Sot kujtojmë ditëlindjen e Shenjtores Shqiptare, Nënë Tereza. Gonxhe Bojaxhi u lind në Shkup më 26 gusht 1910 dhe vdiq në moshën 87-vjeçare, më 5 shtator 1997, në Kalkuta të Indisë. Ajo ishte humaniste e njohur shqiptare dhe fituese e çmimit Nobel për Paqe.
Të gjithë e njohin si Nënë Tereza e Kalkutës, pas një jete të kaluar në shërbim të të varfërve dhe nevojtarëve. Kush ishte kjo grua e vogël që ndoshta nuk peshonte 50 kg, dhe pse ajo kishte një ndikim të tillë në botë? Çfarë është ajo që ka krijuar një dashuri dhe respekt të tillë që kur ajo u lumturua nga Kisha Katolike Romake?
Duke parë talentet dhe aftësitë e Nënë Terezës me synimin për suksesin që duket se kërkon shoqëria moderne, nuk ka kërkesa që justifikojnë thirrjen dhe famën ndërkombëtare që ajo ka pasur.
Nënë Tereza lindi në varfëri në Shkup, Maqedoni, në ish-Jugosllavi. Nuk kishte marrë një arsimim të shkëlqyeshëm. Nuk kishte karizmën që buron shpesh nga njerëz që i vijnë për shtat. Kishte pak “dhurata të rishitshme” të llojit që bota e sotme duket se mendon se janë thelbësore për suksesin. Çfarë ishte atëherë ajo që bëri të merrej një konsensus botëror?
Përgjigja është e thjeshtë dhe në të njëjtën kohë shumë e fortë. E gjitha është në fjalë dhe në konceptin e shërbimit. Në moshën tetëmbëdhjetëvjeçare ajo hyri në një manastir në Irlandë dhe që nga ai moment ia kushtoi jetën shërbimit të të tjerëve. Në vitin 1929 arriti në Kalkuta dhe filloi të jepte mësim në një shkollë vajzash. Mjerimi i masave të tëra njerëzish në Indi e preku thellësisht dhe në vitet pasuese dhembshuria e saj e çoi në përpjekjen për të lehtësuar dhimbjen dhe vuajtjet e tyre.
Më 10 shtator 1946, në një tren që drejtohej për në Darieeling, Indi, ku ishte rrugës për t’u rikuperuar nga tuberkulozi i dyshuar, Nënë Tereza kishte një përvojë shpirtërore që ndryshonte jetën: «E kuptova se duhej të kujdesesha për të sëmurët, të uriturit, nga njerëzit e privuar nga rrobat dhe shtëpitë për të sjellë dashurinë e Zotit tek më të varfrit e të varfërve. Ky ishte fillimi i Misionarëve të Bamirësisë”.
Në atë moment Nënë Tereza e mori misionin e saj me shumë seriozitet. Nuk u përpoq thjesht të bënte diçka për të ndihmuar nevojtarët, por ajo shkoi drejt eprorëve të kishës së saj dhe kërkoi leje për të lënë urdhrin fetar, të cilit i përkiste, për të gjetur një rend të ri motrash. Pasi mori leje nga Papa Piu XII, shkoi për të punuar në Kalkuta, e njohur mirë si një nga vendet më mjeruese të njerëzor në botë. E kaloi pjesën tjetër të ditëve të saj duke u përpjekur të lehtësonte vuajtjet fizike dhe shpirtërore.
Që kur Nënë Tereza na la, mund të shohim një rrugë të përbashkët për shumë heronj: ajo e dinte saktësisht kush ishte, çfarë ishte e rëndësishme për të, çfarë duhej të bënte dhe çfarë duhej për të përfunduar detyrën e saj në këtë tokë.
Një nga aspektet befasuese të historisë së Nënë Terezës është mënyra se si ajo u dallua në një kërkim që shumë njerëz ishin motivuar ta bëjnë. Ka histori të shkëlqyera të infermierëve, misionarëve dhe të tjerëve që kanë bërë gjëra të mrekullueshme për t’i shërbyer më pak fatlumëve.
Pse Nënë Tereza ishte ikona e këtij koncepti?
Përgjigja për këtë pyetje gjithashtu duket e thjeshtë. Ajo përmbahet në fjalë dhe në konceptin e qëndrueshmërisë. Nënë Tereza dëshironte vendosmërisht të jetonte jetën e saj në koherencë me qëllimin dhe misionin që kishte identifikuar për veten e saj. Është e qartë se ajo nuk e bëri atë për lavdërimet personale që i erdhën. E bëri këtë sepse donte të sillte shpresë dhe paqe dhe të lehtësonte vuajtjet e njerëzve që ishin të sëmurë dhe vdisnin në rrugët e Kalkutës.
Statistikat thonë se gjatë viteve më shumë se 42,000 njerëz u trajtuan në tempullin e braktisur hindu të cilin ajo ishte në gjendje të blinte dhe të shndërrohej në Shtëpinë e Kalihgat për të vdekurit. Murgeshat dilnin dhe merrnin një për një të sëmurët dhe të vdekurit nga rrugët e Kalkutës për t’i çuar në shtëpi, ku ata morën dashuri dhe vëmendje. Për shumë veta dukej një detyrë e pashpresë dhe pa mirënjohje. Më shumë se 19,000 njerëz vdiqën atje, por të paktën vdiqën në një vend me njerëz që i donin dhe kujdeseshin për ta.
Historia e Nënë Terezës gradualisht u bë e njohur në të gjithë botën.
Njerëzit u habitën nga kjo shkëputje e frymëzuar nga qëndrimi tipik dhe i përhapur “është e tmerrshme, por nuk mund ta ndihmoj”. Njerëzit thjesht nuk mund ta kuptonin motorin e vogël që rendi i motrave të saj kishte krijuar për të ndihmuar të sëmurët, të vdekurit dhe nevojtarët.
Në të kundërt, Nënë Tereza kishte një ndikim të jashtëzakonshëm në botë. Ndoshta arsyeja që bota ka dëgjuar për këtë grua që operon në një vend të largët është se ajo e jetoi jetën e saj me një kuptim të thellë të asaj për të cilën ajo interesohej më shumë, një angazhim për të bërë diçka, për ta realizuar me gatishmëri, për të sakrifikuar energjinë e saj të jetës për hir të njerëzve të cilëve iu përkushtua.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Apri la Mente
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
