Studentja e shkencave kompjuterike Graciela H. vendosi të ndajë përvojën e saj prekëse pranë vdekjes, duke përshkruar atë që i ndodhi asaj në faqen e internetit të Fondacionit të Kërkimit të Përvojave Afër Vdekjes. E reja, e cila iu nënshtrua një operacioni delikat, vdiq në Kosta Rika, për t’u kthyer tek ne. Duket e pabesueshme ajo që ajo rrëfeu, në mënyrë shumë të saktë dhe të detajuar, por edhe mjekët u detyruan të dorëzoheshin para provave: studentja u ringjall.
Graciela saktësoi se nuk e humbi kurrë qartësinë e saj: “Pashë mjekët që punonin shpejt me mua… Ata ishin të shqetësuar. Ata panë shenjat e mia jetësore dhe më bënë reanimim kardiopulmonar…”. Secili prej tyre filloi të largohej ngadalë nga dhoma. Nuk e kuptoja pse u sollën kështu. Gjithçka ishte e qetë. Vendosa të ngrihem…”, vazhdoi të shpjegonte studentja.
“Vetëm mjeku im ishte ende në vend, duke parë trupin tim. Vendosa të afrohem, qëndrova pranë tij, ndjeva se ai ishte i pikëlluar dhe se i vuante shpirti. Mbaj mend që i preka shpatullën, pastaj u largua. Trupi im filloi të ngrihej dhe të ngrihej, mund të them se më ka marrë një forcë e çuditshme”, tha studentja e informatikës.
Studentja vazhdoi të shpjegonte në mënyrë shumë të saktë se çfarë i ndodhi pasi u gjend në jetën e përtejme: “Ishte fantastike, trupi im po bëhej më i lehtë. Teksa kalova në çatinë e sallës së operacionit, kuptova se mund të lëvizja ku të doja. Më çuan në një vend ku… retë ishin të ndritshme, një dhomë apo një hapësirë…”. Gjithçka rreth meje ishte e qartë, shumë e shndritshme dhe trupi më mbushej me energji, duke më fryrë gjoksin nga lumturia…”, tha studentja, duke përshkruar diçka të jashtëzakonshme, përtej arsyes njerëzore. “I shikova krahët e mi, kishin të njëjtën formë si gjymtyrët e njeriut, por të bëra nga një material tjetër. Materia ishte si një gaz i bardhë, i përzier me një shkëlqim të bardhë, një shkëlqim argjendi, shkëlqim perle rreth trupit tim. Isha e bukur. Unë nuk kisha një pasqyrë për të parë veten në fytyrë, por unë … E ndjeja se fytyra ime ishte e lezetshme, pashë krahët dhe këmbët e mia, kisha një fustan të bardhë, të thjeshtë, të gjatë, prej drite…”, deklaroi ajo. Zëri im ishte si i një adoleshenteje, i përzier me tonin e zërit të një fëmije…”.Dhe pikërisht në këtë moment ndodhi takimi me një Qenie të Dritës: “Papritmas një dritë më e shndritshme se trupi im u afrua… Drita e tij më verboi… Ai tha me një zë shumë të bukur: “Nuk do të mundesh dot për të vazhduar ‘. Mbaj mend që fliste gjuhën e tij me mendjen e tij, foli edhe ai me mendjen e tij. Unë qava se nuk doja të kthehesha, më mori, më përqafoi … Ai ishte i qetë gjatë gjithë kohës, më jepte forcë. Ndjeva dashuri dhe energji…”.
“Nuk ka dashuri dhe forcë në këtë botë të krahasueshme me atë … Ai tha: “Ju jeni dërguar këtu gabimisht, gabim i dikujt. Duhet të kthehesh… Për të ardhur këtu duhet të bësh shumë gjëra… Përpiqu të ndihmosh më shumë njerëz!”, përfundoi studentja, përpara se të rrëfente se çfarë i ndodhi kur u zgjua në morg: “Unë hapa sytë, përreth ishin dyer metalike, njerëz në tavolina metalike, një trup kishte një trup tjetër sipër. E njoha vendin: isha në morg. Ndjeva akullin në qerpikët e mi, trupi më ishte i ftohtë. Nuk mund të dëgjoja asgjë… Nuk isha në gjendje as të lëvizja qafën, as të flisja…”.Më vinte gjumi… Dy-tre orë më vonë dëgjova zëra dhe hapa përsëri sytë. Pashë dy infermiere… e dija se çfarë duhej të bëja… të bëja kontakt me sy me njërën prej tyre…”, tha Graciela me qëllim që në atë moment të tërhiqte vëmendjen e dikujt për t’u tërhequr nga ajo. “Mezi pata forcën të mbyll sytë disa herë dhe e bëra. Më kushtoi shumë mund. Në këtë moment një infermiere ka tentuar të tërheqë vëmendjen e një kolegeje duke i thënë: “Shiko, shiko, po lëviz sytë!”. Por, për fat të keq, infermierja nuk i mori seriozisht fjalët e gruas dhe shpërtheu në të qeshura duke thënë: “Hajde se ky vend është i frikshëm”, pa kontrolluar nëse studentja i kishte hapur sytë vërtet.
“Brenda meje po bërtisja: “Të lutem mos më lër!”. Nuk i mbylla sytë derisa erdhën disa infermierë dhe mjekë. Gjithçka që dëgjova ishte dikush duke thënë: ‘Kush e bëri këtë? Kush e dërgoi këtë pacient në morg? Mjekët janë të çmendur!”, tha studentja, duke pranuar se mundi të pushonte vetëm pasi doli nga morgu dhe iu nënshtrua terapisë rehabilituese për të rifilluar ecjen. “Një nga gjërat që kam mësuar është se nuk ka kohë për të humbur duke bërë gjëra të gabuara, ne duhet të bëjmë të gjitha të mirat për të mirën tonë… nga ana tjetër është si një bankë, sa më shumë të vendosni, aq më shumë do të arrini në fund.”-tha studentja, e kënaqur që kishte sjellë pak shpresë me përvojën e saj në jetën e përtejme.
Përgatiti K.I / Burimi giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
