Unë jam nënë e pesë fëmijëve, tre kanë aftësi të kufizuara. Jam e lodhur. Mendoj se shumë prindër të fëmijëve me aftësi të kufizuara mund të ndihen të lodhur. Megjithatë, është e rëndësishme të dini se unë nuk jam e lodhur sepse fëmijët e mi kanë aftësi të kufizuara. As nuk jam e lodhur nga vrapimi për në terapi apo për shkak të kujdesit që kanë nevojë. Në shumë mënyra, ngritja e fëmijëve të mi nuk është ndryshe nga ngritja e ndonjë fëmije tjetër. Sigurisht që duhet punë. Prindërimi përfshin shumë netë pa gjumë, mirëkuptim, ndjeshmëri dhe respekt; të gjitha duan punë. Pra, po, kjo gjë më bën të ndihem e lodhur, por jo më e lodhur se çdo prind tjetër. Dhe si shumë prindër, shpërblimet që gjenden në buzëqeshje të vogla dhe pëshpëritje falënderimi, e justifikon çdo gjë. Ajo që më bën të lodhur është se vazhdimisht duhet të luftoj.
Ka dy fjalë që nëse bota do i kuptonte, mund të zvogëlonin lodhjen time dhe nevojën time për të luftuar. Kuptimi i këtyre fjalëve mund të transformojë mënyrën se si e shihni botën. Nëse kuptoni me të vërtetë këto fjalë, mund të doni të luftoni gjithashtu dhe sa më shumë njerëz të fillojnë të luftojnë, aq më shumë bota fillon të ndryshojë.
E para nga këto fjalë është ABLEIZMI. Nuk e dija këtë fjalë derisa kuptova se vajza ime më e vogël kishte sindromin Down. Ablemia është diskriminimi i trupave me aftësi të kufizuara nga njerëz të aftë. Ashtu si racizmi, seksizmi dhe homofobia, aftësia përfshin të gjitha nivelet e shoqërisë sonë nga shkollat në kujdesin mjekësor. Fëmija im më i vogël është tre vjeç dhe tashmë merakosem për shkollën. Më duhet ta bëj zgjedhjen, ta dërgoj në një institucion parashkollor privat, sepse parashkollori publik në komunitetin tim nuk ofron përfshirje të plotë. Jam e shqetësuar, sepse kur të mbushë pesë vjeç, ajo nuk do të jetë në gjendje të ndjekë shkollat. Jam e shqetësuar se do të duhet t’i nënshtrohem komenteve nga prindërit të cilët nuk mendojnë se ajo i përket shkollës “së tyre”. Më vjen keq që nëse ajo duhet sëmuret, mjeku do të na largojë, sepse ajo ka sindromin Down. Jam e shqetësuar për moshën madhore të saj. A do të gjejë një punë përmbushëse? A do të jetë në gjendje të martohet? A do ta trajtojnë atë si pjesë të komunitetit të saj? Ableizmi manifestohet në atë mënyrë që gjërat që shumë prindër i marrin si të mirëqena bëhen shqetësime të mëdha. Shpesh më kanë thënë se po imagjinoj gjëra. Kjo përfshirje e plotë është një qëllim jorealist.
Ablemia është e fshehtë. Ajo manifestohet në sisteme të mëdha, është si ato të përmendura më lart, por gjithashtu del në pah në gjuhën tonë të përditshme. Ne i hedhim fjalët “i vonuar”, “idiot”, “hidhërim” me pak lidhje. Ne i quajmë njerëz që janë anti-socialë “autikë”. Ableizmi është i pranishëm kur një komedian mund të thotë se ndjehet sikur ai ka sindromin Down. Unë shpesh habitem se sa shumë njerëz duan të t’i përdorin këto fjalë të dëmshme. Ableizmi duhet të shpjegojë se këto fjalë vinin nga fjalët diagnostike që përdoreshin për të kuptuar njerëzit me aftësi të kufizuara intelektuale dhe zhvillimore. Më duhet të theksoj se kur njerëzit përdorin fjalët, ajo kurrë nuk është një mënyrë që i jep vlerë gjërave; në vend të kësaj, njerëzit i përdorin këto fjalë për të zhvlerësuar njerëzit dhe idetë. Dhe për fat të keq vazhdojnë të përdoren për të treguar njerëzit me aftësi të kufizuara intelektuale. Ato kanë për qëllim të sjellin një imazh dhe mund të jetë një imazh i dikujt që duket si vajza ime. Fjalët shkaktojnë plagë. Ata terrorizojnë. Ata tregojnë.
Fjala ime e dytë është në fakt një frazë, “terrorizëm i trupit”. Njerëzit shpesh mendojnë “mos të jem aq dramatike” kur lexojnë këto fjalë. Terrorizmi është një fjalë e frikshme që përdorim për të sjellë imazhe të dhunës fizike, bomba dhe armë. Fëmijët me autizëm shumë shpesh vriten nga prindërit e tyre: Londra McCabe, Robert Robinson. Lista është shumë e gjatë. Trupi shumë i fëmijëve është në rrezik, sepse ata janë të ndryshëm. Ata kanë më shumë gjasa të përdhunohen. Ata kanë më shumë gjasa të jenë të pastrehë. Ata kanë më shumë gjasa të jenë të ngacmuar ose të vrarë nga policia. . Trupat e tyre janë vijë e parë në një luftë kundër ndryshimit. Një luftë kundër atyre që konsiderohen të padobishëm nga shumica e shoqërisë.
E shoqëruar me rrezikun fizik me të cilin ballafaqohen fëmijët, kanë edhe dëm që u është bërë mendjeve dhe shpirtrave të tyre si rezultat i fjalëve të sipërpërmendura; grumbullimi i fjalëve që kërkojnë t’i zhvlerësojnë si persona…
Jam e lodhur sepse çdo ditë lexoj komente se duhet ta kisha abortuar fëmijën tim më të vogël. Kam lexuar shumë në lidhje me organizatat për shërimin e Autizmit në vend që të shoh mbështetje për njerëzit me autizëm. Kam lexuar për rrahjet, vrasjet, përdhunimet e fëmijëve si imi dhe zemra ime dhemb. Çdo natë u pëshpëris fëmijëve të mi, ndërsa flenë, “Ju jeni të dëshiruar.” Unë u tregoj shpesh se sa të vlefshëm janë pa kura, pa ndryshime. Por unë jam e lodhur sepse qëndroj zgjuar natën vonë duke pyetur nëse fjalët e mia do të jenë të mjaftueshme. Ajo që dua është që bota të dijë për prindërit e një fëmije me aftësi të kufizuar është se unë kam nevojë për mbështetjen tuaj…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
