Prindërit shpesh kanë tendencën t’i krahasojnë fëmijët me njëri-tjetrin dhe shpesh me fëmijët e të tjerëve. Ata krahasohen me miqtë, me shokët e shkollës ose aktivitete të tjera siç janë sporti, rekreacioni dhe arsimi. Por çfarë përpiqesh të arrish duke e krahasuar fëmijën tënd me fëmijët e tjerë?
Në shumicën e rasteve, kjo është bërë për të motivuar fëmijën, t’i bëni ata të marrin si model vëllain ose shokun e shkollës. Megjithëse qëllimi është “pozitiv”, modalitetet janë absolutisht të gabuara. Ky lloj qëndrimi jep një paraqitje të shkurtër të dëshirës së prindërve për të formuar fëmijët e tyre sipas dëshirës së tyre, duke mos lënë vend për karakteristikat e vërteta individuale.
Ky zakon i keq ka pasoja negative në psikikën e fëmijëve dhe më e rëndësishmja është padyshim zilia. Fëmijët besojnë se krahasimi përdoret gjithashtu nga prindërit për të shpërndarë dashurinë: prindi e do më shumë vëllanë e tij. Një pasojë tjetër negative është rënia e vetëvlerësimit tek fëmija. Krahasimi i tij me të tjerët është si t’i thuash atij se nuk i vlerësojmë cilësitë e tij, ndërsa ne e bëjmë atë me ato të të tjerëve. Fëmijët ndjehen të pasigurt, të padobishëm dhe të margjinalizuar.
Fëmijët duhet të kenë sigurinë e pranimit ashtu siç janë, me virtytet dhe aspektet e tyre, në mënyrë që të përmirësohen. Duke i krahasuar ato me të tjerët ne i bëjmë ata të ndjehen më pak të dashur.
Burimi / https://www.rimedio-naturale.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
