Unë kam qenë në kaq shumë përqafime. Ato janë një përvojë unike që nuk mund të krahasohet. Ka gjëra që kanë vlerën që u jepni, as më shumë e as më pak. Dhe ka gjëra që mbeten, sikur koha, ndryshimet në front, distancat, zgjedhjet e ndryshme nuk llogariten. Më pëlqen të kujtoj përqafimet e një gruaje që jo vetëm ndryshoi jetën time, por më dha jetë mua. Falë origjinalitetit disa gjëra janë të njëjta për të gjithë. Përqafimi i nënës ka qenë dhe do të mbetet gjithmonë një mbrojtje. Një lloj sigurie që nuk digjet kurrë. Kur një nënë përqafon, ajo bëhet më e fortë se babai. Pastaj ju rriteni dhe disa përqafime duan t’ju tregojnë “Çfarë po bëni? Mos humbisni “ose” Unë jam ende këtu”.
Por kush ka menduar se nuk ka qenë ndonjëherë këtu. Ndoshta do të duket shumë, por nëna është gjithmonë aty. Kur merrni përqafimin e saj gjithçka do të jetë më e thjeshtë. Ndalni së qeni një punëtor, baba, avokat, student, kriminel, politikan, doktor. Ndalni së bëri atë që ju përfaqësoni dhe kthehuni për të qenë gjak i atij gjaku. Dhe do të zbuloni se për dikë jeni një gëzim pa kufij.
Asnjë grua nuk do t’ju përqafojë kurrë si një nënë. Ka përqafime të pakujdesshme, përqafime që duan të posedojnë, përqafime që duan të të mbajnë, përqafime që duan të të duan, që duan të ndalin kohën dhe të kthejnë diçka që duket si ëndërr. Një nënë përqafon si një nënë, në atë moment harrojmë çdo formë tjetër përqafimi. I gjithë kujdesi, mbrojtja, guximi, durimi, dashuria e pakushtëzuar, frika vijnë së bashku mes atyre krahëve të lodhur dhe një shpirti që ndoshta nuk është gati.
Ka momente në jetë që dëshironi t’i përsërisni, me lëvizje të ngadalshme dhe të ndiheni si në atë moment njëqind herë të tjera. Njëqind nga ato kohë kur nuk mund t’i merrni, i jetoni ato. Kështu është edhe përqafimi i nënës. Është një vend ku ktheheni sa herë që ndjeheni i humbur për të gjetur ata që besojnë tek ju, ata që ju kritikojnë dhe këshillojnë, një vend aq i rëndësishëm sa familja, një territor i vogël që kurrë nuk ndalet së eksploruari. Është një vend që mund ta quash “shtëpi”. Ku mund të humbni veten, ku mund të kërkoni. Përqafimet ju tregojnë të vazhdoni, të ndryshoni, të falni, të ndaleni dhe të filloni përsëri. Ato ju tregojnë se kush je ti edhe nëse gjithmonë ke menduar se e di.
Një nënë që përqafon nuk dëshiron asgjë, përveç lumturisë së fëmijës. Dhe përfundon, herët a vonë përfundon, por vazhdon në zemrën tënde. Dhe vazhdon në udhëtimin e kthimit, në fletët e grisura të kalendarit, në ditët kur ndiheni të vegjël, të brishtë dhe të pafuqishëm. Kur gjithçka është shumë, kur gjithçka duket e gjatë. Herët ose vonë përqafimi i nënës suaj vazhdon në zemrën tuaj. Dhe e gjitha që ju duhet të bëni është hapja e krahëve kudo që jeni dhe shtrëngimi i tyre. Shtrëngoni dhe jetoni.
Për nënën time. Sepse në qoftë se unë e di këtë dhe atë në mënyrë të përkryer, kjo është vetëm falë saj.
Burimi / www.leggereacolori.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
