Një histori e dhimbshme mbijetese mes mjerimit dhe mohimit. Dëshira për një jetë larg vuajtjes e bëri të udhëtonte milje larg. Sot ai është shembulli i sakrificës në emër të jetës, por njëherësh baba i lumtur për fëmijë të braktisur si ai.
Në dëshminë e tij Peter Mutabazi thotë:
Nuk kisha emër deri në moshën dyvjeçare. Gjatë periudhës kur linda në Ugandë, shumicës së foshnjave të lindura në familje të varfra nuk iu vunë emra sepse nuk mundën të jetonin më shumë se dy vjet. Kur erdha në jetë, nëna ime më vuri emrin Peter Habyarimana. Për nënën time, isha një dhuratë nga Zoti. Por babai im nuk më shihte kështu. Nuk mbaj mend një fjalë të mirë prej tij. Gjithçka që dëgjova ishte: “Peter, nuk do të bësh kurrë asgjë” dhe “Do të doja që të mos kishe lindur kurrë që të mos më duhej të të ushqeja”. Është e vështirë t’i dëgjosh ato fjalë çdo ditë dhe të mos humbasësh shpresën apo ëndrrat për një jetë më të mirë.
U rrita i uritur, duke ecur 3 deri në 4 milje çdo ditë për të pirë ujë dhe duke ndihmuar nënën time të kultivonte të mbjella për të ushqyer familjen tonë në një fshat të vogël afër kufirit me Ruandën. Dhe i bëra të gjitha me stomakun bosh shumicën e ditëve. Kur hanim, zakonisht ishin patate dhe fasule – ditë pas dite, muaj pas muaji. Krishtlindjet dhe Pashkët ishin të vetmet raste kur në tryezë kishte ushqime të ndryshme.
Në moshën 10-vjeçare, isha i bindur se babai im do të ma merrte jetën. Kështu ika, jo në kërkim të një jete më të mirë, por sepse e dija se jeta ime do të merrte fund. Nuk doja që babai im të ishte ai që do t’i jepte fund. Nuk kisha qenë kurrë më shumë se 20 milje larg shtëpisë, megjithatë përfundova më shumë se 300 milje larg në Kampala, kryeqyteti i Ugandës. Doja të vendosja sa më shumë distancë mes meje dhe babait. Përfundimisht, edhe mbiemrin e ndryshova në Peter Matubazi.
Të jetosh në rrugë
Në Kampala, kuptova se mund të jetoja si një fëmijë i rrugës, duke gjetur familje mes shumë fëmijëve të tjerë që mbijetuan duke vjedhur ushqim, duke ngrënë jashtë koshave të plehrave dhe duke fjetur nën ura dhe ndërtesa. Jetova kështu për gati pesë vjet, duke kaluar nga Habi, derisa dikush që kujdesej më pyeti më në fund për emrin.
Një i huaj me emrin Xhejms më vuri re – një djalë i ri pa arsim, por me shumë inteligjencë në rrugë –pa potencial tek unë. Më regjistroi në shkollë me konvikt, duke paguar tarifën në emrin tim. Atje, jo vetëm që isha në gjendje të ndiqja shkollën, por edhe ushqime të rregullta dhe një vend për të fjetur.
Më në fund, kisha një të ardhme. Gjithashtu zbulova se Zoti më donte. Përfundimisht, vendosa besimin tim te Jezusi dhe të ardhmen time në duart e Tij. U desh një udhëtim pas gjenocidit në Ruandë me një organizatë ndihmash – dhe duke parë se çfarë mund të bëjë urrejtja – për të më sjellë deri në pikën që të falja babanë tim.
Jeta e re e Peter Mutabazit
Në shkollë shkoja shumë mirë, mbarova shkollën e mesme dhe shkova në universitet në Ugandë, ku studiova administrim biznesi dhe punova për një sërë agjencish ndërkombëtare ndihmash. Më vonë ndoqa universitetin në Mbretërinë e Bashkuar, duke aplikuar dhe marrë përfundimisht një bursë për të studiuar në Shtetet e Bashkuara në Universitetin Master në Kaliforni.
