Për dekada Sylvie Boulay ka vuajtur pë peshën e saj të paqëndrueshme. Por pas dy goditjeve të forta në jetë ajo më në fund ka gjetur paqen
Sylvie Boulay ishte në të 60-at kur më në fund ra në dashuri me trupin e saj. E rritur në Paris, ajo ndjeu se forma e saj nuk i përshtatej. Në klasën e baletit, vajzat ishin të dobëta dhe me këmbë të gjata. Nga nëna e saj dhe shoqëria, ajo fitoi “një ndjenjë shumë të fortë se gratë franceze duhej të dukeshin në një mënyrë të caktuar”. U desh shumë kohë – dekada, thotë ajo – “për të kuptuar se nuk kishte asgjë të keqe me mua”.
Boulay, e cila tani është 71 vjeç, paketoi valixhet një ditë pasi mori rezultatet e diplomës dhe u transferua në Londër pë të studiuar ekonominë në UCL, ajo ishte e lirë nga kodi francez i veshjes, por “në një mjedis me shumë gra të reja që shqetësoheshin për peshën e tyre.
“Kisha miq që mbanin dietë dhe miq që kishin çrregullime të të ngrënit”, thotë ajo.
Ndihesha mirë me trupin tim në një peshë të caktuar dhe e tmerrshme me një tjetër. U ndava mes ndjenjës se isha e dobët dhe ndjenjës se isha e shëndoshë.” Përgjatë dekadave – përmes dy martesave, dy divorceve, tre diplomave, një karriere në strehim, këshillim, pastaj këshillim për varësinë – numri në peshoren e saj shkonte deri tek (89 kg).
Më pas, në vitin 2005, Boulay u diagnostikua me kancer në gjak. Në atë kohë, ajo ndihej aq e pambrojtur saqë ato fjalë nuk qëndronin. “Kam kaluar nëpër të gjitha llojet e emocioneve – e pushtuar nga paniku, duke menduar ‘Do të vdes, gjëra të tmerrshme do të më ndodhin, do të kthehet në një kancer shumë më të keq’.” Por ajo e kaloi atë.
Pak para ditëlindjes së saj të 60-të, ajo mësoi se vajza e saj ishte shtatzënë dhe vendosi të lëvizte nga Midlands në Londër për të qenë më afër saj. Po atë vit, ajo u diagnostikua me kancer gjiri dhe kaloi përsëri në “modalitet paniku”.
“Kam bërë një marrëveshje me perëndinë në të cilin nuk besoj: “Më jep vetëm pesë vjet – por, nëse mundesh, 10 do të ishin edhe më mirë”.
Kjo ishte 12 vjet më parë, “dhe drama ka kaluar prej kohësh”, thotë ajo. Trajtimi i saj ishte minimal dhe efektiv. Por diçka shumë më e thellë ka ndryshuar në marrëdhënien e saj me trupin.
Ajo vizitoi palestrën, gjeti një klasë baleti për të rritur, provoi karrate dhe vazhdon të bashkohet me parkrunat pranë shtëpisë së saj në veri të Londrës.
“Unë me të vërtetë ndjej se trupi im ka nevojë për lëvizje,” thotë ajo. Ndihma për t’u kujdesur për mbesën e saj e ka mbajtur atë në këmbë dhe ajo ka bërë miq përmes Parkrun. “Kjo ka ndryshuar jetën time shoqërore.”
Mbi të gjitha, thotë ajo, ajo ka “një admirim dhe respekt në rritje për trupin tim të mahnitshëm”. Ajo përdor terapinë konjitive të sjelljes (CBT) që praktikoi kur punonte me njerëz me varësi për të ndihmuar veten. “Në vend që të ndihem e pambrojtur, tani ndjej se trupi im është i fortë dhe elastik – dhe diçka për t’u admiruar”, thotë ajo. “Trupi im po bën një punë madhështore.”
Burimi / The Guardian
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
