Emisioni investigativ “Fiks Fare” në Top Channel ka denoncuar mbrëmjen e së hënës një skandal në arsim. Në fakt si këto raste mund të shënohen çdo ditë, por publikimi i tyre bëhet shembull për të parandaluar një fenomen kaq të prapambetur që i ka mbetur ende shoqërisë sonë të brishtë.
Një mësuese e shkollës fillore në Zharrëz, Patos, qëllon me shpullë dhe shkop fëmijët e klasës së dytë, të moshës 7 dhe 8 vjeç. Madje, ajo ushtron edhe dhunë psikologjike, duke i quajtur të miturit zhulsa, të palarë, të këqij etj. Pas dhunës, mësuesja i mëson fëmijët që mos të tregojnë në shtëpi se çfarë ndodh në klasë.
Pak ditë më parë, disa prindër nga fshati Zharrëz, u ankuan në redaksinë e emisionit “Fiks Fare”, se, në datën 17 prill, mësuesja Juliana Dine, ka qëlluar me shkop disa fëmijë të klasës së dytë.
Ata pretendonin se, krahas dhunës fizike, mësuesja ushtron edhe dhunë psikologjike. Prindërit u ankuan se, kohët e fundit, fëmijët kanë ndryshuar sjellje, nuk donin të shkonin në shkollë, nuk donin që të bënin detyrat dhe sjellje të tjera.
Në datën 19 prill, “Fiks Fare” shkoi në shkollën “Sotir Çapo” në Zharrëz, në Patos, për të vëzhguar një ditë mësimi të klasës së dytë.
Fillimisht, mësuesja u kërkon nxënësve nëse kanë bërë apo jo detyrat. Një prej tyre, thotë se i ka harruar. Mësuesja Juliana i kërkon që t’i afrohet. “Ç’a, gënjeshtre do më thuash, ëëë? Ja të marr pak V. dhe ça gënjeshtre do thuash. Më thuaj pse si ke bërë ti detyrat?”, i thotë mësuesja, dhe më pas, e qëllon me shpullë në kokë. Nxënësi, i tmerruar i përgjigjet se i ka harruar. Mësuesja i kërkon nxënësit të klasës së dytë që të shkojë t’i thërrasë nënës. Nëna dhe gjyshja i kërkojnë djalit se çfarë ka ndodhur, dhe ai i përgjigjet se e kishte rrahur mësuesja “më qëlloi me pëllëmbë”.
Më pas, të tre, gjyshja, nëna dhe djali shkojnë në klasë, të takojnë mësuesen. Mësuesja Juliana Dine i thotë gjyshes që mos t’i shkojë fare në klasë, pasi nuk është ajo kujdestarja e fëmijës. “Se ke kujdestari. Nëse më kërcënon, shkon direkt në burg” i thotë mësuesja. Më pas i thotë nënës së fëmijës se nëse s’ia kërkon ajo detyrat, asaj nuk i bëhet vonë fare. “Mua nuk më bëhet vonë fare nëse mëson apo s’mëson fare, do troç ti”, vijon ajo, ndërsa më pas vijon t’i kërkojë llogari nënës, madje i thotë se në shkollë, asnjë mësues nuk përdor fjalën budalla. Por, më vonë, pranon se ka përdorur shkopin për fëmijët. “Unë vetëm njëherë kam përdorur shkopin me fëmijët”, i thotë ajo, ndërsa nëna i kërkon të mos e rrahë “bamp e bamp”.
Më tej kërcënon një prej nxënësve se “ty do të të rrahë mësuesja”.
Pas largimit të nënës së një nxënësi, mësuesja vijon të dhunojë fëmijët, kësaj herë psikologjikisht.
“Ti ule kokën aty, mos ta shoh të ngresh kokën dhe të mos flasësh pa leje. Dhe do ta kontrollojmë ne çantën, ëëë mësuese Majlinda. Do ja kontrollojmë ne çantën, po mos të tregojnë nxënësit”, vijon mësuesja Juliana. Ajo i thotë se “pas dy vitesh godita njërin me shkop, me vrap vajti i tha llafazania. Mirë që kjo nuk rregullohet, vjen njëherë e pastër, e ka mamanë nuk e vesh njëherë të pastër D… Vetëm e ka mësuar vish këtë e atë. Je shumë e pisët. Çohu në këmbë” i bërtet fëmijëve, ndërsa i thotë se “Je çupa shumë e keqe. Pushooooo. Pse t’i tregojmë njerëzve”. Pas dhunës, nxënësja fillon të qajë, ndërsa mësuesja vijon ta dhunojë. “Është shumë e keqe, s’ke punë të flasësh, se e pyet njeri, ti do flasësh. Mos i flisni. Nuk bëhesh mike me këto se këto janë qafë pa lara, zhulse”, thotë mësuesja.
