‘‘Fëmijët më kanë magjepsur gjithmonë. Mund të jetë për shkak të haresë së tyre infektive, naivitetit të tyre ose thjesht se si ata gjithmonë nxisin brenda meje nevojën për t’i mbrojtur ata. Dashuria e një fëmije është kaq e pastër.’’
Imagjinoni një botë ku lufta është e padëgjuar. Një botë ku askush nuk fle i uritur, varfëria është një ide e largët, arsimi është i disponueshëm për çdo fëmijë dhe solidariteti është melodia në buzët e të gjithëve. Kjo lloj bote mund të duket kaq joreale, por në mendjen e një fëmije, mundësitë janë të pafundme. Unë e admiroj shumë këtë cilësi në to. Ndërsa plakemi, ndonjëherë ne pranojmë kaq lehtë se si janë gjërat; dështim, zhgënjim. Një fëmijë do të bjerë disa herë ndërsa mëson të ecë, dhe derisa të zhvillojë këtë aftësi, ai nuk do të ndalojë së provuari. Prindërit e mi më kanë rrënjosur gjithmonë vlerën e vetëvlerësimit. Duke u rritur, ata më kanë brohoritur vazhdimisht, në të gjitha përpjekjet e mia dhe më kanë mësuar se mund të arrij të gjitha gjërat që kam synuar. Duke kuptuar vlerën time, mësova të vlerësoja vlerën e atyre që më rrethonin. Nëna ime gjithmonë më thoshte ‘bëju të tjerëve ashtu siç do të doje që ata të të bënin ty’. Fjalë të forta, që më kanë ndjekur që nga hera e parë që i tha. Nëse do ta kuptonim vlerën e dinjitetit njerëzor, aq shumë nga problemet e botës do të zgjidheshin. Ndarjet që ne krijojmë midis nesh bazuar në racën tonë, prejardhjen etnike, gjininë ose statusin ekonomik do të ishin të gjitha të vjetruara.
Shkruar nga Cynthia Wangari, një praktikante aktuale rajonale në zyrën e WYA Africa.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
