Shpesh kemi botuar histori të njerëzve që po ndryshojnë disa nga tabutë për çështje që konsiderohen si “gjëra të grave” ose “gjëra burrash”. Një nënë një herë e detyroi djalin e saj të lante enët pasi ai i tha se “ishte për gratë” dhe se burri nuk ishte i detyruar të bënte punët e shtëpisë. Po, çështja është ende e debatuar, sepse fatkeqësisht këto beteja nuk janë fituar ende dhe, për rrjedhojë, miliona gra po përkulen, duke e ndarë kohën e tyre mes punës profesionale dhe punëve të shtëpisë.
Ka ende një pakicë burrash që janë të vetëdijshëm se kanë të njëjtat detyra si gratë. Kur kjo ndodh, ne shpesh e shohim veten si “burra të shkëlqyer që ndihmojnë gratë e tyre nëpër shtëpi”.
Këtë e vërteton një postim në faqen “Oi, eu Sinto”, ku raportohet për një bisedë mes dy miqve: njëri nga të dy i jep mësim tjetrit kur ky i fundit komenton se nuk e ndihmon gruan sepse ajo nuk tregon mirënjohje për përpjekjet e tij.
Ja teksti i plotë:
“Nuk e ndihmoj gruan time”
Erdhi një shok në shtëpinë time për kafe, u ulëm dhe biseduam duke folur për këtë e atë. Në një moment të bisedës i thashë: “Do të laj enët, dhe do të kthehem menjëherë”.
Ai më pa sikur të thosha se doja të ndërtoja një raketë hapësinore. Pastaj më tha, me admirim, por paksa i hutuar: “Sa mirë që e ndihmon gruan tënde; unë nuk e bëj, sepse kur e ndihmoj, ajo nuk më bën komplimente. Javën e kaluar lava dyshemenë dhe as një falënderim nuk mora”.
U ula dhe i shpjegova se nuk po e “ndihmoja” gruan time. Në fakt, gruaja ime nuk ka nevojë për ndihmë, ajo ka nevojë për një partner. Në shtëpi jam ortak dhe pikërisht për këtë “shoqëri” ndahen detyrat, por sigurisht që nuk jam “ndihmëse” me punët e shtëpisë.
Nuk e ndihmoj gruan time të pastrojë shtëpinë, sepse unë jetoj këtu dhe duhet ta pastroj edhe atë.
Nuk e ndihmoj gruan time të gatuajë, sepse dua të ha dhe duhet të gatuaj gjithashtu.
Unë nuk e ndihmoj gruan time të lajë enët pas darkës, sepse edhe unë i përdor ato pjata.
Nuk e ndihmoj gruan time me fëmijët, sepse ata janë edhe fëmijët e mi dhe roli im është të jem baba.
Unë nuk e ndihmoj gruan time të lajë, varë apo palosë rrobat, sepse rrobat janë edhe të miat dhe të fëmijëve të mi gjithashtu.
Unë nuk jam një ndihmës i madh nëpër shtëpi, unë jam pjesë e shtëpisë. Dhe duke folur për falënderim, e pyeta shoqen time se kur ishte hera e fundit që e falënderoi pasi ajo mbaroi pastrimin e shtëpisë, kujdesin për rrobat, ndërrimin e çarçafëve, larjen e fëmijëve, gatimin, organizimin etj. Dua të them një falënderim si: “Uau, e dashur! Jeni fantastike!”
Ju duket absurde? A ju duket e çuditshme? Kur, një herë në jetën tuaj, pastroni dyshemenë, prisni të paktën të lavdëroheni dhe të shpërbleheni… Pse? Nuk e ke menduar këtë miku im?
Ndoshta sepse kultura mashkullore ju ka mësuar se gjithçka varet nga ajo.
Ndoshta sepse ju kanë mësuar se gjithçka duhet bërë pa u dashur të ngrini gishtin? Dhe gjithsesi, lëvdojeni ashtu siç do të dëshironit të lavdëroheshit, në të njëjtën mënyrë, me të njëjtin intensitet. Jepuni, veproni si një partner i vërtetë, jo si një mysafir që vjen vetëm për të ngrënë, për të fjetur, për të larë dhe për të kënaqur nevojat seksuale… ndjehuni si në shtëpinë tuaj. Në shtëpinë tënde.
Burimi aleteia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
