni ballë atyre. Jam e lumtur që im bir e bëri. Jam e trishtuar që nuk isha” aty për ta mbrojtur dhe që ai u zhgënjye nga të rriturit, por unë jam e lumtur që ai u ngrit për veten e tij, sepse si e rritur kjo është ende një nga gjërat më të vështira për të bërë”.
Ajo shtoi: “Dua që fëmijët e mi të dinë se fëmija i keq nuk fiton”.
Laura më pas hapi postimin për të marrë mendimet e të tjerëve mbi situatën. Qindra prindër të tjerë e vlerësuan djalin e saj për veprimet e tij, duke thënë se bëri gjënë e duhur.
Njëri shkroi: “Bravo! Ai e trajtoi mirë, po ashtu edhe ti! Disa fëmijë i kalojnë kufijtë dhe nuk shohin kurrë pasojat e sjelljes së tyre.
“Fëmijët tanë duhet të dinë se kur janë të sigurt dhe kur jo, ata kanë fuqinë ta ndryshojnë atë.”
Një tjetër u përgjigj: “Sinqerisht, do të isha shumë krenar për djalin tim nëse do të ishte ai! Mjerisht disa mësues nuk ndihmojnë gjithmonë fëmijët e duhur.”
Një i tretë tha: “Jepini fëmijës njër akullore; e ka merituar. Nëse të rriturit rreth tij nuk e deshën atë dhe ai e dinte se mund të përballej me pasoja, dhe përsëri zgjodhi të ngrihej për veten e tij … ju, e dashura ime po rritni një fëmijë pa frikë dhe udhëheqës”.
Sidoqoftë, një mësues iu lut Laura-s të inkurajonte djalin e saj që gjithmonë të shkonte së pari te mësuesi i tij, pasi këto situata mund të jenë “zemëruese” për stafin.
Ai postoi në komentet pasuese: “Si mësues, jam duke ju lutur që të inkurajoni djalin tuaj që t’i jepni një shans mësuesit.
“Shumë herë kemi dëgjuar për këto çështje vetëm pasi fëmijët kanë marrë gjërat në duart e tyre dhe dikush është lënduar. Kjo është zemëruese që shkon aq larg para se të vihemi ne në dijeni më parë.
“Unë do të pyesja nëse ai i kishte treguar ndonjë të rrituri në shkollë për këtë nxënës dhe sjelljen e tij më parë. Nëse ai ka bërë disa raporte dhe asgjë nuk është bërë, mjaft e drejtë, por do të ishte e rrallë që ne të injoronim raportin e sjelljes së ngacmimit. Nuk mund ta shohim, por nëse raportohet, duhet të merret seriozisht. Të dyja palët, si mësuesit dhe shkollat mund të paditen nëse nuk përpiqemi të mbrojmë viktimën. Gjithashtu kemi bërë një miliard orë punë edukative rreth politikave të ngacmimit në shkollat tona dhe veprimet që duhet të ndërmarrim”.
Të tjerët menduan se biseda me prindërit e fëmijës tjetër ishte mënyra më e mirë për të trajtuar situatën.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi mirror.co.uk
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
