Kur jemi të trishtuar, ia vlen t’i bëjmë vetes disa pyetje të dobishme për të kuptuar arsyen. Të jesh i trishtuar ndonjëherë është krejtësisht normale dhe është e kotë të kërkosh shpjegime që nuk do t’i gjesh. Ka raste kur na duket se jeta që po jetojmë nuk mund të trondit interesin tonë, e aq më pak entuziazmin tonë. Momente kur thjesht e lëmë veten të na mashtrojë rryma, pa pasur asnjë dëshirë që të ndërhyjmë në atë që na ndodh.
Megjithatë në raste të tjera, ne jemi të vetëdijshëm për arsyen e trishtimit tonë; qoftë një humbje, një zhgënjim apo dështim. Arsyeja që na bëri të trishtohemi është kaq e fortë saqë nuk mund të mendojmë për asgjë tjetër.
“Trishtimi është si një mur midis dy kopshteve”. -Khalil Gibran-
Ka momente në jetë kur të jesh i trishtuar është e pashmangshme. Sidoqoftë, mund të bënim lehtësisht pa të, por dështojmë sepse, pa e ditur se si ne vazhdojmë të ushqejmë trishtimin tonë.
Pyetjet që duhet t’ia bëjmë vetes kur jemi të trishtuar.
A bëra diçka për të cilën ndjehem fajtor?
Shumë herë trishtimi ynë nuk zhduket sepse nuk ka faj që e mbështet atë. Gjëja për të cilën të vjen keq është fakti se shpesh faji është thjesht imagjinar, sepse nuk korrespondon me një fakt të shkaktuar nga përgjegjësitë tona, por më shumë për një fantazi që nuk jemi në gjendje as ta identifikojmë dhe as ta përpunojmë. Faji shpesh ka të bëjë me një ngjarje që ka prekur negativisht si të tjerët, ashtu edhe veten. Ne jemi përgjegjës për faktin e thjeshtë që nuk mund ta përtypim ose korrigjojmë atë ngjarje.
A kam qenë e vërtetë për dëshirat e mia?
Një nga arsyet që shkakton trishtim, veçanërisht kur ne nuk identifikojmë një shkak specifik, është disonanca. Për një arsye apo një tjetër, ne i kemi ndrydhur dëshirat, ëndrrat ose marrëdhëniet tona. Kjo krijon një ndjenjë të thellë parehatie ndaj vetvetes. Trishtimi në këtë rast tejkalon eksternizimin e thjeshtë të këtij shqetësimi të brendshëm. Më shumë se të trishtuar, jemi të zemëruar me veten. Ndihemi të presionuar nga një ambivalencë në të cilën do të donim diçka, por marrim më shumë.
A jam besnike ndaj besimeve të mia?
Kjo pyetje vë theksin tek kontradikta midis asaj që mendojmë dhe asaj që kemi vënë në praktikë. Ndonjëherë, për shembull, mund të kemi qenë dëshmitarë të një padrejtësie, të cilën nuk kemi qenë në gjendje ta përballojmë për shkak të frikës, neglizhencës ose pasigurisë. Ndonjëherë pranuam idetë e dikujt tjetër thjesht për shkak të nevojës për të mos shkuar kundër rrymës. Në fund të fundit, ne e dimë se ato ide përplasen me bindjet tona të vërteta dhe ndiejmë një zemërim ndaj vetvetes.
A hëngra dhe fjeta mirë?
Ndonjëherë kur jemi të trishtuar kjo nuk është për shkak të emocioneve dhe mendimeve tona. Shpesh ka të bëjë më shumë me një mënyrë jetese që është shumë e egër ose karakterizohet nga mungesa e kujdesit personal. Lodhja dhe ushqimi i dobët gjithashtu mund të çojnë në një gjendje trishtimi, veçanërisht nëse zgjatet me kalimin e kohës.
Mungesa e pushimit ndikon ndjeshëm në emocionet tona. Fakti i thjesht i të mos fjeturit mjaftueshëm na çon në një gjendje indiferentizmi dhe nervozizmi ndaj gjithçkaje që na rrethon. Po kështu, kur nuk hamë në mënyrën e duhur, truri ynë vuan nga nervozizmi dhe depresioni.
Çfarë do të më bënte të ndjehem më mirë?
Kjo është ndoshta pyetja më e rëndësishme që duhet t’i bëjmë vetes kur jemi të trishtuar. Ndonjëherë ne nuk mund ta gjejmë menjëherë përgjigjen, edhe nëse është pothuajse gjithmonë aty para nesh. Veprime të thjeshta si frymëmarrja në ajër të pastër, shëtitja ose largimi nga një mjedis i caktuar ndihmojnë shumë. Në planin afatgjatë, mund të jetë e dobishme të ndryshoni vendet e punës, të zgjidhni problemet me partnerin tuaj ose të kërkoni mbështetjen e një profesionisti.
Trishtimi nuk është kurrë pozitiv apo negativ. Është një realitet që të gjithë e përjetojmë dhe të gjithë e njohim mirë. E megjithatë, nëse ndodh në mënyrë të përsëritur, është e rëndësishme të kuptoni shkakun.
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
