“Çdo sekret i shpirtit të shkrimtarit, çdo përvojë e jetës së tij, çdo cilësi e mendjes së tij, është e shkruar në veprat e tij.”-Virginia Woolf
E tillë është poezia e autores Rudina Merkuri ku çdo emocion ka gjetur mendimin e saj dhe mendimi ka gjetur fjalët.
Libri “Violinat e shiut” paraqet harmoninë e matricave shpirtërore, ekuivalencën, ngjyrat dhe magjinë e koshiencës së autores.
Kush është Rudina Merkuri?
Rudina Merkuri është lindur në qytetin e Vlorës më 10.6.1970. Edhe pse është diplomuar në degën e Infermierisë në Fakultetin e Shëndetit Publik dhe Master Shkencor në degën Patologji e Përgjithshme, nuk ka hequr kurrë dorë nga pasioni i saj për të shkruarit.
“Në poezitë e mia gjej vetveten, plotësohem, mbushem, duke ndërtuar një trajektore të botës shpirtërore me realitetin ku jetojmë, midis të bukurës apo të shëmtuarës, midis shpirtit njerëzor dhe lojës së hidhur bolero që na shfaqet. Pra, gjej grimcat e duhura, që shërbejnë si muzë frymëzimi për më tej,” shprehet autorja.
Poezi të botuara në librin “Violinat e Shiut”
Kisha harruar…
Kisha harruar,
Se kështjella ku luanim,
Ishte pronë mbreti,
Çapkën mbi valë,
Vallëzim lulnaje,
Me të vetmin dashuri pa fjalë.
Luante dhe princi,
Një djalë hokatar,
Ecte hijerëndë,
Brinjë lëshuar pa fjalë.
Thonë që fliste me zjarrin,
Përpëlitej në mesnatë,
Mëngjesi e gjente,
Furtunë si tallaz.
Kisha harruar si pinim verë,
Kapeshim rob në lëndinë,
I druheshim kristalit,
Nga doli një Doruntinë.
Kisha harruar,
Se vetëm kur dashuronim,
Vlonte gjak i marrë,
Flisnim me natën,
Në djegien e ledhatimit mëkatar…..
***
E kupton lirinë time…
E kupton!
Që ti je supi më i ngrohtë
Muzikë ku tingujt tanë
Nxjerrin dufin, ndjenjën
Perlën ku matesh
Të më mbash në grusht
Apo kukull e lodhur në shtëpi?!
E kupton lirinë time
Zogjtë e mi çuçuritës
Që luajnë në shpirt
E prapë trokasin
Në portën e shtegtarit.
Po erën që fryn e ndjen
Tufanin që bërtet pa reshtur
Në dritaren tonë?!
Mos prit të vijë dëbora
Se nesër akujt mezi shkrijnë
Në lotin e tyre…..
***
Eja ëndrra ime…
Ti natën bredh e çoroditur
Ëndrra ime
Pa shkak e pasion
Shkul dhëmbët e tërbimit
Lehtë ngre muze
Nga varri me të vdekurit bisedon.
Ngrihesh hënë e verdhë
Nga larg loz kukafshehthi
Puth të vetmen që do
Me kurorë dridhjesh nusëron.
Kam frikë se vjen dielli
Vjen e të rrëmben
S’mund t’i vë dritare jetës
Kur perdja merimangë
Zë e vështron!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
