Ndërsa shpesh përdoren në mënyrë të ndërsjellë, faji dhe turpi janë dy emocione të ndryshme dhe janë të denjë për një kuptim më të thellë nga prindërit dhe të tjerët që kujdesen për fëmijët. Ndjenja e fajit rezulton që fëmijët të ndihen përgjegjës se kanë bërë gabime dhe i bën ata të vendosin të keqen në sjelljen e tyre në vend të vetes.
Diskutimi dhe normalizimi i turpit
Dy pjesët e përjetimit të turpit janë të vepruarit dhe diskutimi. Kur veprojmë me turp, jemi të prirur ndaj heshtjes, fshehtësisë dhe gjykimit. Mos diskutimi i turpit rezulton në dëshpërim. Me kalimin e kohës, përjetimi i turpit mund të dëmtojë rritjen dhe zhvillimin normal, veçanërisht te fëmijët e vegjël. Duke diskutuar për turpin, duke u hapur të tjerëve për përvojat tona, ne inkurajohemi të praktikojmë ndjeshmërinë, dhembshurinë për veten dhe cenueshmërinë.
Identifikimi dhe ndërtimi i qëndrueshmërisë kundër turpit
Fëmijët mësojnë shpejt të përmbahen nga sjelljet që i lënë ata të ndihen të turpëruar dhe të izoluar. Ata e bëjnë këtë për të mbrojtur veten nga ndjenja e pakëndshme. Kur përballen me situata të tilla, prindërit mund të përforcojnë pa dashje shmangien duke i inkurajuar fëmijët e tyre që të përmbahen nga ato sjellje. Për shembull, një prind që i sugjeron fëmijës së tyre të veshë më shumë “veshje të përshtatshme gjinore” pasi fëmija ngacmohet në shkollë, po e inkurajon pa dashje fëmijën të përmbahet nga kjo sjellje.
Vendosja e kufijve
Vendosja e kufijve është çelësi për të siguruar mirëqenien e fëmijëve. Fëmijët mund të reagojnë ndaj emocioneve të paidentifikuara ose të panjohura në një mënyrë që është e dëmshme për veten ose anëtarët e tjerë të familjes. Në raste të tilla, kufijtë e komunikuar fuqishëm janë të nevojshëm.
Përgatiti K.I / Burimi www.psychologytoday.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
