Ka djem që hidhen në titujt e gazetave për sjellje jo të mirë, gjë që që i bën më të vjetrit të mendojnë se “brezat e rinj janë të humbur”. Dhe pastaj ka djem të tjerë që, në heshtje, tregojnë një maturim të jashtëzakonshëm. Ky është rasti i Roberto Molinari, vetëm 18 vjeç, që jeton në Spino d’Adda, në Cremasco. Roberto prej disa ditësh ka qenë në titujt e gazetave, për faktin se ai ka fituar titullin “qytetar i vitit”.
Historia e tij është padyshim e vështirë. Në moshën 7 vjeçare ai kuptoi se diçka nuk shkonte: nëna e saj, Rosarita, tani 49 vjeç, kishte vështirësi në kryerjen e veprimeve të përditshme: përgatitjen e mëngjesit, veshmbathje, daljen, shkuarjen në punë. Kjo për shkak të një sëmundje të rëndë që prej vitesh ia ka bërë të pamundur daljen nga shtëpia. “Ka ditë kur dhimbjet janë kaq të forta saqë as nuk e lejojnë atë të dal nga shtrati”, shpjegon Roberto. Dhe sikur të mos mjaftonte kjo edhe babai kishte probleme shëndetësore: disa vite më parë ai u shtrua me urgjencë për shkak të një ataku në zemër.
Motra Michela, 11 vjeçe ka shumë dëshirë të luajë me kukulla. Për fat të keq edhe ka një sëmundje autoimune që është e vështirë të menaxhohet. Ajo është gjithashtu nën kujdesin e Roberto. “Në moshën 7 vjeçare fillova të kuptoj se nëna ime kishte vështirësi me lëvizjet e saj. Kam qenë në klasën e dytë dhe fillova të bëj atë që bëjnë të gjitha nënat: sapo zgjohesha, shkoja tek ajo dhe nëse nuk ndihej mirë, qëndroja në shtëpi që të isha pranë saj. Në raste urgjente i telefonoja babait tim në punë dhe i kërkoja të vinte në shtëpi.”
Sot Roberto është në moshë madhore dhe e ka më të lehtë të kryejë detyrat e ndryshme që duhej të mësonte shumë herët. Është ai që bën pazarin për familjen dhe shumë punë tjera të vogla që nëna e tij nuk mund t’i bëjë: “Çdo javë shkoj në supermarket. Shkoj me biçikletë sepse ende nuk kam një patentë shoferi. Gjithashtu kujdesem për shtëpinë, bëj pastrimin dhe gatuaj shumë shpesh. Shkoj në zyrën postare për të paguar faturat dhe në farmaci për të blerë ilaçet”.
Duke qenë se pjesën më të madhe të kohës së tij Roberto ia kushton familjes, atij i është dashur që të heq dorë nga argëtimi. Deri para pak kohësh ai luante futboll, si portier, në ekipin e të rinjve të skuadrës lokale: “Mendova se është më mirë të mos e vazhdoj më, për të mos e ngarkuar më shumë veten”. Gjithashtu për të ‘mbështetur’ Michela dhe për t’u bërë një baba i dytë për të: “Unë përpiqem t’i jap asaj qetësi. Në mbrëmje i kontrolloj ditarin për t’u siguruar që ajo i ka bërë detyrat e shtëpisë. Shkoj në takime me profesorët dhe ndihem më shumë se një vëlla i madh. Kuptova se të gjithë jemi të frikësuar nga vështirësitë, por nëse ndihmojmë njëri-tjetrin është më e lehtë”.
Fundi i qershorit përkon me kohën e rezultateve mësimore: Roberto, pavarësisht gjithçkaje, arriti të marrë nota të shkëlqyera. Mesatarja e tij ishte 8.4 dhe prindërit e tij janë kënaqur shumë me performancën e tij: “Kur panë notat e mia u gëzuan shumë. Për mua kjo është lumturia: të shikoja ata të buzëqeshur, të dashurën time, shumë miq. Unë jam një djalë normal”. Një hero i kohëve moderne, ndryshe nga stereotipi i ‘djemve dembel’, për të cilët flasin shumica e atyre që janë mbi 40 vjeç. Roberto, vazhdo kështu!
Burimi / news.fidelityhouse.eu
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
