Në një kthesë tronditëse të ngjarjeve, Ura e Francis Scott Key në Baltimorë u shemb pas një përplasjeje me një anije mallrash, duke rezultuar në zhytjen e disa automjeteve në lumin Patapsco. Incidenti jo vetëm që ka ngritur shqetësime për sigurinë e infrastrukturës, por gjithashtu ka hedhur dritë mbi një frikë të zakonshme, por shpesh të anashkaluar: gefirofobinë, frika nga kalimi i urave.
Për shumë individë, lajmi për shembjen e urës mund të ketë shkaktuar ankth dhe frikë të madhe. Mendimi për të lëvizur mbi një urë, veçanërisht pas një ngjarje kaq katastrofike, mund të jetë paralizues. Megjithatë, ekspertët theksojnë se gefirofobia është një fobi reale dhe jo krejtësisht e pazakontë.
Çfarë është Gephyrophobia?
Abigail Marsh, psikologe dhe neuroshkencëtare në Universitetin Georgetown, shpjegon se frika është një përgjigje e mësuar që mund të trajtohet përmes terapisë së ekspozimit dhe kujdesit ndaj shëndetit mendor. Marsh thekson se ekspozimi ndaj stimulit të frikshëm, në këtë rast, kalimi i një ure, është vendimtar për tejkalimin e fobisë. Ndonëse mund të duket e frikshme, është me të vërtetë e mundur që gradualisht ta stërvitni trupin për t’iu përgjigjur ndryshe frikës.
Shembja e urës Francis Scott Key shkaktoi një reagim masiv emergjent pasi shumë individë u gjendën në ujë. Departamenti i Zjarrfikësve të qytetit të Baltimores e klasifikoi incidentin si një ngjarje me viktima masive, duke theksuar ashpërsinë e situatës.
Sipas Kevin Chapman, themelues i Qendrës së Kentakit për Ankthin dhe Çrregullimet e Ndërlidhura, gefirofobia shpesh grumbullohet me frikëra të tjera si frika nga lartësitë dhe agorafobia. Individët mund të përjetojnë ndjenja të bllokimit ose frikë nga lartësitë kur kalojnë urat, duke përkeqësuar ankthin e tyre.
Është thelbësore të bëhet dallimi midis një reagimi të përkohshëm të traumës dhe një fobie. Ndërsa është normale të ndjesh ankth të shtuar në situata të caktuara, një fobi ndërhyn ndjeshëm në aftësinë e dikujt për të funksionuar dhe shkakton shqetësim ekstrem.
Martin Self, psikolog klinik, vëren se individët me çrregullim më të gjerë paniku mund të shmangin urat, tunelet dhe mënyrat e tjera të transportit për shkak të frikës nga sulmet e panikut. Frika e përjetimit të ankthit intensiv në situata ku ikja është e vështirë mund të jetë dërrmuese për disa individë.
Për të trajtuar gefirofobinë, terapistët shpesh përdorin terapi njohëse të sjelljes (CBT) dhe terapi ekspozimi. CBT i ndihmon individët të mësojnë teknikat e relaksimit duke i ekspozuar gradualisht ndaj frikës së tyre. Terapia e ekspozimit përfshin përballjen me skenarë të frikshëm, të tillë si vozitja mbi një urë, nën drejtimin e një terapisti.
Në disa raste, akomodimet mund të bëhen për të lehtësuar terapinë e ekspozimit. Për shembull, disa ura ofrojnë shërbime ku individët mund të kenë dikë tjetër të përzënë makinën e tyre mbi urë ndërsa ata kalojnë me sytë mbyllur. Kjo qasje mund t’i ndihmojë individët të përballen gradualisht me frikën e urave dhe të krijojnë besim në aftësinë e tyre për të përballuar ankthin.
Ndërsa bisedat për sigurinë e urave vazhdojnë, është thelbësore të njihen dhe trajtohen implikimet e shëndetit mendor të gefirofobisë. Me mbështetjen dhe trajtimin e duhur, individët mund të kapërcejnë frikën e tyre dhe të rifitojnë një ndjenjë kontrolli mbi jetën e tyre.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
