“Kush është pa mëkat hedh gurin e parë”, thotë Ungjilli. Të folurit për mëkatet është një praktikë po aq e përhapur sa e pakëndshme. Megjithatë, kjo nuk na bën shenjtorë, as njerëz më të mirë. Një praktikë që humbet me kalimin e kohës, por që përdorimi i rrjeteve sociale e bën atë edhe më aktual.
Pse flasim për mëkatet dhe të metat e të tjerëve?
Përgjigja e parë, dhe mbase më e dukshme, është sepse jetojmë në një shoqëri që pëlqen thashethemet, kërkon mëkatin e tjetrit, e reklamon atë. Ndodh sepse ne nuk jemi në gjendje të bllokojmë këtë formë të kalimit dhe zakonit që duket se është bërë normale. Në fakt, sa shpesh e gjejmë veten, pavarësisht vetes, në një diskutim në të cilin objekt është kritika kur jo shpifja aktuale?
Ne shpesh dëgjojmë dikë që flet për mëkatet e të tjerëve pa pyetur pse po e bënë atë. Megjithatë ata që flasin për të nuk janë shenjtorë. Në të vërtetë. Ata nuk janë njerëz më të mirë se të tjerët.
Mëkatet dhe mëkatarët
Ne hyjmë në këtë lloj oborri të mashtrimeve pa e pyetur veten pse ai person ndjen nevojën për të kritikuar dikë, madje shpesh edhe shumë. Ata që shpenzojnë energjitë e tyre në këtë praktikë janë në thelb persona të zemëruar, të irrituar, të zhgënjyer. Asgjë nuk ka të bëjë me shenjtorët. Dhe biseda e vazhdueshme për mëkatet dhe gabimet e të tjerëve është demonstrimi i paaftësisë së dikujt për të dalë nga këto gjendje shpirtërore. Pamundësia për tu bërë një person më i mirë.
Lëshuesit e mëkatve
Nëse është e vërtetë, pra, se mëkatet dhe shpifjet përhapet përmes fjalës, kjo gjithashtu ndodh sepse pak njerëz e kundërshtojnë me vendosmëri atë. Kur lumi i baltës duket se mposht një person, shumë shpesh ne heshtim. Ne e pranojmë atë pak a shumë pasivisht.
Aftësia për të mbajtur një qëndrim dhe për t’u grindur fort me dikë që synon të flasë për mëkatet e të tjerëve, nuk duket të jetë një zakon i përhapur. Është më e lehtë ose më e përshtatshme të mos pretendosh asgjë, të kthehesh në anën tjetër, por pastaj të vësh re nëse jemi ne që përfundojmë nën stuhi.
Kjo është arsyeja pse përgjigjja më e mirë që mund t’i jepni dikujt që pëlqen të flasë për të tjerët nuk është gjithmonë të largoheni. Përveç pyetjes se çfarë fiton duke folur për mëkatet e të tjerëve, është e drejtë të argumentoni kur gënjeshtrat dhe shpifjet janë ato që mbizotërojnë. Është thelbësore të mos jesh bashkëpunëtor.
Mëkatarë të përsosmërisë
Sot duket se përsosmëria, mungesa e gabimit, janë kushtet që nuk mund të shmangen. Mjafton të dëgjosh komente dhe të pëshpëritësh edhe për imazhin estetik të fqinjit për të kuptuar se si të jesh perfekt është një detyrim. Por, më shumë se perfekte, ne të gjithë jemi bërë skllevër të një stili jetese që është aq sipërfaqësor sa edhe i rremë. Dhe fakti i thjeshtë i refuzimit të tij përbën një faj serioz dhe për këtë arsye as nuk duhet të ankoheni për përfundimin e temës së shpifjeve të të tjerëve.
Një nga mëkatet e pafalshme, sipas kësaj skeme, është pikërisht ai i të qenit vetvetja, të mos ndjekësh modelet, normat dhe stilin e jetës së standardizuar. Kështu duke harruar jo vetëm veçantinë e dikujt, por edhe atë mundësi të shkëlqyeshme të quajtur rritje dhe angazhim.
Aristoteli ka thënë: “Njerëzit e përsosur nuk luftojnë, ata nuk gënjejnë, nuk bëjnë gabime dhe nuk ekzistojnë.”
Burimi / https://www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
