Kemi frikë nga vetmia, të gjithë ne, burra dhe gra, por të mos harrojmë se shpesh është jo vetëm e nevojshme, por është edhe terapeutike. Të jesh vetëm do të thotë të jesh në gjendje të mendosh për veten, për atë që duam, për atë që ëndërrojmë dhe mbi të gjitha për atë që ndiejmë.
Të jesh vetëm nuk do të thotë të jesh i trishtuar, do të thotë të shijosh momentin, ditën, muajt, vitet, qetësimin dhe jetën e të jetuarit. Vetmia është dinjitoze, na largon nga marrëdhëniet jo të plota që na bëjnë të ndjehemi keq.
Ne nuk duhet të lejojmë që lumturia jonë të varet nga një person tjetër, nga partneri. Të duash veten është thelbësore që personi tjetër të na dojë. Si mund të presim që dikush tjetër të na dojë nëse nuk e duam veten?
Vetmia shoqërohet me zhvillimin shpirtëror, në fakt personazhe si Krishti, Buda apo Muhamedi kanë bërë zbulime thelbësore në momentet e vetmisë. Për më tepër, vetmia është e lidhur me krijimtarinë, në fakt shkrimtarët, shkencëtarët dhe filozofët e kanë zgjedhur atë si një element themelor për të gjeneruar ide të reja.
Aktualisht, rrjetet sociale si Facebook, Twitter dhe Instagram ju lejojnë të mbani kontakte me njerëz të tjerë gjatë gjithë kohës, por duket se kjo favorizon lidhjen me të gjithë përveç vetes. Dashuria për veten ose të menduarit për veten tonë janë akte egoizmi që ndonjëherë janë të domosdoshme. Ekziston një ide e rrënjosur thellë se gjërat duhet të bëhen me shoqëri. Po sikur të shkojmë vetëm në kinema? Nëse qëndrojmë në shtëpi vetëm një natë të Shtunë? Nëse shkojmë vetëm në një ekspozitë? E vetmja gjë që mund të ndodhë është se do ta shijojmë momentin.
Ne jemi kafshë shoqërore, kjo është e vendosur, por me kalimin e viteve, nevoja për të qëndruar me të tjerët zvogëlohet vazhdimisht. Me moshën, ne i kemi më të qarta interesat tona dhe përqendrohemi tek to, pa pasur nevojë të përpiqemi të lidhemi aq shumë me njerëzit e tjerë. Thjesht, kemi arritur një ekuilibër që të mund të shijojmë vetminë dhe kohën e kaluar në shoqërinë e njerëzve të tjerë. Vetmia mund të bëhet një shok i mirë me të cilin kalojmë kohën. Le të mos e harrojmë.
Vetmia mund të jetë mundësia për të zhvilluar frikën tonë personale ose të punës, t’i përkushtohemi vetvetes fizikisht dhe mendërisht. Ne nuk po flasim për një vetmi të trishtuar, por për një vetmi të kërkuar dhe të nevojshme për të pajtuar veten me mendjen dhe shpirtin tonë. Shumë herë e lidhim vetminë me të qenit beqarë, por nëse do të kishim një partner dhe gjërat nuk shkojnë mirë, do të ishte mirë të mendonim thellë për marrëdhëniet që kemi me këtë person dhe atë që do të donim.
Një dozë e madhe e realizmit të papërpunuar, e vështirë, por e domosdoshme për të parë atë që ne nuk duam të shohim. Një marrëdhënie në të cilën nuk jemi mirë nuk është e shëndetshme, marrëdhënia në të cilën partneri na trajton keq nuk është e shëndetshme. Ne duhet të shpëtojmë nga marrëdhënie të tilla. T’i themi lamtumirë atij që na bën të sëmurë është një iniciativë e vështirë, por pa dyshim që nuk vret. Për pak kohë ne do të shikojmë prapa për momentet e mira të ndara me personin tjetër, por nuk duhet të harrojmë realitetin. Lëreni kohën të kurojë plagët, mos e hidhni veten në një histori tjetër, përkundrazi duhet të mësoni të shijoni shoqërinë e vetes.
Natyrisht pas një ndarjeje gjithmonë ka dhimbje, e cila mund të zgjasë gjashtë muaj, një vit. Ndoshta duhet të qajmë, të ecim në shi, mbase duhet të harrojmë çdo kujtim që na rikthen në të kaluarën … prandaj bëjeni!
Ne jemi të lirë, në kuptimin e plotë të fjalës. Ne vendosim, bëjmë, ndalemi, ecim, vrapojmë, ëndërrojmë, puthemi, përqafohemi, shikojmë, shikojmë … jetojmë jetën. Le ta lejojmë veten të jemi të mbështjell nga vetmia, le të bëhet batanija jonë, të çlirojë mendimet tona, t’i lejojmë ndjenjat tona të dalin në sipërfaqe.
Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