Kur mbërrita në Shtetet e Bashkuara, luftova me besimin tim për shkak të gjërave që pashë. U hodhën kaq shumë ushqime, por e dija se shumë fëmijë në fshatin tim do të humbnin jetën sepse nuk kishin një tas me fasule. Nuk mund ta kuptoja dashurinë e Perëndisë ose pse Ai i lejoi këto gjëra.
Birësimi ndërkombëtar
Me përvojën time ndërkombëtare dhe kuptimin e kulturave të ndryshme, shpejt gjeta një vend që përfshinte udhëtimin me familjet që birësonin ndërkombëtarisht. Çiftet ishin gjithmonë të bardhë, duke më shtyrë të mendoj se unë – një zezak beqar – nuk do të isha në gjendje të birësoja ose të bëhesha prind birësues, një nga ëndrrat që kisha për jetën time. Doja të ndihmoja fëmijët ashtu siç më kishin ndihmuar, por dera dukej e mbyllur.
Kur isha në Etiopi, pyeta nëse ishte e mundur që unë të birësoja. Ata më thanë se duhet të isha amerikan ose evropian dhe se vetëm gratë beqare, jo burrat, mund të birësojnë. Unë nuk isha një qytetar amerikan atëherë, kështu që e dija se nuk kishte asnjë shans.
Ndërsa punoja si avokat për fëmijët vulnerabël në SHBA dhe ndërkombëtarisht, mësova më shumë për procesin e kujdestarisë dhe nevojat e thella të fëmijëve që hyjnë në kujdes. Kjo, vendosa, ishte me të vërtetë thirrja ime. E mora për zemër Lukën 12:48: “Kushdo që iu dha shumë, do t’i kërkohet shumë dhe atij të cilit i besuan shumë, do të kërkojnë më shumë.”
Peter Mutabazi: Të Jetosh Thirrjen e Zotit
Mendova se nuk mund të isha një prind birësues si një burrë beqar, por mund të mentoroja fëmijët në nevojë. Kështu që u nisa në atë rrugë, duke kontaktuar përmes agjencive për të ndihmuar në udhëzimin e fëmijëve që përjetojnë jetën më të keqe që mund të ofrojë. Kam punuar ngushtë me punonjësit socialë, njëri prej të cilëve më pyeti nëse mund të isha i interesuar të bëhesha një baba birësues.
“Dua, por nuk mundem,” i thashë këtij personi. Punonjësja sociale u befasua dhe më tha se mund të isha prind birësues. U regjistrova atë ditë, dhe pesë muaj më vonë, u licencova dhe pata vendosjen time të parë. Që atëherë, kam pasur afër 30 fëmijë birësues. Në vitin 2019, u bëra shtetas amerikan dhe birësova një djalë. Kujdesem gjithashtu dhe për një djalë adoleshent që është jashtë sistemit.
Familje kujdestare
Fëmija im i dytë kujdestar ishte fëmija më biond që kam parë ndonjëherë. Mendova se ai duhet të jetë në shtëpinë e gabuar. Por ai vendosi se do të kujdesesha për çdo fëmijë që kishte nevojë për një shtëpi të sigurt dhe të dashur. Udhëtimi nuk ka qenë pa mundime. Si një zezak beqar me fëmijë të bardhë në kujdestarinë time, jam përballur me një kontroll shtesë dhe prindërit biologjikë kanë protestuar që fëmijët e tyre të qëndrojnë me mua.
Peter Mutabazi thotë se të gjithë meritojnë një shtëpi të sigurt dhe të dashur
Shikimet që më kanë dhënë njerëzit në dyqanin ushqimor, park, shkollë dhe spital ishin të papritura, por mësova shpejt se si t’u rezistoja. Ka qenë kënaqësi të shikoje prindërit biologjikë duke bërë një kthesë dhe të fillojnë të më përqafojnë si baba, duke shëruar dallimet racore ose paragjykimet ndaj meje.