Biseda e mësuese Juliana Dine
Nxënësit: Mirëmëngjesi.
Mësuesja: Mirëmëngjesi.
Mësuesja: Keni mësuar sot? … Çohu, çohu! Pse si ke bërë detyrat?
Nxënësi: Mësuese, unë…
Mësuesja: Ça, ça gënjeshtre… Dale, dale, ule. Ça gënjeshtre do më thuash, ëëë? (E qëllon me shpullë në kokë) Ja të marr pak V. (nënën e fëmijës) dhe ça gënjeshtre do thuash. Ajo, dhe ti bashkë. F… më thuaj pse si ke bërë ti detyrat?
Nxënësi: Harrova mësuese.
Mësuesja: F. ik çik te mami dhe thuaj ku i kam detyrat. Me vrap! Ku i kam detyra thuaj, me vrap!
Nxënësi: O Ma?! Të kërkon mësuesja (qan)?
Gjyshja: Ça ke? Hë?
Nxënësi: Të kërkon mësuesja.
Gjyshja: Të rrahu re?
Nxënësit: Eeee.
Gjyshja: Pse, për çfarë të rrehu ty ajo?
Mamaja: Hape gojën.
Gjyshja: Nuk dije mësimin ti?
Nxënësi: Eee.
Gjyshja: Me çfarë të shtyri?
Nxënësi: Me pëllëmbë.
***
Gjyshja: Si kaluat?
Mësuesja: Mirë si je.
Gjyshja: Ça ka ky që ashtu, çuni që më tha mua të do mësuesja.
Mësuesja: Tani ti erdhe e revoltuar, sikur unë djalin tënd e kisha vrarë dhe nipçen tënd. Thuaj njëherë si je. Tani ti mos më hajde mua të më kërcënosh, po hajde si gjyshe. Ti se ke kujdestari, ejjjj… Të lutem shumë zonjë, mos më hajde e revoltuar. Nuk e ke kujdestari që të vish të më kërkosh llogari mua. Dhe e pyeta, ik e thuaji mamit ku i kam detyrat, kështu i the mamit?
Nxënësi: Po.
Mësuesja: Për të qarë, për çfarë qave?
Mësuesja: Je nëna e tij, kjo (gjyshja) nuk e ka kujdestarinë me ligj. Kjo të vij, të më kërcënojë mua, futet në burg. Je ti nëna.
Gjyshja: Nuk të kam kërcënuar.
Mësuesja: Po jo të më vish mua tërë… Ti më kërkon llogari mua.
Gjyshja: Si prind.
Mësuesja: Po të më vije si bashkëfshatarja ime
Gjyshja: Gjyshe, gjyshe.
Mësuesja: Nuk je kujdestarja
Gjyshja: Mirë, moj mirë, mos i gjuaj se e kam
Mësuesja: Me rregulla, Juli ç’kemi si je, si dukesh, do jenë gjerat ndryshe.
Gjyshja: Mirupafshim.
Mësuesja: Shko nga të duash.
Mësuesja: Vojsava, ai është fëmija jot, nëse ti nuk i kërkon, mua nuk më bëhet vonë fare.
Mamaja: Jo, unë të kam ardhur, ti më thojë mëson.
Mësuesja: Po. Hajde çik këtu F… ku i ke detyrat?
Mamaja: Ku i ke detyrat që bërë mbrëmë ti mami?
Nxënësi: Në çantë.
Mamaja: Nxirri.
Mësuesja: Je ti prindi i saj, të vish këtu, mësuese e dashur, çfarë detyrash kërkon.
Mësuesja: Jo nuk janë këto detyrat, dua detyrat e shtëpisë.
Mamaja: Ku i kishe mami?
