U ktheva të jem i njëjtë si më parë: një person që mund të ngazëllehet, të shijojë jetën me kafshime, gllënjka dhe përqafime. E kam lënë mënjanë atë që isha deri kohët e fundit, e kisha harruar veten, t’i jepja përparësi të tjerëve, isha një reflektim i zbehtë i ëndrrave të thyera dhe zhgënjimeve të hidhura, por pak a shumë ia arrita të shërohem, të gjeja veten.
Të gjithë ne, në një mënyrë apo një tjetër, kaluam nëpër këto momente krize personale që na bënin të kuptonim sa ishim larguar nga vetja jonë emocionale, nga universi ynë i brendshëm. Në fund, me një akt trimërie të mrekullueshme dhe një luftë të admirueshme personale, do të rishikojmë hapat tona, gjurmët e këmbëve që lëmë në rërën e oqeaneve tona emocionale për të gjetur vetëbesimin dhe integritetin tonë.
Gjithkush mendon për ndryshimin e botës, por askush nuk mendon për ndryshimin e vetes.
Tani, në këtë proces delikat psikologjik të rikuperimit të identitetit dhe vlerave, ne duhet të kujtojmë se kurrë nuk do të kthehemi plotësisht ata që kemi qenë. Në udhëtimin e kthimit shumë gjëra ndryshojnë, ne shikojmë në pasqyrë dhe me krenari lëmë mënjanë atë që na dëmton, ne nuk do të jemi njësoj si më parë dhe ndoshta jo të njëjtë si gjithmonë.
Ne do të jemi një version më i mirë i vetes. Megjithatë, ky është një proces që kërkon kohë, sepse edhe nëse jemi larguar nga ai burim dhimbjeje, askush nuk kalon në një gjendje lumturie dhe të qetë. Kemi nevojë për kohë, dashuri, kujdes dhe besim.
Unë jam një person që vuan dhe nuk kam guximin të ndryshoj
Është e nevojshme të mendoni rreth saj për një moment. Po të mos jesh një person që vuan do të thotë të marrësh një seri hapash që jo të gjithë janë të gatshëm t’i marrin. Para së gjithash, dikush duhet të jetë i vetëdijshëm për sikletin e vet. Pastaj, personi duhet të ndiejë nevojën reale për ndryshim dhe më në fund, ai duhet të punojë në një aspekt shumë të komplikuar: vullnet.
Ndoshta këto pasazhe do t’ju befasojnë, sepse kush nuk do t’i bëjë ato në mënyrë që të lë mënjanë vuajtjet dhe të ndjehet më mirë? Në të vërtetë, ka edhe nga ata që nuk mund ta bëjnë atë “kërcim”, atë akt të besimit me të cilin të njohin se ata mund, duhet dhe meritojnë të ndihen më mirë. Në të vërtetë, Viktor Frankl në librin e tij “Njeriu në kërkim të kuptimit” shpjegon se ndonjëherë disa njerëz preferojnë të qëndrojnë në një gjendje pakënaqësie përpara se të fillojnë diçka që e kanë shumë frikë: ndryshim.
Për shembull, Anne Thorndike, një mjeke e përgjithshme në Massachusetts General Hospital, ka treguar se jo të gjithë pacientët me sëmundje zemre vendosin të udhëheqin një mënyrë jetese më të shëndetshme që garanton mbijetesën e tyre. Për më tepër, ne e dimë se ka shumë gra që nuk e lënë partnerin e tyre pavarësisht se janë të pakënaqur dhe kjo nga frika, në veçanti nga frika e ndryshimit.
Bëhu person i zakonshëm, bëhu më i mirë
Për t’u kthyer si personi i zakonshëm, ai që besonte të tjerët, i cili caktoi qëllimet dhe kishte shpresë për jetën e tij, është e nevojshme të stërvitet një “muskul” që shpesh neglizhohet. Është një strukturë e mrekullueshme e arkitekturës sonë emocionale dhe psikologjike, që quhet “vullnet”.
Ata që nuk mund të ndryshojnë mendjen, nuk mund të ndryshojnë asgjë. George Bernard Shaw
Libri “The Willpower Instinct” nga Kelly McGonigal shpjegon se si pas disa dekadash hulumtimi në këtë fushë, është konstatuar se vullneti nuk është diçka që dikush e ka ose nuk e ka. Në të vërtetë, ai është si një muskul, si një burim që duhet përdorur dhe madje “restauruar” vazhdimisht. Sepse nganjëherë, siç ndodh pas aktivitetit fizik, ne jemi të lodhur dhe në limitin e forcës sonë.
Ndonjëherë harrojmë se ende kemi forcë për të thënë “mjaft”, që ne kemi ende një fije zëri, burimi dhe energjie për të lënë, për të mbyllur një fazë. Nuk e nënvlerësojmë rëndësinë e pasojave psikologjike që dalin nga mos ndryshimi i aspekteve të caktuara të jetës.
Para se të përfundojmë, duhet të marrim parasysh një aspekt të fundit. Kur lëmë pas një fazë komplekse, lumturia nuk është e garantuar. Truri i njeriut është programuar për t’i rezistuar ndryshimit, kështu që duhet kohë dhe mbi të gjitha ne duhet ta “ushqejmë” me përvoja dhe mendime të reja në mënyrë që të përdoret për një perceptim të ri, një pikëpamje të re me të cilën të hapet për qetësi dhe mirëqenie.
Lexoni, ecni, udhëtoni, ndryshoni skenarë, favorizoni kontaktin social, filloni një hobi të ri, filloni projekte të reja. Pak nga pak, ju do të kuptoni se, në fakt, ju do të ktheheni të jeni njerëz të të gjitha kohërave, por shumë më të fortë se më parë. Shumë më të mençur.
Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
