Ne nuk flasim.
Ne fshihemi.
Ne nuk rrimë.
Ne vrapojmë për në anën e kundërt.
Anisa Zaçe, psikologe klinike, diplomuar në Francë dhe psikologe këshillimi, diplomuar në UT
Ju prezantoj me dekadën e burracakërisë.
Kemi harruar shijen e të vërtetës.
Kemi harruar si është të jesh trim.
Jetojmë në dekadën ku të guxosh e të luftosh është e pavlerë.
Jetojmë në dekadën ku të ndjesh vërtet është qesharake.
Asgjë e mirë nuk do i ngelet botës nga kjo dekadë.
Një dekadë që ka frikë dritën e diellit, dhe çdo gjë ndodh pas perëndimit të tij, se për shkak të misticitetit që ka darka dhe errësira, është kollaj të fshihesh. Mbi të gjitha i fshihemi vetes, sesa të tjerëve. E kjo është shumë herë më e dhimbshme dhe e trishtë. Kemi humbur betejën me frikën. Na ka vënë poshtë, kemi ul duart e tashmë e kemi pjesë tonën. Është aq e jona sa na duket sikur s’po bëjmë asgjë të çuditshme.
Është kaq e trishtë të mendosh, që ndoshta nuk do ballafaqohemi kurrë me ndjesinë e fluturave që krijohen në stomak kur pret që të të kthejnë përgjigje. Se ne nuk flasim më. Ata pak guximtarë që kanë mbetur, e që marrin përsipër me trimëri budallai të flasin, të shkruajnë, të shprehen, shumë shpejt do bëhen pjesë të së njëjtës turmë.
Pse?
Sepse e kemi gjetur formulën. Ne nuk ju kthejmë përgjigje ‘budallenjve’ guximtarë. Ne ikim sa më larg të jetë e mundur, sidomos dhe mbi të gjitha, nëse fjalët që na thonë, na krijojnë ndonjë sëkëlldi, a siklet, a kështu si parehati, diku në mes të kraharorit. Me vrapin më të madh nga ana e kundërt e kësaj ndjesisë.
Të dua.
Të urrej.
Më pëlqen.
Nuk më tërheq.
E di, kam gabuar. Ishte faji im. Më fal.
Nuk dua të më falësh.
Nuk më intereson.
Kam dikë tjetër.
Nuk të dua më.
Këto janë fjali të thjeshta, që mund të sqarojnë dhe rregullojnë çdo marrëdhënie në univers nëse përdoren.
POR JO.
Nuk kam kohë.
Jam i/e zënë. Kam shumë punë.
Nuk je ti, jam unë.
Nuk jam mirë me veten.
Ai/Ajo nuk gjen asnjëherë kohë për mua, prandaj jam këtu ku jam. Më ka detyruar të bëj këto zgjedhje.
Do doja vërtet të vija, po më ra gjyshja nga paralelet.
Sa do doja të të takoja, por kush do e shohë tavanin e shtëpisë pastaj?
Dhe voilà ! (Thotë francezi)
Rezultati?
Një turmë njerëzish që sillen në qytet si miza pa kokë.
Vishen e zbukurohen çdo fundjavë për të dalë në lokale, për të njohur njerëz të rinj, dhe pse jo pastaj, ku i dihet, ndoshta me dikë ngjit. Po e di çfarë ndodh? Ndodh që del dielli. Dhe ajo goca që po të qeshte, madje të dha dhe adresën e Instagramit. Ose, ai djali që të shihte aq bukur, dhe të bëri friend request?
Kanë harruar sobën ndezur. Prandaj ju duhet të ikin. Ti nuk i the dot që të pëlqeu, dhe ai/ajo nuk mori guximin të të thotë që ti jo dhe aq në fakt. E secili të vazhdonte rrugën. Do ishte kaq e thjeshtë! Dhe ça u bëmë ne që ta bëjmë botën e dashurisë kaq të thjeshtë?
Kjo është panorama e ‘qartë’ e kësaj dekadës pa këllqe. Me pak rregulla bazë.
Lëre ta marrë me mend.
Bëje të besojë që ishte e gjitha në kokën e saj/tij!
Mos ia thuaj kurrë në sy si qëndron e vërteta.
Jemi kthyer të gjithë në Grinçin e Krishtlindjeve.
E, frika ime më e madhe në këtë mes është se ndoshta nuk do e kemi fatin e Grinçit. Nuk do e kemi fatin të qajmë e të bërtasim se po ndjejmë diçka. Sepse jemi kthyer në mekanizma bosh. Ecim e sillemi vërdallë me frikën e madhe se do rrëzohemi. Po rrezikojmë kështu të mos e ndjejmë kurrë shijen e mrekullueshme të ngritjes pasi je rrëzuar, shijen e triumfit mbi dhimbjen.
Ah sikur ta kishim fatin e Grinçit. Ah sikur të zgjoheshim një ditë duke bërtitur, se po ndjejmë deri në dhimbje. Ajo do të ishte lindja jonë. Ajo do të ishte jeta vetë.
Ah sikur ta kemi fatin e Grinçit.
Mos më ndihmoni. Më lini, se po ndjej!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
