Nga Dr. Daniela Magnini, psikologe, psikoterapeute
Të dashur prindër, prej shumë kohësh kam dashur t’ju shkruaj, për të krijuar vend për dialog jashtë dhomës së terapisë. Ndonjëherë duket e rëndësishme të shkruash pikat e rëndësishme në letër, por me këtë nuk dua të shpërfill rëndësinë e komunikimit verbal. Unë e di se sa e rëndësishme është fjala dhe se është bartëse e ndjenjave, emocioneve, iluminizmit, deluvioneve, përmbledhtazi: ndryshimeve!
Shkrimi jep shumë reflektim dhe mirëkuptim dhe për këtë arsye, zgjidhje të një ngjarjeje apo problemi.
Ju mund të mendoni se puna jonë është e përsëritur, sepse problemet me të cilat përballemi si prind janë pak a shumë të njëjta. Por ka diçka të ndryshme: historinë tuaj personale, të çiftit të martuar dhe përsëri, të fëmijëve tuaj. Problemet përsëriten, por kombinimi i faktorëve individualë është ende i ndryshëm dhe përcakton alkimitë që nuk mund të imagjinohen.
Historia jote është unike, dhe mjafton një vëmendje e veçantë për të gjetur përgjigjen. Unë dua të flas me ju për mbrojtjen emocionale, atë që e bën fëmijën tuaj të ndjehet i sigurt në krahët tuaj. Kultivimi i instinkteve ka sjellë gjithashtu një transformim: “duhet të bëjë përvojat e veta”, “mësoni të mbroheni: bota është e vështirë”.
Përkrahësit e këtyre autonomive të parakohshme janë të gabuara: fëmija është në transformim të vazhdueshëm dhe kërkon aftësinë tuaj të vazhdueshme për t’u përshtatur dhe vëmendje në çdo moshë. Të dashur prindër, ekziston një rrezik tjetër për të cilin të flas me ju për mbrojtjen dhe përdorimin e tepruar.
Rreziqet e paraqitura nga shoqëria janë të shumta; disa tinëzare si televizioni dhe interneti, ju mund të bëheni shumë mbrojtës duke shmangur ekspozimet ndaj situatave të rrezikshme, si dhe duke shmangur diskutimet për tema të nxehta si seksualiteti dhe droga. Mosha e fëmijës është diskriminimi themelor për të siguruar informacionin dhe përvojat e duhura.
“Isha 13 vjeç dhe nuk largohesha kurrë nga shtëpia, ndoshta mund të dilja për të blerë diçka të vogël në dyqan në katin e poshtëm, por nëna ime gjithmonë më shikonte nga dritarja. Atë pasdite i thashë asaj se ishte vonë dhe ajo duhej të më çonte në pishinë. Ajo u përgjigj se mund të shkoja vetëm. Unë pothuajse u fika, pasi kjo ishte diçka që unë e kisha kërkuar për një kohë të gjatë. Kur isha në rrugë, gjithçka më frikësonte. Kjo ndjenjë më ka shoqëruar për shumë vite, sa herë që isha vetëm në rrugë”.
Të dashur prindër, nuk është e lehtë të transformosh mbrojtjen në liri. Nëse respektoni një vazhdimësi, mbrojtja që keni dhënë fillimisht do të jetë një mbrojtje që fëmija juaj do ta mbajë me vete. Ne të rriturit shpesh flasim për respekt. Kjo është një përpjekje që nganjëherë nuk mund ta rezervojmë për vete, ndoshta për tejkalimin e punës.
Mungesa e respektit fsheh një pengesë tjetër: poshtërimin.
“Babai im më thoshte se nëse kur të rritem nuk do të kem një punë: do të sëmuresha”.
Fëmija beson në plotfuqishmërinë e prindit dhe rritet me imazhin e vetes që ju ktheheni tek ai çdo ditë. Poshtërimi mund të shkatërrojë. Ajo që fëmija juaj ndërton mund të shpërbëhet me një moment zemërimi. Prandaj duhet të kemi përulësinë të kërkojmë ndjesë. Rebelimi lind nga zemërimi që prindërit nuk janë në gjendje të kontrollojnë. Poshtërimi me kalimin e kohës përkeqëson marrëdhëniet, madje edhe ato me partnerin: me të duhet të krijoni një aleancë arsimore, vlera dhe qëndrueshmëri për shoqërimin e rritjes së fëmijëve. Natyrisht, prindër të dashur, partneri juaj gjithashtu ka nevojë për respekt, veçanërisht para fëmijëve të tyre.
Çfarë vlere mund të ketë tallja e një person nga një autoritet si i juaji? Nëse shkatërron imazhin e tjetrit krijoni një reaksion zinxhir, nga i cili askush nuk mund të shpëtohet, as ju që e keni shkaktuar atë. Ndonjëherë pyesni pse fëmija nuk ju flet, nuk ju tregon për shkollën, problemet e tij. Fëmija gjithnjë komunikon; ne duhet të mësojmë ta dëgjojmë atë, ta kuptojmë mimikën e tij.
Të nderuar prindër, sa herë keni qëndruar para fëmijës tuaj, duke e parë në sy për ta dëgjuar?
Jo kur ju shkoni për ta marrë atë nga shkollë, duke folur për atë që ka kaluar, por të uleni vetëm para tij, duke i shtrënguar duart për ta bërë atë të ndihet i sigurt. E di që nuk është e lehtë, sepse jeni të zënë duke punuar brenda dhe jashtë shtëpisë. Gjithmonë ka diçka për të bërë dhe tani ju kërkoj që të jeni prind.
Mbroni, Respektoni, Dëgjoni. Nuk po ju kërkoj shumë. Mos më thoni se prindërit nuk kanë kaluar shumë kohë dikur. Pastaj e ardhmja është e pasigurt, vdekshmëria e lartë e foshnjave dhe fëmijët përdoren si fuqi punëtore. E ardhmja varet nga ju dhe nga mënyra se si i referoheni asaj. Të dashur prindër, në fund të fundit, djali juaj ka nevojë për një nënë dhe një baba.
Burimi / http://www.danielamagnini.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
