Sara rrëfen shtatzëninë në librin “Gazeta Komike e Shtatzënisë”, e cila doli në treg më 20 shkurt për Feltrinelli Comics. Një novelë grafike i krijuar në internet dhe më pas e përshtatur me letrën në print.
Është një histori që duhet lexuar me bark. Dhe nuk ka rëndësi nëse kanë kaluar disa vjet që keni qenë shtatzënë, sepse të gjitha emocionet janë akoma aty, të gatshme për të dalë dhe t’ju rimbushin sytë.
Sara Menetti nisi të tregojë për shtatzëninë e saj krejt papritur, duke vizatuar. “Më erdhi krejt natyrshëm “, thotë ajo. Kështu publikoi disa vizatime në profilin e saj në Instagram, si një nevojë për ta ndarë me të tjerë, për t’u ndjerë më pak vetëm. Sepse e dimë mirë, sidomos në muajt e parë, rreziku ndaj vetmisë është shumë i lartë. Të paktën ai i perceptuari, ai që ju mbush me ankth dhe pyetje që nuk mund t’i kishit imagjinuar kurrë. Është si të jetosh në harresë: “Nga jashtë, gjithçka është si më parë, por në të vërtetë gjithçka ka ndryshuar”.
“Më duheshin rreth dy vjet për të vendosur gjithçka në rregull – thotë ajo për HuffPost . – Më duhej ta rishikoja, zhvendosja dhe rishkruaja atë që më parë ishte ditar dhe tani është një histori. Doja që libri të ishte sa më realist të ishte e mundur, ashtu si kur e shkrova në internet, pa filtra. Por gjithashtu e korrigjova pak, sepse kisha frikë se disa nga konsideratat e mia mund të lëndonin ose fyenin dikë, siç kishte ndodhur në internet ”.
Sara Menetti është një ilustruese dhe karikaturiste e pavarur, është pjesë e një kolektivi të quajtur Mammaiuto (si banda pirate e fatit të Porco Rosso, shiko Miyazaki) dhe është nëna e një fëmije që tani është dy vjeç. Ajo vazhdon të dizenjojë, por ende nuk ka vendosur nëse do t’i ndajë ato. Tani për tani mund ta ndiqni në publikimet e saj stories në Instagram, por ju duhet të jeni atje në kohën e duhur, sepse atëherë ato zhduken shpejt. Nga ana tjetër, fillimi i aventurës u shkrua gjithashtu për pak njerëz.
“Vizatimin e parë, e vendosa pak me turp në internet, ishte ajo ku po mbaja testin e shtatzënisë. Kisha një nevojë të fortë për të ndarë atë që po kaloja. Pak për të kërkuar dikë tjetër që gjendej në këpucët e mia, dhe pak për të thënë “jam në këtë pikë dhe nëse ka dikush tjetër, le të flasim për këtë dhe të na japë mbështetje të ndërsjellë”. Pak për të marrë dhe pak për të dhënë ndihmë të ndërsjellë. Nga Instagram shkova në Mammaiuto dhe nga këtu fillova të punoj me këtë projekt”.
Çfarë reagimi keni marrë nga Instagrami?
Menjëherë pata mbështetje dhe u çudita, sepse nuk e prisja. Përkundrazi, doli jashtë me e bukura e rrjetit. I kisha hedhur një sy faqeve që flisnin për mëmësinë, por i ndjeja shumë larg nga ajo që po përjetoja. I dhashë përgjigjen time se çfarë ndodh me dikë që po përjeton një shtatzëni. Rrëfeva historinë time dhe shpresoj se do të ndihmoj dikë. Ajo që mund të them është se disa vajza më kanë shkruar duke më thënë që ishin në të njëjtëb situatë me mua, megjithëse nga baza të kundërta: të cilën nuk e prisnin, (dhe për këtë arsye le të përqafohemi dhe ta marrim guximin), por më kanë shkruar edhe ato që kishin kohë të gjatë që kërkonin, dhe që e gjenin veten në frikërat dhe pasiguritë e mia. Kishte nga ato që nuk e gjetën veten në tregimin tim, por arritën të njihnin veten përmes ditarit tim. Ne shkëmbyem njëfarë solidariteti me të gjitha.