Mësuesja: Mua nuk më bëhet vonë fare, do troç ti, se mëson se nuk mëson ai. Në kofidencën time, e kthen ndryshe. Domethënë, ti si nënë e re nuk di kofidencë, unë kam pasur pesë pare muhabet me ty, fare. I thashë F… ik i thuaji mamit ku i kam detyrat, për të më zbuluar që më gënjeu ai, apo çfarë.
Mamaja: Më tha që më ka qëlluar mësuesja me shpullë, e vërtetë është?
Mësuesja: Ooooo, i ramë
Mamaja: Pse e rrahe atje.
Mësuesja: Ça me?
Mamaja: Me shkop.
Nxënësja: Edhe kur ngrihem, të rrahin.
Mësuesja: Po, se ke thënë ti vetë, futi ndonjë pëllëmbë.
Mamaja: Me pëllëmbë po, jo me shkop…
Mësuesja: Njëherë që kisha shkopin unë atje, ja ceka çik gishtin.
Mësuesja: V… (nëna e fëmijës) për shkopin vjen me vrap. Për mësimet e ka pyetje. Qave ti F… kur vajte te mami dhe nëna?
Nxënësi: Jo.
Mamaja: Qau?
Mamaja: Po, më ka qëlluar mësuesja me pëllëmbë.
Mësuesja: Po, qau djali jot atje. Ajo duhet të vijë atje, pse nuk e shtroi njëherë problemin. Me psikologji tani u mbush ai, e ke parasysh, se e thotë edhe psikologia. Tani ai u mbush me të qara. Dhe thuaji çfarë të duash, ai nuk thotë asnjë gjë tani, se u mbush.
Mamaja: Ta ketë çik gabim…
Mësuesja: Ejjj, jam mësuese, asnjëherë nuk e ul. Në shkollë, nuk është ai; ej, budalla, nuk e di. Nuk e përdor. Budalla, ulu. Nuk përdoren.
Mamaja: Prandaj po them unë, je prindi i dytë.
Mësuesja: Asnjë mësues këtu nuk u thotë këtyre fëmijëve të vegjël që ulu ti se je budalla. Ulu se nuk e di. Vazhdo ti tjetri. Jo. Përsërite. Dhe tjetër gjyshja, të më sjellë fletën e kujdestarisë mua, që të bisedojë me mua. Po erdhe ti si V… se ti ke të drejtë të vish te mua, dhe jo brenda orarit të mësimit se prishet dhe cënohet ora e mësimit.
Mamaja: Punë kalamaqësh… jo ta rrahësh ti me shkop!
Mësuesja: Atë shkopin do ja tregoj unë asaj. Vetëm njëherë unë kam përdorur shkopin. Dhe u kam thënë (nxënësve) ma hiqni çik shkopin që këtu u kam thënë.
Mamaja: Po tani shiko, se i dhe një pëllëmbë kështu, po jo ta rrahësh bamp e bamp.
Mësuesja: Kë kam rrahur bamp e bamp. Çou!
Nxënësi: Mësuese, ashtu tha D…
Mamaja: F… e rreh më shumë mësuesja.
Mësuesja: E kam rrahur F… më shumë se…?
Nxënësit: Jo.
Nxënësja: Mësuese unë i thash që ai e rrahu.
Mësuesja: Ty, do të rrahë mësuesja po the më kështu, pastaj do të ujdis mësuesja ty para bankës së klasës. Ulu!
Mësuesja: Ti bërë mirë që erdhe, unë t’i thashë ato që kisha për të thënë. Ejjj e mban mend ça të kam thënë?! Di të them që qëlloi, pastaj kur preket interesi fëmijëve bëhen shembullor
Mamaja: Po jo o Juli se…
Mësuesja: Dëgjo me shkop nuk rrah unë, por atë dite e kisha shkopin në dorë se po bënim zhurmë. Pse i rashë ndonjërit unë!?
***
Mësuesja dhunë psikologjike fëmijëve pasi ikin prindërit
Mësuesja: Ti ule kokën aty, mos të shikoj të ngresh kokën dhe të mos flasësh pa leje. Dhe do ta kontrollojmë ne çantën, ëëë mësuese Majlinda. Dhe do ja kontrollojmë ne çantën, po mos të tregojnë nxënësit.
Mësuese Majlinda: Tregoni juve?
