Përqafimi i fëmijëve, ngushëllimi i tyre, nuk do të thotë thjesht ta përkrahësh, por t’i edukosh ata. Ka shumë diskutime mbi edukimin e fëmijëve dhe rrezikun, shpesh të pranishëm, për të prishur të vegjlit sipas emocioneve të tyre.
Por ne duhet të bëjmë një sqarim: përkrahja nuk ka të bëjë me ngushëllimin, nevojën për kujdes, mbështetjen nga frika ose ushqimi emocional me përqafime ose përkëdhelje. Ata që injorojnë keqtrajtimin psikologjik, shqetësimin emocional, ndoshta duke plotësuar fëmijët e tyre me një dhuratë tjetër, nuk kanë njohurinë më të vogël të mendjes së fëmijëve.
Një studim interesant i inteligjencës emocionale ka treguar se ajo që fëmijët përjetojnë gjatë ditës është dhimbje psikologjike. Shumë më e madhe se dhimbja fizike. Është pa dyshim një detaj që meriton të merret parasysh: vuajtja emocionale e fëmijëve tanë ka të bëjë me faktorë të tillë si uria, frika ose ndjenja e pasigurisë.
Ato janë vuajtje që çdo fëmijë i demonstron sipas karakterit të tij dhe sipas gjendjes që përjeton dhe percepton, por ajo që është e rëndësishme për të kuptuar, përveç mënyrës për të kërkuar ndihmë dhe vëmendje, është se dhënia e mbështetjes fëmijës nuk do të thotë ta prishësh, por të kujdesesh për nevojat më të rëndësishme të tij.
Konsultimi, arti i të kuptuarit të nevojave. Nëse një nga nga të dashurit tanë nuk do ta lëmë vetëm në një qoshe, derisa ai të ndalojë. E njëjta gjë duhet bërë me fëmijët. Kjo (pseudo) kulturë që kërkon një intolerancë të caktuar në marrjen e fëmijës, është ekuivalente me injorimin e britmës së një të rrituri.
Po ashtu, t’i thuash një fëmije të vogël, të ndalojë ose t’i kujtosh atij se asgjë nuk do të ndodhë, nuk është e barabartë me fuqinë e kontaktit fizik, me të, fëmija percepton emocione dhe siguri, elemntë qëe ndihmojnë të qetësohet.
Shpesh, në situata si ajo e përshkruar më sipër, d.m.th me një fëmijë që qan me dëshpërim, ka thirrje si: “mos e braktisni”, ose nëse gjyshja ndërhyn, “ju keni shkatërruar gjithçka”. Sikur ky lloj manifestimi të ishte gjithmonë ose vetëm një trillim, dhe jo shprehje e dhimbjes.
Prandaj, është e nevojshme të dihet, siç shpjegohet në hulumtim, se pasojat e thirrjes së zgjatur dhe jo të ndaluar çojnë në efekte të padëshirueshme. Nga pikëpamja neurologjike, pasojat janë stresi dhe niveli i lartë i kortizolit që ndryshon kiminë e neurotransmetuesve, duke intensifikuar frikën dhe duke intensifikuar ndjenjën e shqetësimit. Përqafimi dhe ngushëllimi është përgjigjja më e mirë dhe sidomos të vegjlit, kanë nevojë për këtë kontakt aq sa nevoja për ushqim.
Një fëmijë i lënë për të qarë do të zhvillojë automatikisht një ndjenjë braktisjeje dhe armiqësimi ndaj botës, e cila më vonë do të shfaqet me qëndrime agresive dhe duke treguar pak ndjeshmëri.
Edukimi emocional fillon nga dita e parë që ne e lëmë fëmijën tonë në djep dhe nuk duhet të harrojmë se ankorimi i parë emocional vjen nga lindja. Përqafimi është ai që i jep siguri dhe mbrojtje dhe nuk mund të lihet në rrugë në emër të një ideje të zhvillimit që nuk ka konfirmim shkencor apo psikologjik.
Detyra e të kuptuarit dhe të punuarit me emocionet është diçka që kërkon durim dhe intuitë, diçka që nuk duhet ta harrojmë “thjesht sepse ata janë të vegjël”.
Gjërat që sot janë të vogla mund të transformohen në një humnerë të madhe nesër dhe për këtë arsye, është e nevojshme t’i kushtohet vëmendje ushqyerjes së emocioneve pozitive, duke vënë në praktikë artin e mirëqenies.
Burimi / http://www.curiositadallarete.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
