M’u desh të kaloja vetëm pesë ditë me babanë tim, por mjaftoi të kuptoja se të dy po luftonim në mënyrat tona. Pastaj një mik bëri një sugjerim…
Në tetor 2017 mora një mesazh nga tezja se babai kishte vdekur. E kisha takuar për herë të parë vetëm dy vjet më parë, kur isha 24 vjeç. Prindërit e mi u ndanë para se të lindja unë, dhe kur më vdiq nëna, unë u nisa për ta gjetur. Udhëtova nga Dublini në Mansfield në Nottinghamshire dhe kalova pesë ditë me të, duke u njohur. Ajo që më habiti ishte se ishim mjaft të ngjashëm jo vetëm në pamje, por edhe në personalitet. Kishim të njëjtin sens humori, të njëjtën shije në muzikë, ushqim, stil. Madje kemi thënë gjëra të papërshtatshme në kohën e gabuar, diçka që e kam bërë që fëmijë dhe kam pasur gjithmonë telash. Si ishte e mundur, e gjithë kjo kur nuk ishim takuar kurrë?
Nuk isha mësuar të flisja për ndjenjat e mia, por ishte e lehtë dhe e natyrshme të hapesha me të. Babai im ishte shumë i ndjeshëm dhe më tha se ishte mirë të qaja, diçka që nuk kam qenë kurrë rehat ta bëj. Unë u rrita me një qëndrim “shfaqja duhet të vazhdojë” dhe gjeta kohë për ta lënë veten të shpreh emocionet e mia. Babai im dhe unë dukej se e kuptonim njëri-tjetrin në një nivel të thellë pa ditur asgjë për njëri-tjetrin. Ishte si të shiheshim në një pasqyrë, ne të dy po luftonim në mënyrat tona dhe ende nuk kishim kuptuar se si të kërkonim ndihmë ose ku të shikonim. Edhe pse nuk e njihja prej kohësh, njohja e vdekjes së tij ndikoi në shëndetin tim mendor. Sapo kisha humbur nënën time dhe po përpiqesha të kuptoja se këta dy njerëz të veçantë në jetën time ishin zhdukur të dy. Sapo isha zhvendosur në banesën time të parë dhe punoja si ilustratore e pavarur, ndërkohë që bëja edhe standup comedy. Ishte e vështirë të qëndroja në skenë duke u përpjekur t’i bëja njerëzit të qeshin kur po lëndohesha aq shumë, por në këtë pikë po bëja gjithçka që mundja për të mbajtur veten të zënë, në mënyrë që të mos përballesha me traumën. Ndihej shumë e rëndë për t’u përpunuar. E izolova veten nga kushdo që njihja dhe u fokusova vetëm në punën time.
Në vitin 2018 u përpoqa të bëja një fillim pozitiv të ri. Ftova një mik të vjetër në shtëpinë time për të diskutuar disa ide që kishim për një projekt printimi. Ne përfunduam duke pirë një filxhan çaj dhe një bisedë. Ai u kthye nga unë dhe më tha: “E di, mendoj se mund të jesh si unë. Unë mendoj se ju mund të jeni autik.” Komenti i tij erdhi si një tronditje totale dhe nuk mund ta kuptoja se çfarë po thoshte. Unë u përgjigja: “Por unë jam 27 vjeç, me siguri do ta dija deri tani nëse isha autik?” Kuptova se kisha parë vetëm histori ose dokumentarë për djemtë autikë. Nuk e kisha idenë se tiparet e femrave ishin të ndryshme. Por fjalët e tij ndezën diçka tek unë dhe vendosa ta shqyrtoj më tej. Kur fillova të hulumtoj tiparet autike te femrat, kuptova se kisha parë vetëm histori ose dokumentarë rreth djemve ose dijetarëve autikë. Nuk e kisha idenë se tiparet autike te femrat ishin të ndryshme. Vendosa të rezervoja një vlerësim dhe isha mjaft nervoze. A mund të shpjegojë kjo më në fund pse u ndjeva kaq ndryshe duke u rritur?
Disa muaj më vonë mora rezultatet e vlerësimit. Unë isha zyrtarisht autik. Zbulimi se jam autik ka ndryshuar perspektivën time për jetën. Për herë të parë po e njoh veten gradualisht. Dhe në eksplorimet e mia kam zbuluar se babai im ndante kaq shumë nga të njëjtat tipare, duke më bërë të besoj se edhe ai mund të ketë qenë autik. Mendoj se babai im ndihej në të njëjtën mënyrë, kjo ishte arsyeja pse ai kujdesej për mua në mënyra që unë nuk i kuptoja në atë kohë. Nëse miku im nuk do ta kishte përmendur atë, unë nuk mund ta kisha zbuluar kurrë se jam autik. Do të kisha vazhduar jetën, duke injoruar ndjenjat e mia dhe përfundimisht duke e djegur veten. Takimi me babanë dhe ai sugjerim nga një mik, më ndryshuan, duke më lejuar të filloj ta trajtoj veten më mirë, me më shumë mirëkuptim dhe durim.
Përgatiti K.I / Burimi theguardian.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
