Shkolla duhet të jetë një vend bashkëpunimi dhe jo një sistem konkurrues. Shumica e mësimdhënësve janë të vetëdijshëm për rëndësinë e bashkëpunimit (edhe nëse veprojnë në kushte shumë të vështira materiale), por ka ende një varg “zakonesh të këqija”, ndonjëherë të pavullnetshme, që përfundojnë duke vënë në qendër forma të papërshtatshme të konkurrencës.
Në veçanti, ne kemi identifikuar dy tendenca që mund t’i korrigjonim lehtë për të transformuar mësimin e (supozuar) konkurrencën në mësimdhënie (reale) të bashkëpunimit.
Pika e parë e vëmendjes janë testet e standardizuara: kryerja e testit nuk nënkupton futjen e konkurrencës në zemrat dhe mendjet e fëmijëve, por vetëm për të mbledhur të dhëna uniforme në territorin kombëtar; kjo është një kërkesë e lidhur me planifikimin e politikave arsimore dhe ndërhyrjeve, ajo nuk ka të bëjë me konkurrencën midis studentëve. Megjithatë, perceptimi i përbashkët është ai i një lloj konkurrence midis shkollave dhe nxënësve. Nëse mund ta ndryshonim këtë stereotip, ne do të kishim bërë tashmë një hap të madh drejt një mësimi më bashkëpunues.
Pika e dytë e vëmendjes janë mesazhet që djemtë marrin në shtëpi, nga prindërit e tyre. Familja, në mënyrë indirekte, luan një rol të rëndësishëm në ndërtimin e një mjedisi shkollor: prindërit shpesh janë ata që krijojnë një sistem të krahasimeve dhe renditjeve. Në vend që të përpiloni listën e notave për të gjithë klasën, është më mirë të përqendroheni në aktivitetet e grupit të kryera nga të rinjtë.
Burimi / portalebambini.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