Nxënësit: Joooooo.
Mësuesja: Kemi dy vite bashkë, më dëgjoni pak mësuesen. Kemi dy vjet bashkë?
Nxënësit: Pooooo.
Mësuesja: Pardje e nxori mësuesja shkopin për herë të parë?
Nxënësit: Poooo.
Mësuesja: Për herë të parë pardje qëllova me shkop unë. Pas 2 vitesh qëllova njërin. Ju me vrap vajtët i thatë llafazanes së klasës. D.m.th R… në dy vite njëherë e qëlloi mësuesja dhe qysh ju thashë, ma hiqni qafe që këtu. Dhe me vrap kjo llafazane. Mirë që kjo nuk rregullohet, nuk vjen njëherë e pastër, ka mamanë që nuk e vesh njëherë të pastër dalshin mend. Vetëm që e ka mësuar vish këtë e atë. Pastaj vajti spiunoj me vrap kjo tek vajza. E ça do më bënte mami mua? Cohu moj! F… kjo erdhi te shtëpia jote, apo luani bashkë ju?
Nxënësja: Mësuese erdhi atje te oborri. Na ndan një bahçe.
Mësuesja: Je çupa shumë e keqe, të kam dashur shumë, por fare. Pse duhet të … kush të pyeti ty, e pyeti mami jot apo nëna?
Nxënësja: Jo mësuese D… nisi vetë.
Nxënësja D: Jo mësuese …
Mësuesja: Pushooo! Dhe ti duhet t’i tregoje. Ça kam thënë unë që t’i tregojmë njerëzve? Pse t’i tregojmë njerëzit. Duhet t’i thoshe jo.
Nxënësja D: Mësuese më pyeti … (fillon e qan).
Mësuesja: Ti qysh duhet t’i thoshe? Jo!
Nxënësja D: Unë nuk i fola edhe po të them të vërtetën.
Mësuesja: Se e shpiku, nuk gënjen mami i F… Se e tillë je vetë, kështu bërë edhe njëherë tjetër që gënjeve mamin e R…. Ishte bërë Selvia, nuk e di se për çfarë gënjeu njëherë mamanë e R… Erdhi Selvia këtu, ishte bërë për ujë të ftohtë, se është shumë e keqe për të ngatërruar llafet kjo. E di sa i qarkullon llafet kjo, është shumë e keqe,
Nxënësja D: Mësuese atë dite më tha mami…
Mësuesja: Nuk dua t’ia di ça të tha, as më intereson fare. Ti s’ke punë të flasësh fare ik shiko… R. (nxënës) s’flet. Se e pyet e ëma, se e pyesin të tërë, ai s’tregon asgjë. Nuk flet fare. Ti do flasësh. Mos i flisni F… Ju çua atëherë, i dogji menderja mamasë së këtij. Duam të bëjmë njerëz ne, njerëzit janë të trashë, t’i bëjmë njerëz. Dhe vinte tërë kompetencë ajo, jam gjyshja tha. Ti s’njeh ligjet, ik njih ligjet injorante dreqit. Se i respektoj unë se janë fshatarkat e mia, m’u bë vonë mua se ku shkojnë. Gjyshe është në shtëpi, këtu në shkollë shko mëso ligjet më tha mësuesja, kur të llafosesh në shtëpi. Po të kesh ti një certifikatë një kujdestari, kur ndahen mami me babin që thonë që çunin tim s’e dua më po ia lë mamasë, atëherë po ka të drejtë të ankohet. Po kështu ajo as e ka për detyrë fare të vijë këtu. Që këtej e tutje nuk dua të kthehesh mbrapa e të flasësh me O… Bëre një muhabet me shokët e të tjera, e të tjera do të nis direkt te drejtoresha. E doni kështu, me dhunë ua bëj unë. Po ta jap këshillën, të pash të bisedosh me F… të qëllon F… apo të shanë F… do ta godasësh dhe do shkosh drejt e tek drejtoresha. Dakord!
Nxënësja D: Po.
Mësuesja: Ah sa telendare janë këto, sa kujdes duhet të kesh me këto! Bëhesh e mirë me këto, po këto janë qafë pa lara, zhulse.
https://www.youtube.com/watch?v=ZfyHRfFxCz8
Burimi: Top Channel
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
