T’i themi lamtumirë dikujt është e vështirë, jashtëzakonisht e vështirë. Të thuash lamtumirë pa urrejtje, pa rrëmujë, është akoma më shumë. Sepse ke një zemër të thyer. Por dashuria gjithashtu di se si të heqë dorë. Kur kupton se ka arritur fundi. Një lamtumirë duhet thënë për të qenë të vërtetë. Kjo është mënyra se si ne i lëmë ata që thyejnë zemrat tona.
Jo të gjitha marrëdhëniet përfundojnë në të njëjtën mënyrë si kanë filluar. Është e vërtetë që ne jo vetëm duhet ta pranojmë, por edhe ta themi gjithnjë e më shpesh. Lehtësia me të cilën mund të ndërpritet një marrëdhënie, e cila mund të zgjasë për një kohë të gjatë, është diçka që e lë shumica e njerëzve të papërgatitur. Ndarja nuk lë askënd të padëmtuar.
Ajo çfarë ndodh në këto raste është fillimi i një rruge të vështirë dhe të dhimbshme. Një fazë jete në të cilën ne tentojmë të bëjmë pyetje për çdo zgjedhje dhe mbi të gjitha vetë. Fundi i një marrëdhënie, përveçse lë një zbrazëti të madhe, shkakton probleme delikate mendore dhe psikologjike. Njeriu ndjehet me një zemër të thyer, si i mbytur në anije me jetën e vetë, i paaftë për të rifilluar skenën e ndjenjave të gjërave që duken plotësisht të humbura.
Thuaj lamtumirë pavarësisht se ke një zemër të thyer
Psikologu Guy Winch i ka kushtuar shumë nga hulumtimet e tij kësaj teme, diçka që ndodh shumë më shpesh se sa mund të imagjinohet. Kjo tregon se si cilësia e një marrëdhënieje shpesh jeton me shumë sipërfaqësi dhe mungesë respekti. Një histori me siguri mund të përfundojë, kjo nuk është pika themelore, por duhet gjithashtu të jetë një fazë që jeton me transparencë dhe sinqeritet. Thuaj lamtumirë pa urrejtje, pa mizori. Me respekt. Një lamtumirë nuk duhet të jetë një braktisje ose një ikje.
Një zemër e thyer aktivizon mekanizma shumë delikatë mendorë dhe psikologjik. Të thuash lamtumirë bëhet jashtëzakonisht e vështirë për veten. Marrëdhënia vazhdon brenda, në mënyrën më të keqe. Krijon, në personin e braktisur, një lloj varësie ekzistenciale delikate dhe të dëmshme. Ne fillojmë të jetojmë përgjithmonë në kërkim të kujtimeve të jetuara me të dashurin, kontrollojmë profilet sociale të ish-partnerit në një mënyrë instiktive dhe kompulsive. Një mekanizëm tepër delikat dhe i rrezikshëm i varësisë.
Shumë herë përfundojmë idealizimin pa arsye, me personin me të cilin marrëdhënia ka përfunduar dhe kjo rrezikon procesin normal të rifillimit të jetës aq shumë të nevojshëm. Nuk është çështje e pretendimit se gjithçka po shkon mirë. Përkundrazi, nuk lejojmë të lëmë mënjanë emocionet dhe ndjenjat e dikujt.
Pas një lamtumire
Të thuash lamtumirë edhe brenda vetes do të thotë të jesh në gjendje të heqësh qafe një barrë emocionale. Ndihmon për të kontrolluar dhimbjen tuaj, për ta hequr qafe atë. Pasi pastrimi i menjëhershëm nga dhimbja është po aq i rëndësishëm sa fillimi, me durim, plotësoni ato zbrazëtira që ka krijuar historia e përfunduar. Një proces i ngadalshëm dhe i durueshëm, megjithatë i nevojshëm, për të rimarrë atë vetëdije për veten dhe atë besim të aftë për të bërë një jetë të re dhe me qëllime të reja.
Riktheni identitetin edhe në terma sentimentale dhe mos braktisni idenë e një marrëdhënie të fortë dhe të përbashkët. Kjo është faza përfundimtare e udhëtimit, e cila është e mundur, edhe nëse kërkon, që të shëroni plagën e zemrës që duket e pashërueshme. Thoni lamtumirë brenda vetes, pa rrëmujë dhe pa urrejtje. Dhe dëgjoni shpirtin tuaj, sepse ai gjithmonë di çfarë të bëjë për të gjetur qetësi.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
