Këto janë ditë të vështira. E dimë këtë. Kontakti fizik është i kufizuar, manifestimet e afeksionit duhet të bëhen në distancë dhe dëshira është ndjenja më e përfolur e muajve të fundit.
Qëndrimet janë gjithashtu të nevojshme për të parandaluar një pandemi shumë serioze që ka mbërritur në të gjithë botën. Problemi është se janë të shumtë ata që e ngatërrojnë izolimin shoqëror me indiferentizmin dhe insistojnë në marrëdhënie që janë zhdukur prej kohësh.
Edhe pse “jeta e re” kërkon sjellje të reja, të qenit indiferent nuk është një prej tyre. Fakti që jemi të izoluar nuk justifikon qëndrimet e ftohta dhe apatike ndaj njëri-tjetrit. Largësia, mungesa e parave ose pamja nuk zvogëlojnë ndjenjat. Ajo që ul ndjenjën është indiferenca dhe mungesa e respektit.
Shumë njerëz e shfrytëzuan këtë izolim social për t’u “zhdukur nga harta”, duke fajësuar distancën, virusin dhe qeverinë kur ata me të vërtetë nuk donin të vazhdonin marrëdhënien dhe nuk kishin guximin t’i jepnin fund. Indiferenca dhemb, ndoshta sepse shoqërohet me pandjeshmëri dhe shkëputje, karakteristika që shkojnë në kundërshtim me qëndrimet natyrore të njeriut, indiferenca dëmton shumë dhe lë gjurmë të thella në shpirt.
Burimi / Bota.al
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
