Për ty, që ike pa thënë lamtumirë, që pas kaq shumë kohësh le gjithçka për diçka të parëndësishme. Unë ende nuk e kuptoj se si mund të kalosh nga nxehtësia në ftohtësi për disa sekonda. Si një vështrim mund të humbasë dritën në të njëjtën ditë dhe fjalët, të cilat së pari kanë ndërtuar themele të forta, bëhen bomba të drejtuara në zemrën time.
Për ty, po. Kur e ndryshuat mendjen? Isha kaq e verbër sa nuk e kuptova. Si mund të besoja ende se ajo që ishte mes nesh ishte e vërtetë dhe autentike? Pse nuk më paralajmërove kur fillove të mendoje se mekanizmi ynë i sigurisë nuk na ka mbrojtur?
Ndoshta do të mbetem pa përgjigje, me mijëra dyshime dhe me ndjenjën e fajit që më konsumon. Një ditë unë do të mendoj se isha unë, ose dikush tjetër, ndoshta ti ose ne, ose thjesht koha dhe zakoni … Ndërsa ditët e tjera unë do të kuptoj se duke shkuar jashtë vetëm do të duhet të përjetoj më shumë ankth, më shumë vuajtje dhe, natyrisht, do mbetesh gjallë edhe pse vetëm në kujtimet e mia …
Për ty, ti ke qenë gjithçka dhe nuk ke bërë asgjë
Ti ke qenë më shumë se ti, në fakt, për të endur entuziazmin tonë me forcë, për të më kujtuar se sa e bukur ishte ndjenja jonë dhe se asgjë dhe askush nuk do të na ndajnë ndonjëherë. Ti më thoje se gjithçka që që të nevojitej ishte mënyra se si ju bëra të ndiheni, atë që ju provova… Ndonjëherë qetësi, nganjëherë paqe, pasion, dëshirë, tejkalim dhe motivim, por mbi të gjitha mënyra si më vlerësuat.
Unë nuk mund të besoj se ti ke qenë në gjendje të fshish gjithçka me një hap. Jo vetëm ajo që thuhet por edhe ajo që fshihet pas gjesteve dhe përqafimeve. Dëshira për të pushtuar botën, për të kënaqur veten në divan me sytë e mbyllur, na merr për dore, na puth, na mbush me komplimente, shaka dhe na kërkon për në shtrat, edhe nëse iu ndajnë vetëm disa milimetra, për të siguruar që ne jemi atje çdo mëngjes. Unë nuk pranoj ta besoj.
Ndoshta duhej të ishte kështu, por ishte vërtet e vështirë të besohej se koha e lumtur që kishim kaluar së bashku ishte shthurur nga mëngjesi në natë.
“Dashuria e vërtetë duhet gjithmonë të dëmtojë. Duhet të jetë e dhimbshme të duash dhe të lësh dikë. Vetëm atëherë e doni vërtet njëri-tjetrin.” Nënë Tereza
Për ty, që ke lënë pa thënë lamtumirë dhe nuk ke luftuar
Për ty, që ke lënë pa thënë lamtumirë. Kjo letër përbëhet nga fjalët ndjera të një dashurie që nuk duket se përfundon.
Unë ende nuk mund të kuptoj se si është krijuar kjo plasaritje, kjo mungesë interesi dhe kjo dëshirë për t’u shkëputur nga gjithçka që na ka lidhur deri kohët e fundit. Por ajo që më vret brenda është pasiguria e mosnjohjes së motiveve, për të parë se nuk u përpoqët të luftoni, megjithëse është hera e parë që stuhia ka ardhur për të na tronditur.
“Lufta” është folja që mbështet shtyllën kurrizore të çifteve, së paku ata që janë rritur nga mirëqenia dhe që nuk kanë ndërmend të lënë gjithçka në rastin e parë. Nga ata që e dinë se uniteti është forcë, ai iluzion shuhet kur dashuria evoluon, por flaka e saj mund të kthehet në djegie.
Më falni, por unë iu kuptoj. Është e pamundur të mbyllësh diçka pa një çelës, pa një bllokim… diçka që ka zgjedhur të mbetet e hapur. Dhe është edhe më e vështirë kur nuk e konsideroni mundësinë e rregullimit të saj ose të paktën duke folur për atë që po ndodh.
Mos mendoni se nuk u pendova për atë që unë bëra për ty. E di që në disa momente veprimet e mia nuk përputheshin me ato që do të kishit pritur, por gjithashtu është e vërtetë se duhet të më thonit. Unë nuk jam e përsosur. Një fjalë, një gjest, një sinjal i vogël … Diçka që të më tregonte se si do ndiheshe para naivitetit të veprimeve të mia.
Unë dua të kërkoj falje, të lëndoja nuk ishte qëllimi im. Më vjen keq, nëse po. Nuk duhej të shkonte në këtë mënyrë, të paktën këtë herë të parë. Nëse do të kishim një precedent ose nëse do ta kishim zvarritur për një kohë të gjatë, ndoshta do të ishte më e lehtë për mua. Por ti më ke mbajtur për dore, më ke thënë të dua dhe më ke bërë pjesë në një nga ëndrrat tuaja … dhe më pas, në mbrëmje zbrapsni gjithçka.
Për ty, po. Se ti ke ikur pa thënë lamtumirë. Unë të drejtohem sepse mungesa jote më dhemb, më gërvisht dhe bën të rritet brenda meje një ndjenjë boshe. Sepse të dua, më mungon dhe ndiej se kam nevojë për ty.
Burimi / lamiatempestaperfetta.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
