Naun Shundi nuk ishte thjesht një aktor, regjisor apo dramaturg. Ai ishte një udhëtar i shpirtit, një njeri që jetoi me thjeshtësinë e të urtëve, me ëndrrën e madhe të teatrit, një ëndërr të cilën nuk e tradhtoi as në frymën e fundit.
Shtëpia e tij nuk ishte vetëm një strehë me mure e çati, por një altar ku fjala, heshtja dhe drita takoheshin në një harmoni të rrallë. Aty, ku skena bëhej tempull dhe jeta shndërrohej në art, ai u ngjit përherë në lartësinë e një shpirti që fliste me gjuhën e roleve.
Nauni nuk e njihte kufirin midis jetës dhe teatrit: ai e shndërroi frymën e vet në personazhe dhe personazhet në frymë të gjallë.
Në lojën e tij, humori nuk ishte vetëm gaz, por një yll i vogël i shndritshëm që ndizte imagjinatën dhe të çonte në mendime. Çdo buzëqeshje e tij mbante brenda mençurinë e njeriut që qesh me dhembjen për ta shëruar, që gjen dritë edhe në errësirë.
Në rolet e tij kishte gjithnjë një solemnitet të heshtur, një dinjitet të padukshëm, sikur të kujtonte se njeriu, pavarësisht plagëve, mbetet më i madh se çdo fatkeqësi. Personazhet që ai mishëroi nuk ishin figura të shkëputura, por pasqyra ku secili prej nesh gjeti copëza të vetes.
Nauni ishte modest. Modestia e tij nuk ishte e zakonshme. Ishte si një mantel i tejdukshëm që e bënte të shkëlqente edhe më shumë, pa zhurmë, pa bujë, me madhështinë e thjeshtësisë. Ai dinte të hyjë në zemrat e njerëzve jo me forcë, por me magjinë e artit që nuk kërkon leje për të prekur shpirtin.
Dhjetëra mijëra duartrokitje ndër vite nuk ishin vetëm duar që përplaseshin, por zemra që i përcillnin falënderime. Spektatorët nuk panë tek ai vetëm një aktor, por një njeri që e kishte kthyer jetën në skenë dhe skenën në jetë.
Sot, kur Naun Shundi nuk është më fizikisht, mbetet pas një heshtje e rëndë.
Kjo heshtje nuk është një boshësi e mërzitshme….Është jehona e gjallë që përhapet në kujtesën tonë, një buzëqeshje që nuk shterron, një skenë që nuk zbrazet kurrë.
Sepse arti i tij nuk shuhet bashkë me trupin. Ai mbetet frymë e pashuar, mbetet në sytë e atyre që e panë, në duart që e duartrokitën, në zemrat që u ndezën nga loja e tij e mençur dhe kaq organike.
Nauni nuk iku, por u shndërrua në një rol të përjetshëm – atë të njeriut që jetoi me dinjitet dhe u largua me fisnikëri.
Të qoftë dheu i lehtë, Artist i rafinuar dhe i mençur i roleve dhe karaktereve që lanë kaq shumë gjurmë ndër nesh. Kujtimi yt do të jetë gjithnjë një skenë e hapur, ku perdet e skenës nuk do të mbyllen kurrë, sepse arti yt është tashmë pjesë e historisë që ti shkruajte me talentin e rrallë….
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
