Unë nuk mund të pranoja se isha duke luftuar me traumën, sepse nuk e dija se çfarë ishte ajo!
Unë nuk kam Traumë.
Çfarë më ka ndodhur mua nuk është Traumë.
Unë duhet të kisha qenë në gjendje për ta përballuar atë.
Nuk është e trishtuar.
Unë nuk jam i mërzitur.
“Pranimi se Unë kam qenë duke luftuar me traumën ishte deri më tani një nga aspektet më të vështira të shërimit për mua. Mendova se, të pranoja që po luftoja me traumën, sugjeronte që nuk mund të përballoja ngjarjet në jetën time ose nuk kisha forcën për t’u marrë me këto procese. Mendoja (dhe nganjëherë në momentet e mia të errëta ende mendoj) duke luftuar me efektet e traumës, e cila më bëri më të dobët, të thyer dhe një të dështuar. Kam takuar shumë njerëz të tjerë që ndajnë këtë ndjenjë të njëjtë. Ne jemi të mbërthyer në një cikël mohimi që na mban të burgosur në një kafaz të modeleve të sjelljes negative dhe simptomave të dëmshme”.
Adelina Pjetra Psikologe Klinike Psikoterapiste BWRT & EMDR; Tel: 0697482338
Të pranosh që po përpiqesh të luftosh nuk është vetëm e vështirë për ty, por ka edhe një ndikim.
Të pranosh që po vuan/stërmundohesh nuk është e vështirë vetëm për ty, por ka një ndikim tek çdo person në jetën tënde, veçanërisht në familjen tënde.
Të tjerët rreth jush mund të mos duan që ju të përjetoni trauma, pasi i bën disa të vërteta të vështira, reale për ta. Pranimi i traumës do të thotë që njerëzit e tjerë duhet të shohin veten.
Mohimi i traumës i shfajëson të gjithë për vetë ndjenjat e tyre.
Duke pasur forcën për të thënë: “Në fakt, e dini çfarë? Kjo ndodhi dhe kjo ka kontribuar për këtu ku unë jam sot”, është gjëja më e vështirë që shumë viktima të traumës do t’ju duhet të bëjnë në jetën e tyre. Duke pasur forcën për të thënë: “Kjo traumë është e imja dhe unë po i zotëroj ndjenjat e mia”, do të thotë që të tjerët duhet të tërhiqen dhe të zotërojnë ndjenjat e tyre personale. Shpesh ju do të shkoni kundër mendimit të pothuajse çdo personi që ju i mbani si më të afërt për ju.
Është e rëndësishme të kuptoni që të pranoni se po luftoni, nuk do të thotë që po fajësoni ndokënd. Trauma,për të qenë realist nuk do të thotë se dikush duhet të jetë përgjegjës. Natyra e të përmirësuarit është të shohësh brenda vetes dhe të pranosh se trauma është një përvojë subjektive në krahasim me faktet objektive të asaj që ndodhi.
Pra, çfarë është trauma? Pse ngjarjet konsiderohen traumatike për disa dhe jo për disa të tjerë? Pse ndodh që një ngjarje ka ndikim tek një person dhe megjithatë nuk ka ndikim në një tjetër? Pse njerëzit e gjejnë traumën kaq të vështirë për t’u pranuar?
Përkufizimi psikologjik i traumës është: “dëmtim i psikikës që ndodh si rezultat i një ngjarje shqetësuese ose një sasi të madhe stresi që tejkalon aftësinë e individit për të përballuar dhe integruar emocionet e përfshira”. Ky përkufizim shpesh bëhet i thjeshtëzuar në përkufizimin e fjalorit “një ngjarje shumë shqetësuese ose stresuese”, e cila është vendi ku ne të gjithë e humbim pak. Është shumë e lehtë të kuptohet trauma si vetëm diçka e tmerrshme, si lufta apo dhuna në masë ose fatkeqësi natyrore. Sidoqoftë, është “seksioni i tejkaluar i aftësisë për të përballuar dhe integruar emocionet” që humbet tek ne.
Ne duhet të heqim qafe mendimin se trauma është një ngjarje.
Sa më shumë psikologjia na tregon për traumën, aq më shumë bëhet e qartë se trauma është një reagim. Më e rëndësishmja, është një reagim individual.
Terapistja ime gjithmonë më thotë se disa fëmijë lindin më të ndjeshëm se të tjerët. Fjala “ndjeshme” gjithmonë më irriton, kështu që kemi vendosur të pajtohemi se disa fëmijë lindin më shumë “emocionalisht inteligjentë” se të tjerët. Më shumë në harmoni me emocionet e të tjerëve rreth tyre dhe më shumë në gjendje të lidhen dhe të kenë empati me ndjenjat e të tjerëve.
Këta fëmijë janë ata që janë më të ndjeshëm ndaj traumave. Disa me mungesën e faktorëve mbrojtës, si aftësia ose gatishmëria për të kërkuar ndihmë dhe karakteristikat e reziliencës së lindur, mundësia e traumës tashmë duket më e lartë se kur mendojmë vetëm për luftën apo fatkeqësitë natyrore.
Trauma mund t’i ndodhë çdokujt. Trauma nuk diskriminon, dhe është OK të pranosh që kjo të ndodhë edhe ty.
Pamja përmes lenteve të pikturuara nga trauma është një nga frikërat e vazhdueshme. Kjo e bën botën të duket një vend i frikshëm dhe i rrezikshëm ku askush nuk mund të besohet. Trauma i lë njerëzit të ndjehen të hutuar dhe të pasigurtë. Shumë fëmijë i mbajnë këto lente të pikturuara nga trauma deri në moshën e rritur dhe kjo është mosha kur shenjat e çrregullimit të stresit post-traumatik bëhen të dukshme. Këto reagime normale ndaj ngjarjeve jo-normale në fëmijëri ofruan një funksion, ndërsa bota ishte në thelb e rrezikshme.
Megjithatë, në moshë madhore këto reaksione bëhen jo-normale dhe bëhen pengesë për aftësinë për të jetuar, dashuruar dhe për t’u dashur.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
