Përplasjeje, agresioni, aksidenti, lufte, sëmundjeje të rëndë apo edhe një divorci. Këto ngjarje mbartin në vetvete gjendje traumatike evidente. Por edhe ngjarje të vogla, të përditshme mund të përjetohen si një shok: përdorimi i një gjuhe të egër e të dhunshme, një akuzë, një fyerje, një largim. Simptomat kryesore janë: ankthi, pagjumësia, pasiguria, frika, pështjellimi, ndjenja e fajit apo një ndjenjë e turbullt hakmarrjeje…
1. Mposhtja Gjithçka është e lidhur me arsyet që kanë shkaktuar traumën psikologjike, por e rëndësishme është të dish ta mposhtësh këtë ndjenjë mbytëse që mund të të ngërthejë e të bëjë rob të saj gjithë jetën. Mposhtja e menjëhershme e kësaj traume është një mekanizëm mbrojtjeje që lejon të përballosh dhimbjen,të largosh urrejtjen, që të lejon të ndërgjegjësohesh pak e nga pak, të integrohesh, të përshtatesh – secili sipas kapaciteteve të tij – me një situatë të re. Për të ndihmuar një të afërt të kalojë këtë periudhe të vështirë, më e mira është t’i krijosh ndjenjën e sigurisë, një mjedis familjar e miqësor, t’i japësh dashuri, forcë, besim që ai ta ndjejë se nuk është vetëm. E kjo është një etapë e domosdoshme që ndihmon në shërimin mendor, një etapë që sidoqoftë është kalimtare, që s’mund të vazhdojë pafundësisht nën peshën e shkëputjes nga ai realitet me të cilin duhet të ndeshet që të mund ta përballojë.
2. Përballimi Shpesh dëshira e mirë për ta ndihmuar dikë që ka kaluar një traumë të rëndë, mund të ketë një efekt të kundërt. Ai që i përballon më mirë këto situata është ai që ia del mbanë vetë: Kjo i jep sigurinë dhe e ndihmon të rindërtojë personalitetin e tij duke u ndeshur me pasojat. Përballja me realitetin i heq atij statusin e viktimës duke vënë në lëvizje ato mekanizma të ndërgjegjes individuale e sociale që i japin kuptimin e vërtetë jetës.
3. Trajtimi Një traumë e rëndë psikologjike kërkon të ndiqet edhe nga një psikoterapist. Për trajtimin e sindromës së stresit post-traumatik sot po përdoret gjerësisht një terapi moderne, një rrugë mes psikologjisë dhe neurobiologjisë, që konsiston në përdorimin e lëvizjeve të syve ose shqisave të tjera për të ndryshuar rrjedhën e kujtimeve në trurin e njeriut e për t’i kaluar ato nga statusi «aktual,stanjativ», në statusin e «lëvizjes». Mbrojtësit e kësaj metode thonë se rezultatet e deritanishme kanë qenë shumë të mëdha (rreth 10 seanca me efekte mjaft të dukshme).
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
