“Për të kapërcyer fëmijërinë të gjithë kalojnë nëpër një rrugë radikalizimi. Kjo ndodh atëherë kur ata gjejnë pengesa që rrezikojnë të devijojnë drejt formave të ekstremizmit siç është xhihadizmi”.
Më 4 Mars 2017, Drejtoria e Përgjithshme për Arsimin e DAP së bashku me Arpad organizuan një seminar mbi Radikalizmat në adoleshencë. Të dy folësit, psikanalisti Philippe Gutton dhe kreu i departamentit të drejtësisë për të mitur dhe të komunitetit Francesco Cascini, adresuan temën e joshjes xhihadiste ndaj të rinjve, rrugët e mundshme të deradikalizimit dhe fenomenin e prozelitizmit në zonën e burgut.
Psikiatri Gutton u përpoq para së gjithash të formulonte figurën e adoleshentit dhe të shpjegonte se si faza e tij evolucionare i jep vetes përqafimin e ideologjive totalitare dhe “thyer”. Nuk ka, argumenton Gutton, asnjë parametër fiks që na ndihmon të vizatojmë profilin e adoleshentit në rrezik, sepse të gjithë adoleshentët karakterizohen nga një vullnet për të ndërtuar veten e tyre që është një radikalizim, domethënë një kërkim i rrënjës dhe qenies së tyre. Janë pengesat që ata gjejnë në rrugën e tyre të “radikalizimit” që mund t’i çojnë ata drejt devijimit ose tjetërsimit.
Në këtë fazë, ndryshimet mund të jenë shumë të papritura dhe prindërit mund edhe të mos e vërejnë atë, siç ka ndodhur në shumë raste të të rinjve që papritmas u larguan për të luftuar në Siri.
Gutton jep një shembull kryesor: një francez 15-vjeçar me origjinë marokene u takua me të rinj që frekuentonin xhaminë dhe u pasionua pas fesë. Familja ishte laike dhe e shqetësuar: ajo filloi ta ndëshkonte atë për të njohurit e tij. Kur shkuan te psikiatri, djali nuk i dha dorën, duke zemëruar babanë e tij. Sidoqoftë, pasi foli me terapistin, pasi vuri re se ai po i kushtonte interesin dhe kureshtjen e tij, adoleshenti e përshëndet duke i dhënë dorën. Sepse roli i të rriturit është mbi të gjitha ai i të dëgjuarit.
Zgjidhja xhihadiste është një përgjigje ndaj perceptimit për të mos pasur rrugëdalje, një reagim ndaj një gjendje shpirtërore që Gutton e quan mauvaisitè, një përshtypje e zbrazëtisë dhe pamundësisë, duke u ndjerë i burgosur në një labirint të nënshtrimit. Dikush mund të reagojë ndaj kësaj gjendje në dy mënyra: një gjendje depresive, duke viktimizuar veten dhe duke i caktuar diskriminim vetes, duke ndjerë një bllok në sferën sociale, familjare dhe të brendshme; dhe një aktiv, paranojak, “bota më bllokon dhe unë e sulmoj atë”.
Në këtë rastin e dytë, diskursi xhihadist ofron të gjitha përgjigjet, duke anuluar në mënyrë efektive rritjen dhe pushtimin e autonomisë. Armët e saj janë:
– amalgamë: bashkimi i shoqërisë, familjes dhe gjendjes së brendshme në një ideal total
– inaugurimi: Unë propozoj një nisje të re për të dalë nga blloku
– Manikeizmi: ndarje e qartë midis së mirës dhe së keqes dhe oferta e një varësie të re të mirë që ndyshon plotësisht me të kaluarën.
Në Francë, seminaret e “deradikalizimit” janë aktivizuar përmes një grupi terapie që përfshin edukatorë, policë dhe të paktën një person i cili është kthyer nga Siria ose ndaluar para se të largohej. Gutton flet për këtë duke treguar historinë e Lea-s, një vajzë 15-vjeçare që kishte vendosur të largohej për në xhihad. Seminari në të cilin ajo ishte përfshirë filloi me ndërhyrje të ndryshme nga policë dhe psikologë të cilët i shpjeguan asaj irracionalitetin e zgjedhjes së saj, ndërsa ajo ishte e heshtur. Në grup secili dha arsye të ndryshme dhe secili dha këndvështrimin e tij duke folur për veten e tij. Në praktikë, shumë nëngrupe u formuan dhe Lea filloi të ndihej e afërt me një vajzë e cila, si ajo, ishte konvertuar në Islam dhe kishte një përvojë të ngjashme të radikalizimit. Lea ndihej më pak e vetme dhe krijoi një hapësirë intimiteti. Ndërsa hyri në këtë hapësirë, dora e nënës së saj – ulur pranë saj – u ndal mbi të saj dhe i kujtoi fëmijërinë e saj, kur ajo dorë i dha asaj siguri. Në atë moment Lea pranoi ta shtrëngojë atë dorë dhe tregoi hapjen e parë.
Pas fjalimit të Gutton, Francesco Cascini, kreu i departamentit të drejtësisë për të mitur, mori fjalën. Cascini argumentoi se, edhe nëse është e vështirë të identifikohen parametrat e rrezikut, ne kemi nevojë për mjete analize për të formuluar strategji parandaluese. Problemi është se në Itali ne veprojmë vetëm me instrumente policie dhe me hetime për krime të mundshme në lidhje me radikalizimin, ndërsa është bërë shumë pak, për të parandaluar ekstremizmin.
Në burg, raportoi Cascini, ne ende duhet të gjejmë zgjidhje për të parandaluar prozelitizmin. Momenti më i rrezikuar është ai i lutjes kolektive, por atje ku ishte e ndaluar, u zhvillua pakënaqësi e fortë dhe shpërthyen protesta të dhunshme. Ideja e kontrollit të ekstremizmit duke u dhënë detyra vetëm hoxhallarëve të “verifikuar”, të cilët janë stërvitur sipas rrugëve të miratuara nga autoritetet, është kundërproduktive, sepse vazhdon të interpretojë problemin e radikalizmit si një problem fetar dhe ta kontrastojë atë me një “kundërindoktrinim” që synon për të dhënë rregullat “e duhura”. Nuk është duke ofruar një fe me paradigmat e tjera që kërkesa për një ide radikale të atyre që duan të luftojnë betejën e tyre kundër botës kundërshtohet.
Edhe veprimi i policisë, megjithëse jep siguri për opinionin publik, nuk e zgjidh problemin. Me të rinjtë, shtoi Cascini, është e nevojshme të kemi një qasje multidisiplinare, e cila vë politikat sociale dhe shëndetësore në kontakt me ato gjyqësore. Por nuk është e lehtë të kombinohen këta sektorë, veçanërisht pasi drejtësia menaxhohet në nivelin kombëtar dhe shëndetësia në nivelin lokal.
Burimi / https://www.nostos.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
