Pak ditë më parë, Fanpage propozoi një fragment nga Eric Hobsbawm që thoshte:
“Shumica e të rinjve janë rritur në një lloj të tashme të përhershme, në të cilën çdo lloj lidhje organike mungon me të kaluarën historike të kohës në të cilën ata jetojnë. Puna e historianëve, detyra e të cilëve është të kujtojnë se çfarë harrojnë të tjerët, tani është edhe më thelbësore se kurrë më parë”.
Referenca është në vendimin e komisionit të kryesuar nga Luca Serianni për të eliminuar temën historike nga gjurmët e pjekurisë. Në të vërtetë, rruga e rënies së disiplinave historike dhe artistike në shkollën tonë është konstante dhe progresive. Për më shumë se njëzet vjet këto disiplina i kanë reduktuar orët e tyre së bashku me aftësitë dhe shpirtin kritik dhe artistik të studentëve. Dhe për fat të keq, një brez që harron rrënjët e tij historike dhe artistike nuk ka të ardhme: dënohet të fillojë nga zeroja, për të rifutur shoqërinë e vet nga rrënjët e saj.
Debati mes teknikëve dhe humanistëve nuk është aspak diçka e re, por me futjen e teknologjisë së informacionit ai ka arritur një dimension shqetësues. Problemi me shkollën tonë është se shuma e informacionit që duam të transmetojmë është shumë e lartë. Historia është thelbësore, por po kështu edhe italishtja. Në të kaluarën, këto dy fusha disiplinore mund të kishin hapësirë të mjaftueshme brenda një kurrikule trajnuese. Sot, ne duhet t’i integrojmë ato me gjuhë të huaja dhe shkenca kompjuterike: një shkollë që refuzon plotësisht PC-të dhe anglishtja do të ishte anakronike. Problemi është të përmblidhet një masë e tillë njohurish në 40 orë javore!
Deri më tani, politikat shkollore që janë ndjekur gjatë viteve kanë bërë një zgjedhje mjaft të qartë të fushës: presin njohuritë humaniste në favor të atyre teknike, më të harxhueshme në botën e punës. Për fat të keq, kjo është një zgjedhje e dëmshme, e cila po çon në një dimension kulturor steril dhe atrofik.
A ka ndonjë zgjidhje? Sipas mendimit tonë, e vetmja mundësi për të eksperimentuar është që të konsiderohen mjetet teknike (si PC) jo më shumë si fusha disiplinore, por si mjete. Mjete për të rritur kulturën, jo për ta zëvendësuar atë. Për shembull, ne mund të mësojmë historinë duke përdorur mediat kompjuterike (p.sh. duke ndërtuar një afat kohor me një softuer për përpunim grafik). Ose, ne mund të mësojmë bazat e gjuhëve të markup duke bërë prezantime të historisë së artit ose gjuhëve programore duke krijuar një vepër interaktive të artit.
Këto janë vetëm dy shembuj, por mësimi nuk njeh kufij. Megjithatë, ne kemi nevojë për një klasë mësimore kompetente dhe të arsimuar edhe në fushën teknologjike.
Burimi / portalebambini.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
