Të kujtosh është si të marrësh frymë, nuk na ngarkon, nuk vendos, të mbash gjallë kujtimet është pak a shumë si të marrësh një këmishë të vjetër, duke menduar se e kishim humbur por që është akoma e jona, dhe prapë na takon.
Dr. Jessica Cannamela Psikologe dhe Psikoterapeute
Na përket por nuk ka të njëjtën ngjyrë, ne nuk kemi më të njëjtën madhësi, gjithçka, shumë ose pak, ka ndryshuar.
Kështu që ne i mbajmë mend kujtimet, ato janë pak të zbehura, ne kemi një madhësi tjetër, mund t’i mbajmë por nuk mund t’i veshim ato. Ne i ndërtojmë kujtimet, marrim një pjesë tyren, atë më të qartën, e ndërtojmë përreth botës ashtu siç na u shfaq atë ditë.
Kujtojmë ngjyrat e emocioneve, emocionet tona, rikuperojmë fjalët, ato që na kanë lëvizur, mërzitur apo dëmtuar.
Të sjellësh ndërmend kujtimet është një vizatim i bërë nga shumë duar, aq sa na ka dhënë koha, aq sa ngjyrat e qiellit nën të cilin zgjohemi, nën këtë qiell, gjithmonë të ndryshëm, i kujtojmë kujtimet.
Marrë nga blogu i autores
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
