Nga Shkupi në zemrën e botës, nga heshtja në shenjtëri, Nënë Tereza mbetet një nga figurat më të ndritura të njerëzimit. Një grua e vogël në trup, por e pafund në shpirt, që mbolli dashuri atje ku kishte vuajtje, dhe mbeti simbol i paqes, përulësisë dhe shërbesës së vërtetë.
Një fillim i thjeshtë, një jetë e jashtëzakonshme
Nënë Tereza, e lindur si Anjezë Gonxhe Bojaxhiu, më 26 gusht 1910 në Shkup, u rrit në një familje shqiptare të devotshme, ku besimi, puna dhe dashuria për tjetrin ishin vlera të përditshme. Në moshën 18-vjeçare, e ndjekur nga një thirrje e brendshme shpirtërore, ajo la vendlindjen për të ndjekur rrugën e misionit në Kalkutë të Indisë.
Atje, përballë varfërisë ekstreme, Gonxhja e re nuk u tërhoq, por u përul edhe më shumë. Vendosi të jetonte mes më të varfërve, jo si një bamirëse nga larg, por si një nënë, si një motër, si një mike. Krijoi Urdhrin e Misionareve të Bamirësisë, i cili sot është i pranishëm në më shumë se 130 vende të botës.
“Bëj gjëra të vogla me dashuri të madhe”
Nënë Tereza nuk e kërkoi kurrë famën. Por bota, e uritur për figura që frymëzojnë, nuk mund të mos e shikonte. Në vitin 1979, ajo u nderua me Çmimin Nobel për Paqe, të cilin e pranoi në emër të të varfërve dhe refuzoi çdo luks që vinte me të, përfshirë darkën tradicionale gala, duke kërkuar që fondet të shkonin për njerëzit në nevojë.
Jeta e saj ishte një dëshmi e thjeshtësisë radikale: ajo e shihte dashurinë si veprim konkret. Për të, çdo buzëqeshje, çdo dorë e shtrirë, çdo fjalë e mirë, ishin akte të shenjta.
Ajo shkroi: “Jo të gjithë mund të bëjmë gjëra të mëdha. Por mund të bëjmë gjëra të vogla me dashuri të madhe.” Dhe me këtë filozofi të përulësisë, ndryshoi miliona jetë.
Trashëgimi që nuk vdes
Nënë Tereza ndërroi jetë më 5 shtator 1997, por kujtimi i saj është më i gjallë se kurrë. Në vitin 2016, Papa Françesku e shpalli zyrtarisht shenjtore, duke e njohur si Shenjtorja Terezë e Kalkutës, por për ne shqiptarët, ajo mbetet Nënë Tereza, bija jonë që me vepra të mëdha nderoi çdo shqiptar në botë.
Shenjtëria e saj nuk qëndron vetëm në atë që bëri, por në mënyrën si e bëri: me qetësi, pa zhurmë, pa kamerat e kohës moderne, por me një përkushtim të paimagjinueshëm.
Zëri i ndërgjegjes botërore
Ajo i kujtoi botës se varfëria nuk është vetëm mungesa e bukës, por mungesë dashurie. Se vetmia është një nga sëmundjet më të rënda. Dhe se paqja nuk është një ideal abstrakt, por një veprim i përditshëm që fillon brenda nesh.
“Nëse gjykon njerëzit, nuk ke kohë t’i duash ata.”
“Vetmia dhe ndjenja se nuk je i dashur është forma më e tmerrshme e varfërisë.”
Simbol i kombit shqiptar
Përtej fesë, kombësisë apo politikës, Nënë Tereza është simbol i njerëzimit më të mirë që ne kemi. Ajo është fytyra e mëshirës, zëri i ndërgjegjes dhe shembulli që edhe një individ i vetëm mund të ndryshojë botën. Sot, ndërsa e kujtojmë në ditëlindjen e saj, ne jo vetëm nderojmë një figurë historike, por e ftojmë vetveten të bëhemi më të mirë, më të përulur dhe më të dashur.
Faleminderit, Nënë Terezë!
Ti nuk ishe vetëm bijë e Shkupit apo e Shqipërisë, ti ishe dhe mbetesh NËNA e të gjithë botës.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
