Që nga fëmijëria është e rëndësishme që të mësojmë se si të vendosim “unin” në qendër të botës, dhe ta konsiderojmë veten të parën, para çdo gjëje tjetër. Ne jemi edukuar kaq shumë për vetëmohim dhe bujari, saqë shpesh lëmë në plan të dytë atë që ne vërtet dëshirojmë. Por a jemi të sigurt se kjo është e drejtë? A nuk është gjithashtu e rëndësishme ajo që ne duam, çfarë na pëlqen më së shumti?
Unë me të vërtetë besoj kështu. Megjithatë, që nga vegjëlia askush nuk na mëson që të kemi respekt për veten tonë. Dikush gjithmonë mendon të kënaqë të tjerët dhe kjo mund të jetë e dëmshme. Mendoni për shembull kur bëheni prind. Sa prej nesh vazhdojnë të kenë pritje për veten? Pak, apo jo? Shumë pak, ndoshta. Dhe e dini pse? Sepse shumica prej nesh mendojnë se lindja e një fëmije do të thotë të heqësh dorë nga ëndrrat dhe shpresat.
Të gjitha forcat tona përfundojnë duke u përqendruar tek të vegjlit dhe të ardhmen e tyre, duke harruar se përveç nënë apo baba, ne jemi gjithashtu njerëz që duhet të jemi në gjendje të vazhdojmë të jetojmë dhe të mendojmë për veten tonë.
Por pse ndodh kjo?
Duke supozuar se është e natyrshme ta duash fëmijën dhe të mendosh për të mirën e tij, aq sa të duket e drejtë të heqësh dorë nga ëndrrat, hobi dhe gjithçka që na pëlqen të bëjmë? Çfarë mund të mësojë një fëmijë nga një prind që heq dorë nga gjithçka për ta mbrojtur atë? Një gjë që shumë prej nesh na mungon është se një fëmijë mund të kënaqet kaq shumë, madje pa hequr dorë domosdoshmërisht nga jeta jonë. Shkurtimisht, një gjë nuk e përjashton tjetrën.
Le të japim shembullin e mirë për të vegjlit, pasi do të mësojnë nga përvojat tona dhe nga ato që do t’u mësojmë atyre, jo vetëm me fjalë, por edhe me fakte. Një fëmijë i lindur mund të ketë vetëm nënën dhe babanë e tij si pikë referimi dhe do të thithë çdo mendim të vogël prej tyre. Prandaj ne kemi një përgjegjësi të madhe!
Le ta kuptojnë se është thelbësore të jetosh plotësisht jetën, pasi nuk ka mënyrë tjetër për të qenë i lumtur. Kjo është e rëndësishme që ata të bëjnë atë që ata me të vërtetë duan dhe jo atë që ne duam për ta. Kjo nuk do të na zhgënjejë nëse ata bëjnë zgjedhje të ndryshme nga sa prisnim. Vetëm atëherë ata mund të bëhen të rritur, kur mund të thonë jo, kur është e nevojshme. Të aftë për të vënë veten para të tjerëve, pa frikën e shfaqjes së të qenit egoist.
Le të jenë fëmijët tanë mbi të gjithë njerëzit, në mënyrë që ata të jenë të lirë të jenë vetvetja. Pa marrë parasysh se është “mirë”, gjëja e rëndësishme në jetë është të jesh i lumtur apo jo? Prandaj të vegjlit kanë nevojë për një shembull të mirë dhe një rol themelor, përveç prindërve, edhe mësuesit, të cilët duhet të jenë në gjendje të kontribuojnë në rritjen e tyre personale.
Për shkak se fëmijët duhet të jenë në gjendje të jenë vetvetja në familje, shkollë dhe gjithashtu gjatë atyre ngjarjeve jetësore që nuk janë shumë të lehta për t’u përballur, si për shembull ndarja e prindërve të tyre. Fëmijët në këto raste mund të preken: ne nuk i bëjmë gjërat më keq, duke zhvilluar një lidhje morbide me ta. Ne nuk japim idenë e të pasurit vetëm arsye për të jetuar. Dhe mos e jepni as vetë, pasi kjo mund t’iu lëndojë të dyve.
Fëmijët kanë të drejtë të kenë prindërit që e duan njëri-tjetrin! Ata që e duan veten dhe jetën e tyre. Ata nuk duhet të mendojnë se janë burimi i vetëm i jetës për prindërit e tyre! Le të mos u japim një përgjegjësi, e cila mund t’i bëjë ata të ndjehen të frikësuar dhe shqetësuar. Shkurtimisht, është e rëndësishme që fëmija ynë të kuptojë se dashuria nuk do të thotë zinxhirë apo heqje dorë nga vetja.
Burimi / ognigiornomagazine.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
