Nostalgjikë të një kohe të çmuar pranë familjes, ku uniciteti ishte kryefjala, njerëzit po binden gjithnjë e më shumë për rëndësinë e festuarit në tryezë, bashkë, larg teknologjisë dhe modernizmave të kohës. Kjo frymë është përhapur edhe në rrjetet sociale, nisur nga një postim rrëfyes se si kaloheshin festat e fundvitit para se të dilte celulari.
Na ishte njëherë dita e Krishtlindjes.
Ishim të gjithë bashkë. Televizioni shuhej kur ishim në tavolinë, sepse komunikonim dhe flisnim me njëri-tjetrin. Kishim ato gjërat e mira në tavolinë, të ëmbla, frutat e stinës, portokallet, teksa konsumonim mes të ngrënit dhe të qeshurës mes njëri-tjetrit.
Na ishte njëherë dita e Krishtlindjes.
Ajo e urimeve në tryezë e thënë me zë, nga shtrëngimet e duarve të paqta, përqafimet e ngrohta, nga telefonatat me të afërmit e largët përmes aparateve telefonike fikse, dhe jo nga mesazhet sterile të whatsappit, apo tag-et e ftohta nëpër rrjetet sociale.
Na ishte njëherë dita e Krishtlindjes.
Një kohë kur e kuptonim, e ndjenim, dhe e jetonim me të vërtetë festën. Tani kemi shumë “miq” dhe prapë jemi vetëm. Vetëm me një celular në dorë. Të vetëm mes miliona zemra të tjera të vetmuara, që nuk e ndjejnë më magjinë e Krishtlindjes.
Komentet
…Sa bukur, fatkeqësisht koha kalon dhe jemi pak, por festojmë edhe për ata që nuk ekzistojnë më.
…Kohë të bukura kur urimet e Krishtlindjeve bëheshin me zë të lartë me gjithë familjen së bashku, gjyshërit, xhaxhallarët dhe fëmijët e vegjël, kohë të mira që nuk ekzistojnë më.
…Fatkeqësisht ky është realiteti. Dikur nuk ka më (ose pothuajse) kujtime si fëmijë: darka në shtëpinë tonë me prindërit, letra e Krishtlindjes nën pjatën e babait dhe një dhuratë vlerë monetare, pastaj dita tjetër në shtëpinë e gjyshërve me xhaxhallarët dhe …
…Më kujtohen tavolinat e kohës kur isha fëmijë. Tani nuk ka mbetur njeri…
…Një botë tjetër .. kur mund të ishim shumë por pa probleme
…Po, e vërtetë…. unë jam fëmija i vetëm i fëmijëve të vetëm jetimë … nuk i kam pasur kurrë këto probleme.
…E gjithë kjo nuk ekziston më, mënyra të tjera jetese… më pak reale dhe më pak të ndjera.
…Më kujtohet mirë … çfarë gëzimi për të gjithë … kjo ishte një Krishtlindje e ndjerë, e dashur, e respektuar …
…Momente që nuk mund t’i harrosh, me pak, ishim kaq të lumtur?
…Sa e vërtetë! Dhe nuk i vlerësuam kur i kishim!
…Portreti i lumturisë së zonjës së rrethuar … ishte i bukur sidomos për ne fëmijët e kohës, gratë e gjora, të shpërbëra …
…Në fakt, tavolinat shumë të mëdha, edhe unë si fëmijë, shkoja në shtëpinë e dajave/gjyshërve, pastaj në fund të darkës së madhe shkonim në meshë. Në fakt, të gjitha këto ishin Krishtlindjet e vërteta që ndjeheshin, tani nuk dëgjon asgjë. Fotot janë kujtime të bukura që mbeten edhe mua…
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Rrjete Sociale
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
