Shpesh mendoj për ty, dhe nganjëherë ndihem idiot, sepse vazhdoj të bazoj vendimet dhe veprimet e mia, ndaj dikujt, opinioni i të cilit nuk mund të ndikoj, më pengon të vë në pikëpyetje zgjedhjet e mia, për shkak të fjalëve që ndiej vazhdimisht duke lundruar në kokë.
Pyes veten se ku je tani. Nëse jeni duke luajtur letra në qiell, nëse jeni duke folur me një të huaj që keni takuar atje, ose nëse jeni duke mbushur qiellin me dritën e buzëqeshjes suaj. Pyes veten nëse ndonjëherë ju ndodh që të më shikoni mua, ose tundni kokën kur bëj diçka të pakuptimtë, ose nëse qeshni kur shihni se unë e humb mendjen për një djalë të trashë. Pyes veten nëse u tregoni engjëjve të tjerë për mua, nëse ndani historitë e fëmijës që keni pasur, ose të gruas që shpresoj të bëhem.
Pyes veten nëse je krenar për mua, nëse do të ishit krenar për mua, po të ishit ende gjallë. Ka kaq kohë që vazhdoj udhëtimin pa ty, pa praninë tënde. E di që unë nuk jam i vetmi person i prekur nga kjo humbje. E di që është egoiste të mendoj vetëm se sa kam vuajtur. Por nganjëherë, kur shikoj valët që përplasen në shkëmbinjtë në breg, ndërsa shikoj nga ballkoni i banesës sime, pyes veten se çfarë do të më thoni.
Pyes veten nëse do të më thoni që të vazhdoni të shkruaj, në mënyrë që mos t’i lë fjalët e mia të vdesin. Pyes veten nëse do të më thoni të ndihem mirë edhe vetëm, pa u shqetësuar për dashurinë. Shpesh pyes veten nëse i dëgjon lutjet që unë ju dërgoj, nëse më motivoni kur jam në vështirësi, nëse gëzohesh me mua kur jam e lumtur.
Pyes veten, nëse ju jeni ai që vjen në formën e pikave, të cilat godasin dritaren time dhe më zgjojnë në mes të natës kur bie shi, për të kuptuar praninë tuaj. Unë mendoj për ty kur është vrenjtur. Kur qielli po përgatitet për një muzg të bukur, por ngjyra është e fshehur nën re dhe pret me durim. Unë mendoj se si keni qenë gjithmonë kaq i qetë edhe në momentet tuaja të fundit.
Mendoj se si më ke zemëruar, apo me ke bërë të qesh, por është gjithashtu e vërtetë që nganjëherë ne nuk i japim vlerën e duhur asaj që kemi, derisa ta humbim.
Ndonjëherë pyes veten se çfarë mendoni… Nga një apartament me një dhomë gjumi pranë plazhit. Nga librat e mi të shkruar çrregullt, nga njerëzit që i kam dashur, nga marrëdhëniet që kam ndërtuar, nga fjalët që shkruaj. Pyes veten nëse do të kishit lexuar poezinë time, po të ishe ende gjallë.
Nëse më ke thënë të mos flas kur të jem në tavolinë. Nëse vazhdoja të tundja kokën për muzikën që dëgjoja ose për njerëzit që shkoj. Pyes veten nëse ndonjëherë do të më falësh për momentet kur u zemërova me ty, apo momentet kur unë të injorova.
Unë shpresoj se ju mund të shihni se sa bëj tani. Në ditë si sot, dëgjoj makina që vrapojnë në rrugët e zëna. Hap perdet dhe shikoj retë që notojnë në qiell. Unë dhashë dorëheqjen nga shpresa se do t’ju shoh përsëri ose t’ju përqafoj, koha juaj këtu mbaroi, por dashuria kurrë nuk do të zbehet.
Unë do të përpiqem të vazhdoj të jetoj siç keni bërë, plotësisht, me gjithë zemrën tuaj, deri në frymën e fundit. Unë shpresoj të nderoj kujtesën tuaj me mënyrën se si unë jetoj dhe që e dua atë që më rrethon. Dhe unë shpresoj që t’ju bëj të ndiheni krenar për mua, edhe nëse nuk jeni më këtu për ta parë…
Burimi / www.curiositadallarete.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
