Është e vështirë të rrisësh një fëmijë pa praninë e vazhdueshme të një babai. Dhe kjo mungesë nuk lind nga fundi i një marrëdhënieje, e cila kurrë nuk ka funksionuar ose nga pakënaqësia brenda bërthamës familjare, por nga një mosinteresim i plotë i prindit ndaj fëmijës së tij.
Dhe pothuajse gjithmonë janë nënat që marrin përgjegjësinë për të gjitha nevojat e fëmijëve të tyre, ndonjëherë edhe duke u gjykuar për punën e tyre, pikërisht nga shoqet e tyre të mëparshme. Shumë shpesh ne jemi përballur me prindër që mendojnë se janë baballarë të mirë thjesht duke plotësuar nevojat ekonomike të fëmijëve të tyre. Dhe ata janë të parët që gjykojnë punën e nënave, pa e kuptuar atë që ato vërtet arrijnë të bëjnë çdo ditë për familjen e tyre.
Nuk është e lehtë të rrisësh një fëmijë vetëm, duke ndier peshën e kaq shumë përgjegjësive. Gjithmonë përpiquni të jini të fortë edhe kur keni nevojë për një pushim ose pak kohë për t’iu kushtuar vetes, pa treguar dobësitë tuaja. Cila nënë nuk ka ndjerë kurrë nevojën për të marrë një pushim, ndoshta thjesht sepse ajo është lodhur pas një pune një ditore? Megjithatë, ajo duhet të buzëqeshë para të gjithëve, sepse një nënë nuk mund ta tregojë dobësinë e saj para askujt.
Ajo duhet të kujdeset për shtëpinë, fëmijët dhe të gjitha gjërat e papritura që duhet të përballojë çdo ditë, duke mbajtur gjithmonë buzëqeshjen e saj. Dhe kurrë nuk do të vlerësohet vërtetë, sepse, në sytë e njerëzve, veprimi i saj do të shihet si diçka që është për shkak të saj. Kur një baba ankohet, gjithmonë do të jetë dikush i gatshëm ta mbrojë atë, sepse ai gjithmonë do të shihet si ai që mban familjen ekonomikisht. Gjërat janë krejtësisht të ndryshme për një grua.
Nëse ajo zgjedh të punojë, do të shihet si një person egoist që heq dorë nga familja për nevojat e saj; nëse zgjedh të mos punojë ajo do të gjykohet si një person që nuk dëshiron të bëjë asgjë në jetë. Cilido qoftë vendimi që merrni, gjithmonë do të jetë dikush i gatshëm t’ju fajësojë, ndërsa për burrat e vetmja gjë që ka rëndësi është përmbushja e detyrimit financiar për fëmijën e tyre edhe pse nuk janë kurrë të pranishëm në jetën e tyre.
Një fëmijë ka nevojë për dashuri dhe vëmendje, dikë që mund ta mësojë atë për të ngrënë, për të ecur, për të larë dhëmbët, për të studiuar dhe për të shkuar në shkollë. A duhet të jemi pranë tyre kur sëmuren, kur kanë probleme dhe kur kanë nevojë, dhe kush është gjithmonë i gatshëm t’i ndihmojë? Sigurisht nuk është një baba që pothuajse nuk është i pranishëm. Personi që do t’i gjendet pranë do të jetë gjithmonë nëna, e cila do ta gjejë veten duke luajtur rolin e vështirë të të dy prindërve dhe vetëm ata që e kanë kaluar në një situatë të ngjashme mund ta kuptojnë kur e gjithë kjo është e lodhshme.
Dhe gjëja më e mahnitshme është që nënat, përveç kujdesit për fëmijët e tyre, mund të kujdesen edhe për prindërit e tyre, ndonjëherë shumë të vjetër për t’u kujdesur për veten. Dhe më besoni, unë nuk e di se si e bëjnë këtë, por ato arrijnë të gjejnë kohën për t’u kujdesur për ta dhe të mos humbin asgjë. Ato kanë këtë aftësi të madhe për të marrë atë që duan dhe për të gjetur kohë për t’iu kushtuar të gjithëve.
Çfarë do të ndodhte nëse do të silleshin si shumë baballarë, të cilët mendojnë vetëm për punën, hobet e tyre dhe për të parë futboll? Kush do të kujdesej për fëmijët? Askush nuk është në gjendje të japë aq shumë dashuri sa një nënë. Ajo që nënat e vetme nuk duhet të bëjnë është që të ushtrojë presion ndaj fëmijëve duke u përpjekur t’i bëjnë ata të përsosur. Mungesa e një figure mashkullore krah tyre mund t’i bëjë ato të ndjehen të detyruara që të jenë kërkuese dhe të rrepta. Por ky është një gabim serioz.
Ato thjesht duhet të jenë nëna, t’i edukojnë, por pa pritur më shumë se ç’mund të bëjë një fëmijë dhe mbi të gjitha nuk duhet të ndjehen të detyruara të heqin dorë nga gjithçka për të rritur fëmijët e tyre. Nëse jeni një nënë e vetme dhe besoni që fëmija juaj ndjen nevojën për praninë e babait, bisedoni me të dhe tregojini sa e rëndësishme është figura e tij. Edhe nëse kjo mund t’ju dëmtojë.
Nëse, pavarësisht nga të gjitha përpjekjet tuaja, duhet të kuptoni që babai juaj kurrë nuk do të jetë i interesuar të luajë rolin e tij, të mos ndihet fajtor. Një prind duhet të kuptojë rëndësinë e pranisë së tij në jetën e përditshme të fëmijës, të mësojë se ka të drejta dhe detyra. Por nëse kjo rezulton të jetë e pamundur, mos e ndjeni peshën e kësaj ndarjeje tek ju, nuk rrjedh nga zgjedhja juaj dhe ju keni bërë gjithçka që mundeni për ta shmangur atë.
Roli ynë si nënë (dhe në shumë raste si baba) është të rritim fëmijët tanë në mënyrën më të mirë të mundshme. Kur fëmijët rriten, ata do të jenë në gjendje të njohin ata që kanë qenë gjithmonë pranë tyre, duke menduar vetëm për prioritetet dhe lumturinë e tyre. Të vegjlit janë vëzhgues të shkëlqyer dhe do të jenë në gjendje të dallojnë ata që u kanë dhënë atyre dashuri të vërtetë dhe një dashuri sipërfaqësore.
Ne gjithmonë përpiqemi të bëjmë më të mirën për ta, në mënyrë që ata të mund të rriten pa frikë apo dobësi. Nëse duhet të kuptojmë se mungesa e babait mund të dëmtonte jetën e tyre të ardhshme, le të përpiqemi të nxjerrim në pah të paktën atë që ai bëri për ta, edhe pse vetëm nga ana ekonomike. Sigurisht që nuk është një zgjedhje e lehtë për atë që kemi dashur të durojmë, por ajo që ka rëndësi është t’u japim fëmijëve tanë dashuri, siguri dhe mundësi për dialog.
Qetësia e fëmijëve tanë varet plotësisht nga ne dhe nga mënyra jonë e perceptimit dhe ndarjes së emocioneve.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
