Vendosja e kufijve të shëndetshëm me njerëzit përreth nesh është sinonim i shëndetit mendor. Është një mënyrë për t’u ndjerë më këmbëngulës përballë shantazhit emocional dhe çdo manipulimi psikologjik.
Nëse arrijmë të vendosim kufij të shëndetshëm, të fortë dhe të qartë, do të fitojmë në shëndetin mendor. Jo vetëm kaq, marrëdhëniet tona ndërpersonale do të përmirësohen duke e bërë shumë të qartë se çfarë është e lejueshme dhe çfarë nuk lejohet. Është gjithashtu ai ushtrim i përditshëm me të cilin mund të qartësohet identiteti, vlerat e dikujt dhe të ushtrohet një siguri shumë efektive me të cilën të ndihet i sigurt në çdo situatë.
Tani, ka nga ata që theksojnë se kufijtë personalë janë një rrugë e dyanshme. Në momentin që të tjerët identifikohen dhe e kanë të qartë drejtimin tonë, të tjerët do të ndjekin rrugën e tyre me respekt milimetrik. Megjithatë, siç e dimë mirë, nuk është gjithmonë kështu.
Edhe nëse nuk na pëlqen, do të ketë gjithmonë nga ato lloj profilesh të aftë kur vjen puna për të pushtuar hapësirat e njerëzve të tjerë dhe për të vënë në dyshim kufijtë psikologjikë dhe emocionalë. Prandaj, nuk mjafton vetëm të kufizoni këto barriera personale, por duhet të dini edhe si t’i mbani ato në këmbë. Arritja e kësaj është çelësi që pjesa tjetër e investimeve në shëndetin tonë mendor të japin fryte.
Kjo është ajo që Edward T. Hall dhe Robert Sommer na shpjeguan në kohën e tyre. Këta antropologë dhe psikiatër ishin pionierët në studimin e hapësirës personale. Këto hetime, të filluara në vitin 1969, na treguan tashmë për ato kufij ku ndodhet një person dhe ku jeton diçka më shumë se një territor fizik.
Është një vend ku ndihemi të mbrojtur mendërisht, fizikisht dhe emocionalisht, një strehë që askush nuk mund ta shkelë me komentet apo sjelljen e tij. Megjithatë, sado e habitshme të na duket, diçka që na zbuluan këta ekspertë është se në jetën tonë të përditshme është e zakonshme që ato kufij të kapërcehen, ato barriera që jo gjithmonë i mbrojmë me vëmendjen dhe burimet që u nevojiten. për të shmangur rënien. Le të shohim më poshtë se si ta arrijmë atë.
Ndershmëria: oksigjeni i kufijve të shëndetshëm
Ndershmëria është një qëndrim, i cili përfshin synimin e së vërtetës dhe transparencës. Asgjë nuk është më e nevojshme për të arritur kufizime të qëndrueshme dhe të sigurta personale sesa ta përfshijmë atë në sirtarin tonë të qëndrimeve ose prirjeve. Për ta bërë këtë, marrim parasysh:
Është e pamundur të vendosësh kufij nëse nuk e bëjmë të qartë paraprakisht se shkelja e tyre do të ketë pasoja. Për shembull, në kuadrin e një marrëdhënieje afektive, personi tjetër duhet të kuptojë se nëse sulmohet vetëvlerësimi, vlerat dhe dinjiteti ynë, kjo lidhje nuk mund të ruhet më.
Le të përpiqemi të qëndrojmë konsekuent. Është e vështirë të pretendosh se të tjerët nuk i shkelin kufijtë tanë kur ne nuk i shkelim të tjerët ose se të tjerët nuk humbasin kur sanksionet që vendosim nuk përputhen me atë që kanë bërë të tjerët. Të qenit i sinqertë nënkupton, nga ana tjetër, ruajtjen e barazisë midis asaj që thuhet dhe asaj që bëhet, midis asaj që kërkojmë dhe asaj që ofrojmë.
Po kështu, kufijtë e shëndetshëm kanë nevojë për punë azhurnimi dhe mirëmbajtjeje. Nuk ia vlen të dorëzohesh, nuk ia vlen të lihet një vend i hapur ku hyn shantazhi dhe mund t’i futet ajo kërkesë të cilës i themi “po”, kur duhet të ishte një “jo” e madhe.
