Frika e parë që njeh e konkretizon njeriu, sapo vjen në jetë, është frika se mos mbetet vetëm dhe nuk kujdeset njeri për të, pra frika nga braktisja. Duke qenë i paaftë të jetojë i vetëm, ai, fëmija, ka nevojë të vazhdueshme për prezencën, sigurinë e kujdesin e të rriturit.
Ilira Gjika, Mjeke Pediatre
Mirëpo braktisja, nuk është vetëm një mungesë fizike, ajo është edhe kur është në krah të nënës apo zëvendësuesve të saj. Braktisja ndodh edhe kur e gënjejmë fëmijën, kur e dhunojmë, kur e etiketojmë, e shajmë, e krahasojmë. Braktisja prek direkt vetëvlerësimin e njeriut, të cilën shkencëtarët e quajnë zhdukja e “autenticitetit emotiv”.
Kjo zhdukje, siç e tregon dhe vetë fjala, nuk lejon njeriun të zhvillojë veten e tij personale. Të eksplorojë emocionet, t’i njohë ato dhe t’i zhvillojë nëpërmjet sigurisë dhe kureshtjes. Braktisja prek direkt vetëvlerësimin e njeriut. Njeriu i braktisur ndihet i pavlerë dhe mbi të gjitha i keq.
Kur dëgjoni që dikush keqtrajton gruan apo një njeri tjetër apo edhe kafshën, këta individë kanë përjetuar shijen e hidhur të abandonimit. Mekanizmat automatikë që krijohen nga rritja e keqe e bëjnë njeriun të pandjeshëm, mosbesues apo dyshues,hakmarrës dhe mbi të gjitha të paaftë të shijojë jetën.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