Shërimi nga e kaluara për Peter Mutabazi
Të bëhesh një baba birësues ka sjellë gjithashtu shërim në jetën time. Ndërsa i kam ndihmuar fëmijët të përballen me traumën e tyre, kam gjetur shërim nga të miat. Nuk e dija se do të më duhej të rishikoja fëmijërinë time si baba birësues. Le të themi se këta fëmijë e dinin vërtet se cilët butona të shtypnin dhe jam i kënaqur që gjeta mënyra për të përdorur të kaluarën time për t’i ndihmuar ata të shërohen. Shikimi i prindërve biologjikë të shumë prej prindërve të birësuarve të mi më kujtoi babain tim abuziv dhe atë që përjetova në rrugët e Kampalës. Nuk më pëlqente të kisha ndonjë lidhje me këta prindër, por ndërsa mësova për prejardhjen e tyre dhe çfarë i shkaktoi ata të humbnin kujdestarinë e fëmijëve të tyre, kuptova se duhej të isha aleati, jo armiku i tyre. Nuk ishte e lehtë, por me kalimin e kohës fillova të ndërtoj ura në këto marrëdhënie. Që atëherë, ka qenë e mahnitshme të shohësh nënat duke i kthyer fëmijët e tyre. Ndjehem sikur kam fituar familje të zgjeruara përmes gjithë kësaj.
Përqafimi i Sfidave të Birësimit
Vendimi më i mirë i Peter Mutabazit – të qenit baba birësues
Është një gëzim dhe një sfidë të jesh një baba i vetëm birësues. Sfidat vijnë me mospasjen e një të rrituri tjetër në shtëpi për të ndihmuar në përpunimin e asaj që shoh dhe dëgjoj nga fëmijët, ose dikush që të qëndrojë me fëmijët ndërsa vrapoj në dyqan për qumësht dhe vezë. Unë jam shoferi i vetëm në shkollë dhe takime, kuzhinieri i vetëm dhe kujdestari dhe këshilltari i vetëm. Por a do të ndryshoja diçka? Absolutisht jo. Nuk ka qenë e lehtë, por ishte vendimi më i mirë i jetës sime. Mezi pres të mbaj më shumë fëmijë dhe shpresoj të birësoj sërish.
Këshilla nxitëse nga Peter Mutabazi
Prindërit kujdestarë nuk mund të jenë plotësisht të përgatitur për udhëtimin që kanë ndërmarrë. Por ja çfarë kam mësuar gjatë rrugës:
Krijoni një sistem mbështetës – Ndërsa fëmijët e mi përballeshin me traumën e tyre, unë kisha nevojë të merresha me traumën time. Sigurohuni që të keni një sistem miqsh, familjarësh, profesionistësh të shëndetit mendor dhe shëndetit fizik për t’ju mbështetur.
Rregulloni pritshmëritë tuaja – Fëmijët mund të mos përgjigjen si ju si fëmijë apo edhe si fëmijët e tjerë nga e njëjta shtëpi. Për shembull, ndërsa ju mund të jeni trajnuar për të shprehur mirënjohje, këta fëmijë mund të mos e kenë idenë se çfarë është mirënjohja. Kuptoni se të gjithë fëmijët janë të ndryshëm dhe përshtatni pritshmëritë tuaja në përputhje me rrethanat.
Rrethojeni veten me njerëz me të njëjtin mendim – Prindër të tjerë kujdestarë e kuptojnë vërtet thirrjen tuaj dhe mund të njohin sjelljet traumatike – por shumë njerëz të tjerë nuk mund ta bëjnë këtë. Rrethojeni veten me ata që ju kuptojnë dhe me çfarë po përballen fëmijët tuaj birësues.
Përgatitni mendjen dhe zemrën tuaj për ata që nuk ju njohin dhe nuk e mbështesin vendimin tuaj për të qenë prind birësues – Policia më ka thirrur shtatë herë sepse jam një zezak që kam me vete fëmijë të bardhë dhe të zinj. Kam duruar komente të ashpra personalisht dhe në rrjetet sociale. Kam mësuar se si t’u përgjigjem dyshuesve, injorantëve dhe të neveritshmëve, si dhe atyre që vërtet duan të mësojnë më shumë. Bëhuni gati për të gjitha.
Përgatiti O.T | Burimi focusonthefamily
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
