Ndjenja e ngrohtësisë së nënës, vëmendja e saj dhe dashamirësia e saj është ndoshta një nga nevojat kryesore që një qenie njerëzore mund të përjetojë gjatë gjithë jetës së tij. Ka shumë pak gjëra që shkojnë përtej rëndësisë së figurës së nënës. Në fakt, frika e parë që dimë është humbja, mungesa, se nuk na ndihmon kur na nevojitet. Asgjë në botë nuk mund ta kompensojë mungesën e një nëne.
Në vitet e para të jetës sonë, ne pranojmë dhe durojmë gjithçka që ajo bën. Nëse ajo na kritikon ashpër, ne mund ta falim atë. Ne nuk guxojmë as të pyesim për sjelljen e saj, madje ne preferojmë të fajësojmë veten tonë për shkak se e kemi shkaktuar zemërimin e saj. Ajo që ne i frikësohemi më shumë në vitet e para është që nëna jonë të na braktis.
“Dora që tund djepin është dora që rregullon botën”. -William Ross Wallace-
Megjithëse një nënë mund të jetë në dispozicion, ajo nganjëherë duhet të shkojë larg dhe të na lënë vetëm, madje edhe për periudha të shkurtra kohore. Dhe, në këto raste, nuk mund të gjejmë një arsye për të, sepse kur jemi kaq të rinj nuk kemi dituri dhe nuk dimë nëse do të kthehet apo jo. Pak nga pak, mësojmë të bëhemi të kënaqur me këto mungesa të shkurtra edhe nëse ato përfshijnë dhimbje dhe frikë.
Nëse për ndonjë arsye, nëna jonë nuk mungon për periudha të shkurtra, në shumicën e rasteve hapet një plagë në zemrën tonë që nuk mund të mbyllet. Dhe nëse mungon plotësisht, dëmi emocional është aq i madh sa që na shënon për jetë, sidomos gjatë gjashtë viteve të para të jetës.
Një nënë e munguar
Disa njerëz arrijnë moshën e rritur dhe ndihen të tmerruar sa herë që duhet të qëndrojnë vetëm. Kur nuk ka askush në shtëpi, për shembull, një pus ankthi përbën rrugën brenda tyre, në të cilin ata mendojnë se po mbyten. Ndonjëherë ata janë simpatikë në mënyrën e tyre të veprimit: ata kanë mësuar si duhet të “sillen mirë” dhe të jenë ata që presin të tjerët. Por kur ata janë vetëm, ata ndjehen si fëmijë të tmerruar që kanë frikë.
Një nënë që mungon gjithashtu mund të jetë baza e shumë çrregullimeve të gjumit dhe sjelljes së ngrënies. Përfytyroni, për shembull, një nënë që dëshiron që djali i saj të hajë dhe të flejë dhe kush e merr atë, e manipulon dhe e privon nga prezenca e saj e pakushtëzuar. Mos ngrënia dhe mos fjetja në kohë mund të jetë gjithashtu një mënyrë për të luftuar mungesën e saj dhe ai që e pëson më keq është fëmija.
Një nënë që shpesh mungon për kohë të gjatë kohore mund të krijojë një gjendje të fortë ankthi te fëmijët e saj. Ai ndjen frikë kur nëna e tij largohet, por edhe kur kthehet, sepse ai nuk e di kur ajo do të mungojë përsëri. Disa nëna e përdorin këtë frikë për të “kontrolluar” fëmijët e tyre: ato kërcënojnë t’i braktisin kur nuk i binden. Fëmija nuk ka rrugëdalje.
Pasojat e një nëne që mungon
1. Fëmija që jeton me një nënë që mungon zhvillon sjellje që korrespondon me një sekuencë tipike: protestë, dëshpërim dhe distancim. Mungesa nuk e ringjallë dashurinë, por më tepër i rrëmben emocionet. Në fund, rruga për të bllokuar ndjenjat e dashurisë ose nganjëherë edhe për të kultivuar një urrejtje të shurdhër, sepse ai i është nënshtruar këtij rrethi vicioz dhe vdekjeprurës, i cili ndryshon midis qenies dhe humbjes së të dashurit.
2. Një nënë e munguar mund të krijojë fëmijë të shkëputur, të zemëruar dhe të trishtuar. Fëmijët e saj mësojnë, pak nga pak dhe me shpirtin në zjarr, se ata janë të detyruar të përballen vetëm me botën.
3. Për të mbijetuar këtë situatë, të përjetuar nga fëmijët si shumë të rrezikshëm, nganjëherë mbajnë maska: dashamirësi, bindës, dhunues i lagjes, i pandjeshëm…Në këtë mënyrë të rriturit nuk do të jenë të vetëdijshëm se çfarë fshihet prapa këtij personaliteti të rremë që ata shpikën për veten e tyre për të përmbushur braktisjen.
4. Një nënë që braktis pengon fëmijët e saj që të zhvillojnë një ndjenjë të shëndoshë besimi tek të tjerët. Dhe gjithashtu shpresat se dikush mund t’i përgjigjet nevojave të tyre apo edhe t’i dojë ata.
5. Nga ana tjetër, nganjëherë marrëdhëniet ndërpersonale mbesin plot dyshime ose pohohet se të tjerët kanë sjellje të pamundura për t’u zbatuar. Të kesh një nënë që mungon të çon në të qenit fëmijë, dhe pastaj të rritur, të cilët krijojnë lidhje plot zemërim, ankth dhe, mbi të gjitha, mosbesim.
Burimi / lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
