Kur të jemi plakur do të më thuash:
“Si arritëm bashkë deri këtu?”
Dhe unë do të përgjigjem:
“Sepse në vend që të bërtisnim, ne biseduam. Në vend që t’ia mbathnim, kërkuam zgjidhje. Sepse gjithçka dhe asgjë nuk kishte të bënte me ne të dy, sepse qamë dhe qeshëm së bashku. Sepse një ditë i premtuam vetes se do të ishim gjithmonë bashkë në të mirë dhe në të keq, dhe sidomos sepse dashuria me kohën u rrit në formën e një afeksioni që nuk vdes kurrë.”
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
