Ne të rriturit kur ndihemi vetëm, të fyer, të neglizhuar nga indiferenca e tjetrit dhe e të tjerëve, na pushton një inat dhe mospërmbajtje, sa harrojmë gjithçka dhe sillemi aq keq, madje edhe me ata që nuk kanë asnjë faj, madje, janë edhe mbështetës. Ne shpërthejmë me veprime, ngritje zëri e fjalor të pakontrolluar. I harrojmë të gjitha, edukatën, etikën, madje edhe fëmijët që janë aty e shohin e dëgjojnë.
Ilira Gjika, Mjeke Pediatre
Po kur shohim një fëmijë që kryen një veprim të paragjykuar “i keq”, reagojmë menjëherë, deri duke e penalizuar dhe etiketuar fëmijën. Gjithashtu i japim të drejtë vetes që bëmë mirë që e ndëshkuam fëmijën, sepse ai u soll keq, u soll pa edukatë. Ajo, që është më e çuditshmja, asnjëherë nuk kujtohemi kur sillemi vetë në këtë mënyrë që edhe fëmija si ne, është keq dhe ka nevojë të ndihmohet që të dalë nga gjendja e keqe që e “ka pushtuar”.
Përkundrazi, gati shijojmë ndëshkimin që i bëmë fëmijës. As që na shkon në mënd që ta mendojmë veprimin si një rezultante e një gjendje emocionale të rënduar nga e cila fëmija, ashtu si dhe ne, e ka shumë të vështirë që të dalë. Gjithashtu harrojmë se modelet që ofron mjedisi, lenë shumë për të dëshiruar. Prindër, të rritur, fëmijët janë pasqyra ku duhet të shohim dhe testojmë sjelljen dhe etikën tonë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
