“Nuk ka kohë më të mirë se sot për të rritur një fëmijë”, nëse Michael Reichert e thotë këtë, duhet t’i besoni atij. Psikologu është drejtori dhe themeluesi i Qendrës për Studimin e Jetës së Djemve dhe Vajzave në Universitetin e Pensilvanisë.
Kurrë nuk ishte përkthimi më i përshtatshëm: “Ajo që nuk kemi kuptuar ende për meshkujt” ishte titulli i shoqëruar me një nëntitull praktik, “Udhëzues për rritjen e të rinjve në botën e sotme”. Modeli arsimor i propozuar nga Reichert bazohet në dëgjim dhe besim dhe reflekton se si një marrëdhënie e fortë me një prind ose me një të rritur në rolin e mentorit mund t’i ndihmojë fëmijët të shprehin veten e tyre të vërtetë, edhe kur ata nuk përshtaten me normat kulturore, të cilat psikologu i ka mbiquajtur “Men-Box”.
“Shkëputja e parë e fëmijëve është nga vetvetja”, lexojmë në kapitullin hapës. Çfarë do të thotë?
Po, kjo është një pikë e rëndësishme, sepse fraza i referohet pikërisht asaj lloj shkeljeje të njerëzimit që krijon bazën që djemtë të bëhen burra që dominojnë dhe lëndojnë gratë, fëmijët dhe burrat e tjerë. Trajnimi i tyre në mashkullorinë konvencionale, përmes familjes, shkollës, trajnerëve të sporteve ose figurave të tjera, u heq djemve ndjenjat dhe dëshirojnë të imagjinojnë veten e tyre ashtu si duan. Është njësoj sikur të kishte gjithmonë një zë që thotë “Konformizmi para së gjithash!”, duke kërkuar që fëmijët të dallojnë në një moshë shumë të re atë që i tregojnë botës dhe atë që ata ndiejnë. Një djalë rritet me atë maskë deri në pikën ku ajo bëhet mënyra se si ai mendon për veten e tij.
A mendoni se duhet të ketë domosdoshmërisht një ndryshim në arsimimin e djemve dhe vajzave?
Unë mendoj se të mësuarit është gjithmonë relacional, por ne e harrojmë atë kur bëhet fjalë për fëmijët. Një arsim i bazuar në komandë dhe kontroll që mbështetet në disiplinë, forcë dhe ndëshkim është shumë më i zakonshëm tek djemtë sesa tek vajzat.
Në arsimimin e fëmijëve të tyre, si mund të arrijnë prindërit të shkëputen nga superstrukturat e trashëguara nga brezat e kaluar?
Këto janë tek të gjithë ne, të përforcuara vazhdimisht nga media dhe udhëheqësit kryesorë të mendimit. Shpresa ime është që të dy rezultatet negative – për shembull, fëmijët po hasin në më shumë probleme shëndetësore për shkak të zgjedhjeve të stilit të jetës, ose nivelet e vetëvrasjeve po rriten tek meshkujt e rinj – dhe njohuritë e reja shkencore ndihmojnë në përmbysjen e trendit, duke bindur prindërit të braktisin recetat kulturore që janë dhënë për breza të tërë. Në intervistat që zakonisht kryej me prindërit, zbuloj një hapje të re, të pamendueshme vetëm dhjetë vjet më parë. Siç them gjithmonë, nuk ka pasur kurrë një kohë më të mirë për të rritur një fëmijë.
Michael Reichert
Termi “maskulinitet toksik” është debatuar në Amerikë për disa vite. A e rritën katër vitet e administrimit të Trump perceptimin e maskulinitetit toksik?
Unë mendoj se maskuliniteti toksik është në një gjendje vdekjeje, tek burrat, veçanërisht të bardhët, që u përmbahen dëshpërimisht vlerave tradicionale. Një libër i ri, shprehimisht argumenton se feminizmi është armiku i maskulinitetit toksik. Ka shumë libra të rinj për fëmijët, shumë prej të cilëve mbështesin një fëmijëri të re të bazuar në dashuri, dhembshuri dhe lidhje, për mendimin tim kjo është një shenjë e kohës.
Si të ndërtojmë një tip mashkullor “të duhur” në një botë ku gjinitë janë gjithnjë e më fluide?
Unë e shoh rrjedhshmërinë e zhanrit si një shenjë tjetër që “Kutia e Burrave” refuzohet nga fëmijët e sotëm, instinkti i të cilëve është të mbrojnë veten nga presionet që i shtyjnë të shkëputen nga zemrat e tyre dhe të jenë ata që nuk janë. A do të ketë një “fund për burrat”? Nuk mendoj kështu, sidomos nëse i lejojmë fëmijët të jenë vetvetja.
Në Itali luftohet çdo ditë me histori të dhunës gjinore, nga vrasja e grave tek përdhunimi, te diskriminimi në vendin e punës, a mendoni se ka rekomandime të vlefshme për të eliminuar ndryshimet gjinore?
Unë nuk mendoj se Italia ka një problem më të madh se Shtetet e Bashkuara kur bëhet fjalë për dhunën e burrave ose dominimin e burrave – histori të ndryshme, me siguri dhe nuanca të ndryshme kulturore, por globalizimi i formave dominuese të maskulinitetit tradicional ka bërë që gjithkund si – Afrika, Azia, Evropa, Amerika e Veriut – njohin një model të zakonshëm në mënyrën se si fëmijët kuptohen, trajtohen dhe arsimohen. Unë mendoj se përparimi i ideve të reja të bazuara në shkencë për edukimin e fëmijëve është një mënyrë e fuqishme për të luftuar kundër normave dhe besimeve historike socio-kulturore.
Libri thotë se marrëdhëniet pozitive me prindërit ose mentorët e tjerë janë strehë e sigurt për fëmijët, si funksionon në praktikë?
Ajo që del nga hulumtimi është se kur një fëmijë ka një marrëdhënie me dikë – një prind, një mësues, një trajner, një mik – i cili e njeh atë, e do atë, e pranon atë për atë që është, ai është shumë më i aftë të luftojë kundër presioneve për kompromis dhe dorëzimit ndaj normave kulturore. Kjo është arsyeja pse unë kaloj kaq shumë kohë në librin tim duke përshkruar strategjitë për krijimin dhe mirëmbajtjen e llojit të lidhjes që i mban fëmijët afër. Nëse duam që fëmijët tanë të jenë besnikë ndaj vetvetes, edhe ne duhet ta bëjmë këtë.
Burimi / https://www.huffingtonpost.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