Kufizon provën e mikroagresionit
Mikroagresionet janë si pika cianidi që ne përfundojmë duke i holluar në jetën tonë të përditshme pothuajse pa e kuptuar. Është ajo fraza sarkastike e një miku. Nga ana tjetër, është edhe ai komenti maço, “por qesharak”, që përfundoj duke qeshur me një kolege. Është ajo tallja e kamufluar e afeksionit që partneri na lë të rrëzohemi apo edhe ai komenti i nënës që nuk heziton të na gjykojë…
Të gjithë ata shembuj janë në fakt thumbimet delikate të mikroagresionit të përditshëm. Nëse i lëmë ato sulme të vogla të kalojnë njëra pas tjetrës, nëse ato gjemba të vogla do të na ngjiten një ditë e tjetrën, do të vijë gjithashtu një kohë kur do të shfaqen dhimbjet dhe plagët. Ne nuk duhet ta lejojmë atë, është e nevojshme të vendosen kufij të shëndetshëm dhe të fortë përmes të cilëve nuk hyjnë agresionet, pavarësisht nga përmasat e tyre.
Jeni përgjegjës për veten tuaj, respektoni veten çdo ditë
Ne të gjithë kërkojmë respekt nga të tjerët, por a e respektojmë veten? Sado e habitshme të na duket, përgjigja është e qartë: jo gjithmonë. Psikologët nga Universiteti i Virxhinias, Timothy D. Wilson dhe Elizabeth W. Dunn, kryen një studim në vitin 2004, ku treguan se një nga gabimet kryesore të popullatës në çështjet psikologjike ishte pikërisht mospuna për vetënjohjen.
Nëse nuk jemi të aftë të thellohemi në atë arkitekturë private të nevojave, dëshirave, dobësive, frikës dhe identiteteve, do të jetë e vështirë për ne të vendosim kufij të fortë për t’u mbrojtur nga të tjerët. Sepse çfarë duhet të mbroj nëse nuk e di se çfarë më përcakton, çfarë është e lejuar për mua apo çfarë më lëndon apo më padenjë? Kjo detyrë, ajo e njohjes së vetvetes, i përket vetëm neve. Prandaj, nëse kërkojmë respekt nga të tjerët, le të fillojmë duke respektuar veten duke dëgjuar atë zë të brendshëm për të gjetur se çfarë ka nevojë.
Shkëputja si çelës për të ushtruar hapësirën psikike
Shpesh, e kemi të vështirë t’i themi “jo” atij personi të afërt, sepse kemi një lidhje afektive me të. Dimensione të tilla si afërsia, miqësia, dashuria apo edhe respekti i thjeshtë për dikë na e bëjnë të vështirë ngritjen e kufijve të shëndetshëm dhe të fortë. Pothuajse pa e ditur se si, ne përfundojmë duke u dorëzuar, duke thënë “po” kur duhet të ishte një “jo” dhe duke zbuluar se si disa njerëz përfundojnë duke shkelur kufijtë tanë.
Duhet të jemi të qartë: muskuli më i mirë për të krijuar një hapësirë të sigurt psikike është shkëputja. Është vendosja e një distance midis ndjenjave ose besnikërisë afektive në lidhje me identitetin tonë dhe nevojat reale. Në të njëjtën kohë, ne nuk mund të injorojmë diçka të dukshme: kushdo që na respekton me të vërtetë, nuk do të guxojë kurrë të kalojë ose të shkelë kufijtë tanë emocionalë dhe psikologjikë.
Për të përfunduar, siç mund ta shohim kur bëhet fjalë për ndërtimin e kufijve të shëndetshëm, së pari duhet të fokusojmë të gjithë punën brenda: te vetja. Vetënjohja, ushtrimi i vetëvlerësimit, vetëpërgjegjësia dhe shkëputja janë ato përbërës thelbësorë me të cilët mund të krijojmë një strehë të sigurt kundër ndërhyrjeve.
Burimi lamenteesmaravillosa
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
