Ky është një qëndrim emocional, personal, për një mikeshë zemre, çerek shekulli njohje, që nuk iu dorëzua kurrë sfidave të jetës. Në kushte të pafavorshme shëndetësore, por edhe sociale, ajo është shembulli i njeriut që nuk u dorëzua kurrë. Dhe unë, edhe pse nuk mund të ndaj shumë kohë me të, e kam para syve si modelin që më frymëzon çdo herë.
Rudinën e njoh prej vitit 1993, në vitet e gjimnazit. Prej atëherë nuk jemi ndarë kurrë, pavarësisht periudhave të ndryshme ku na ka çuar rrjedha e jetës. Një vajzë, grua, që jeta e trajtoi ndryshe nga ne, fizikisht e pamundur për një jetë aktive si e jona. Motivimi i saj për “ta mundur” paragjykimin dhe stigmën, e bënë të jetë model dhe për ne që e njohim nga afër. Me gjithë dashurinë e marrë nga familja, miqtë, ajo tregoi se asgjë nuk mund ta përkulë apo thyejë para asgjëje.
Rudina është një grua që kur bisedon me të, ka leksione serioze për të të dhënë. Kur ankohesh apo ke një shqetësim që të bren nga brenda, ajo të përgjigjet në mënyrë të atillë që t’i reflekton, dhe kupton se duhet të veprosh ndryshe. Kur dikush është sjellë jo mirë me ty, ka kapërcyer kufijtë e përcjelljes së energjisë negative dhe ti i rrëfen asaj se ndihesh e lënduar, Rudina të mëson diçka që të vë para një përgjegjësie tjetër, duke i mëshuar faktit se jeta ka rrugën e saj drejt të vërtetës, dhe të duhet ta mësosh edhe përmes situatave të tilla.
Rudinën nuk e kam dëgjuar kurrë të flasë keq për dikë, apo të shfaqë nota hakmarrëse. Kurrë, dhe kjo maturi ndodh sepse pavarësisht sa të padrejta mund t’i jenë bërë, ajo ka zgjedhur të veprojë me një qëndrim jo të tillë. Më ka ndodhur të jem pranë saj në vlerësimin e një komisioni shëndetësor mbi gjendjen e saj, i cili nuk kishte numrin e anwtarwve qw miratonte dosjen. E njohur me gjithë terminologjinë mjekësore nga përvoja e gjatë, Rudina u foli me një qetësi që më la pa fjalë. Nuk kërkonte mëshirë. Kërkonte të drejtën e saj, me dinjitet.
Është Rudina, mikesha e zemrës që nuk dorëzohet kurrë. Që kohën e saj e mbush leximi, sepse në pamundësi fizike nuk i mundësohet të ketë një jetë normale si e jona. E megjithatë, kur i thua, “po vij, do takohemi”, mbledh të gjitha forcat, dhe me shoqëruesen e saj, patericën besnike gjithë jetën, zbret shkallët e ngushta të pallatit ku jeton, për të ardhur tek ti. Në lokalin e afërt, ulemi jashtë, për të tymosur një cigare, që është më shumë antistres se sa ves, ka mundësi dhe fushëpamje për të ndryshuar ditët, dhe vijojmë bisedat aty ku i kemi lënë.
“Falenderojmë Zotin për ditët që na ka dhënë, mundësitë për të vijuar jetën”, më thotë shpesh. Edhe pse jeta është treguar e padrejtë me të. “Çdokush mund të ketë fajet e tij/saj. Por ky qenka fati im”, ma nënvizon shpesh.
Rudina është një bekim i heshtur, një mikeshë zemre që nuk dorëzohet kurrë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