Këto vizatime tregojnë emocionet e shtatzënisë, javë pas jave. Në ditar shumë hapësirë i jepet frikës: datat e shkruara me laps “në rast se ndodh diçka”. Frika mendoj, është ndjenja në sfond për të gjitha gratë gjatë shtatzënisë. Sigurisht që ka lumturi, por edhe kjo ankth për të mos ditur se çfarë po ndodh dhe çfarë do të jetë.
A ka një tryezë me të cilën je lidhur më shumë?
Janë dy ose tre, ato të letrave. Në javën e 15-të: është pjesa ku flas për faktin se më duket se kam marrë një fustan jo të përshtatshëm për mua dhe e përfaqësoj atë me letra që bëhen një kështjellë që shembet. Është pjesa ku kam kaluar pak më shumë kohë, të cilën e ripunova. Në shënimet e para nuk e kisha përfaqësuar kështu. Pastaj gjeta këtë paraqitje grafike që më dukej sikur pasqyronte pikërisht atë që ndjeja. E ndjeja veten time shumë.
Vizatime me emocionet e shtatzënisë, javë pas jave të SARA MENETTI – FELTRINELLI COMICS
Këto vizatime tregojnë emocionet e shtatzënisë, javë pas jave. A ka ndonjë vizatim që mezi e keni punuar?
Lodhje nuk do ta thosha. Asnjërën. Kam pasur më shumë probleme për të shkruar. Doja me të vërtetë që ajo të ishte diçka jo shumë e imja, dhe është domosdoshmërish – por kam dashur që njerëzit të empatizojnë me mua sa më shumë të jetë e mundur. Jam munduar të jem vërtet e sinqertë, duke e futur shumë veten time dhe gjithashtu duke pasur pak frikë nga ky proces. Doja të isha sa më e sinqertë të ishte e mundur, por doja gjithashtu të parandaloja që dikush të nxehej për atë që ndjeja. Kështu që ishte paksa një shtytje e fortë dhe tërheqëse për t’u përballur me të.
Pse dikush duhej të acarohej me ty?
Ndoshta për shkak të asaj që kam shkruar, si si i trajtova disa lëndë. Ishte dikush që më rrëfeu se në fillim kish ndjerë zemërim nga disa fragmente të ditarit. Pastaj folëm për të dhe të gjitha u zvogëluan dhe u filtruan. Nuk doja që zemërimi të mbetej, dëshiroja që ai të bëhej i kuptueshëm për atë që ishte historia ime. Kjo është arsyeja pse unë i dua ditarët autobiografikë në veçanti: ata më lejojnë të hyj në jetën e njerëzve të tjerë dhe t’i kuptoj ata, të kuptoj zgjedhje të caktuara të stilit të jetës. U përpoqa gjithashtu ta bëja këtë me ditarin tim. Të jesh jo-neutral, por sa më i kuptueshëm që të jetë e mundur.
A ka ndonjë ditar që të frymëzoi për të bërë librin tënd?
Konkretisht jo. Por si ditarë autobiografikë kam koleksionin tim. E fundit që lexova, dhe që mbeti brenda meje, është “Historia e gjinjve të mi” nga Jennifer Hayden, një vëllim që tregon saktësisht historinë e gjoksit të autores, që nga fëmijëria në adoleshencë, e deri te kanceri. Një histori e saj, familjes dhe partnerit të saj. E pashë të mbushur vërtet me gjëra, me tregime, me ndarje. Besoj se ky libër ishte i dobishëm në vendimin tim për të shkruar ditarin tim.
A do të vazhdoni të shkruani një roman të ri bazuar në një ditar të dytë? A ka shumë gjëra për të thënë për vitin e parë si nënë e re?
Vazhdoj të mbaj shënime, sepse është në natyrën time. Disa gjëra i mbaj për vete, të tjerat i ndaj, por nuk kam një projekt dhe nuk e di nëse do ta kem. Ende nuk kam zhvilluar një mendim për këtë çështje. Tani për tani po shkruaj për veten, këto janë histori qesharake që do të dua t’i mbaj mend. Ndonjëherë ndaj disa faqe në Stories në Instagram, vetëm për 24 orë dhe më pas ato largohen vetë dhe nuk mund të gjenden më askund. Mbeten vetëm të miat.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi huffingtonpost.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
