Një shuplakë në fytyrë, e vrullshme: sa prej nesh kur nuk munden më, ngrenë duart për të vendosur disiplinën me fëmijët. Por, çdo herë që përdorim dënimin fizik për të rivendosur qetësinë, bëjmë një autogol me veten. Sepse fëmija ynë mëson se forca fizike zgjidh problemet. Dhe nuk duhet harruar se shuplaka lë një shenjë jo vetëm në fytyrë, por edhe në zemër.
Alberto Pellai, mjek, ekspert në parandalimin e zhvillimit moshor, psikoterapeut që punon si studiues pranë Departamentit të Shëndetit Publik në Universitetet e Studimeve Milano
Për të reflektuar mbi këtë temë, ju propozoj këto vargje nga libri im: Nella pancia del papà (Në barkun e babit) nga Franco Angeli Editore. Sa herë që e kam lexuar atë tek një fëmijë, fytyra e tij është ndriçuar, sikur të më thotë: Është e vërtetë, kështu është.
Dikush madje më kërkoi që t’ua thoja prindërve ta lexonin.
Çfarë ndjeheni kur nuk mund të bëni asgjë tjetër, dhe vraponi ta ndëshkoni për ta goditur fëmijën? Dhe çfarë kujtimi do të mbani teksa ajo shuplakë a diçka më shumë (rripa pantallonash, markuç, tërheqje flokësh) keni marrë kur keni qenë fëmijë?
Shuplaka është një bombë që shpërthen në fytyrë
Bën që një fëmijë të mbetet gjithmonë i heshtur.
Lëndon lëkurën, por edhe më shumë
E mbyt në ankth dhe nuk del dot më prej tij.
Nëse beson se do të mund ta qetësosh
Shuplaka të shërben për ta ndalë
Po ju them se, ajo shuplakë është një bombë
Që i shtyn fëmijët në një heshtje varri.
Pra, kurrë nuk do të mund të flasim përsëri
Për atë që na kishte zemëruar.
Ndonjëherë një tekë të bën të kuptosh
Se ndien diçka që nuk mund ta thuash.
Kam pak fjalë dhe shumë mendime
T’ju them se dhe unë kam momente të errëta.
Nëse kam frikë, zemra ime është e trazuar
Ndonjëherë diçka që them është përshtjellim a një shtegtim
Por shpesh është më e lehtë për një fëmijë
Të heshtë apo të shfaqë djallëzi.
E di që nuk duhet të të zemërohem
Por ndonjëherë nuk di si të ndalem.
Më vër në dënim, dhe nëse mundesh,
Asnjëherë mos më jep një shuplakë
Kjo është besëlidhja mes nesh.
E kam publikuar këtë postim rreth tre muaj më parë. Sot e propozoj sërish, duke i ftuar të gjithë të reflektojnë për të gjitha herët kur njeriu mendon se zgjidhja e problemeve të tij vjen duke përdorur rregullin e “më të fortit”.
Dhuna prodhon dhunë. Edhe kur përdoret për qëllime edukative.
Asnjë formim me zemër, shpirt, dhe si qenie, kurrë nuk mund të lindë nga një forcë fizike. Ajo që na bën të edukojmë vërtet është forca e zemrës sonë, jo ajo e duarve. Është kompetenca e prindërve që edukon një fëmijë, jo fuqinë e tij.
Nëse mendoni se njihni dikë të rritur që duhet të reflektojë pas këtyre fjalëve, ndajeni këtë post me të. Shpërndajeni edhe nëse mendoni se për të kultivuar paqen në botë, duhet të fillojmë nga gjërat e vogla dhe zgjedhjet e vogla që bëjmë çdo ditë me familjen dhe me njerëzit që jetojnë pranë nesh. Nuk ka paqe në botë nëse nuk ka paqe në zemër.
Përgatiti Orjona TRESA
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
