Nga Orjona Tresa
Unë jam një grua, një vajzë, një nënë, në një botë që duket se kërkon gjithnjë e më shumë, ku më duhet të rishpik veten çdo ditë. Universi rreth meje është i gjerë, i furishëm, megjithatë brenda meje qëndron një forcë e qetë, e heshtur që më udhëheq.
Si vajzë mbaj peshën e trashëgimisë, përvojat dhe mësimet që më janë përcjellë, si ato të dashurisë ashtu edhe ato të dhimbjes. Çdo gjest i prindërve të mi ka formuar një pjesë timen, edhe kur nuk e kuptoja plotësisht kuptimin e tyre. Kujtoj nënën time, me sakrificën e një zonje shtëpie, që përveç profesionit, përkushtohej maksimalisht të bënte më të mirën për ne. Të na përgatiste vaktin, përkulur mbi furnelat e zjarrta me vajgur, ku duart e saj përfundonin edhe të lënduara. “Gruaja duhet të dijë të durojë,” më thoshte ajo, ndërsa me nxitimin e të bërit shpejt çdo gjëje, e gjenim të lodhur në tryezë, pa mundur të konsumonte vaktin e saj. Në sytë e saj gjeja një shkëndijë rebelizmi, si një përgjigje e heshtur ndaj urdhërave të botës. Unë jam bija e saj. Kam ecur në kufirin midis “duhet” dhe “dua”. Kam mësuar shumë prej saj, nga një vajzë e vogël, e ndaluar të ngjitej në pemë sepse “nuk është punë për vajza”, në një grua që zgjodhi të ndërtojë familjen ashtu siç na e edukoi, me misionin e shenjtë ku bëhen bashkë nëna+babai+motra dhe vëllai. Çdo hap i imi ka qenë një betim i padëgjuar, ndaj sot unë ekzistoj duke marrë vendime që ma bëjnë një botë edhe më të thjeshtësuar. Ma mësoi nëna ime udhën. Çdo fjalë e mbetur, e pathënë prej saj, është një histori që e mbaj me vete, në kujtesën e asaj që kam qenë dhe kush vazhdoj të jem.
Sot, si nënë, zemra ime zgjerohet përtej çdo kufiri të njohur. Më duket se duhet të jem gjithçka për dikë, duhet të jap pa llogaritur kurrë, të jap pa kërkuar asgjë në këmbim. Por të jesh nënë nuk do të thotë vetëm të mbrosh, do të thotë gjithashtu të mësosh elasticitetin, bukurinë e zgjedhjes, forcën për të rënë dhe për t’u ngritur përsëri. Dhe këto i mëson teksa rrit dhe rritesh bashkërisht me fëmijët e tu, ku dhe gjinia e ndryshme e tyre përbën një mësim më vete. Iu dukesh si busullë e njëherësh si orakull shpëtimi për zgjidhjet që ua ofron si leksione jete. Jam rrënjë dhe krah. Pikërisht ashtu si nëna ime ka qenë për mua. Dhe, në vetminë e netëve pa gjumë ose në mes të furisë së përditshmërisë, kam zbuluar se të qenët nënë është gjithashtu një akt lirie dhe ndërgjegjësimi.
Si grua, e gjej veten të jem ajo që shohin të tjerët dhe ajo që unë zgjedh të jem. Çdo pritshmëri sociale më prek, por nuk më përcakton. Unë jam bërë nga njëmijë nuanca, nga zgjedhjet e bëra me guxim dhe nga dyshimet që më bëjnë më njerëzore. Universi dëshiron që unë të jem e fortë, por gjithashtu më kërkon të jem e pambrojtur. Ai më thotë të jem gjithçka, por kurrë të mos ndaloj së qenët vetvetja. Por të jesh grua nuk është vetëm këmbëngulje. Është edhe vulë e butësisë, fuqia e të qenët e prekshme. Është guximi për të qarë nën shi, për të kënduar në zbrazëti kur fjalët nuk mjaftojnë. Dhe ndoshta, në thelb, ky është revolucioni ynë më i madh, të jemi të gjalla në një botë që ndonjëherë na ka dëshiruar të padukshme. Sepse ne, gratë, kemi mësuar që prej dhimbjes të krijojmë lulet e të nesërmes.
Megjithatë, në këtë botë që kërkon të bësh gjithçka, ndonjëherë pyes veten nëse është vërtet e mundur të jesh gjithçka pa humbur një pjesë të vetes? Ose ndoshta, pikërisht në humbje të gjejmë thelbin e vërtetë, atë që na lejon të rritemi pa ndalur kurrë kërkimin?
“Jam grua” nuk është as pyetje dhe as një kushtrim, por është një premtim që do ta mbaj gjithmonë, duke rrëzuar botë që duan të më mbytin, dhe në vend të tyre do të mbjell kopshte me emrin e të gjitha atyre që erdhën para meje dhe me emrin e atyre që do të vijnë. Sepse ne jemi fjalori i një gjuhe të vjetër, që ende po shkruhet.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
