Rreth trishtimit është shkruar pothuajse aq sa edhe është shkruar për dashurinë, sigurisht më shumë se sa për frikën ose gëzimin … dhe kjo është për shkak se secili prej nesh e përjeton këtë emocion pothuajse të përsëritur, si një keqardhje e thellë që nuk mund të ndryshohet, si një njohje e heshtur e kontrollit tonë të pafuqisë së përkohshme mbi situatat, njerëzit ose punët.
Si çdo emocion, trishtimi është i natyrshëm dhe na lejon mbajtjen e kontakteve me veten. Disa prej nesh zgjedhin për të përballuar atë, duke u përpjekur për ta hequr atë sa më shpejt të jetë e mundur për të bërë vend për emocione të tjera dhe për të rivendosur një ekuilibër psikologjik, por të tjerët e lejojnë trishtimin të jetojë me ta për periudha të gjata kohore, duke e asimiluar në një kohë si pjesë e mënyrës së tyre të të qenit.
Shpesh është më e rehatshme të jesh i trishtuar se sa të përballesh me frikën ose zemërimin. Për më tepër, disa njerëz zgjedhin trishtimin, si një strategji për jetën.
Është e vërtetë se trishtimi është i ndikuar nga modele të zhvillimit të gjithë fëmijërisë dhe ndonjëherë trishtimi është vetëm një zgjedhje e asimiluar pa ndjenja, ekspozuar normal në situata si fatkeqësi, sjelljeve të pranueshme në familjen e origjinës ndaj sjelljeve të tjera, që konsiderohen si të papranueshme, frika, zemërimi apo gëzimi.
Dhe të gjitha këto mund të transformohen lehtë nga një terren i sigurtë në shumë të rrëshqitshëm, nga një ishull i panjohur, pa dalje në det, strehë konsensuale që mund të bëhet lehtë “arrest shtëpiak”.
Ndaj analizoni veten tuaj dhe veçanërisht në atë që ju zgjidhni të jeni i trishtuar, në vend që të jeni të lumtur dhe të bëni hapa të sigurt për të përjetuar emocione të vërteta, si një mënyrë për të jetuar, dhe në qoftë se strategjitë tuaja nuk prodhojnë rezultate konkrete, zgjidhni psikoterapinë si mbështetje në këtë përpjekje.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
