Gjatë gjithë jetës, ne shpesh përballemi me humbje. Të kapërcesh një humbje është një mësim që të gjithë do të duhet të mësojnë, herët a vonë. Problemi lind kur ne rezistojmë në vend që të pranojmë se humbjet janë pjesë e jetës, se janë të pashmangshme, se janë faza të nevojshme në rritje.
Kur ndodhin humbje të mëdha, ne investojmë të gjithë energjinë tonë në to, duke injoruar gjithçka tjetër që është e rëndësishme dhe e veçantë në jetën tonë. Që një humbje të ekzistojë , fillimisht duhet të ketë qenë një prani e rëndësishme, me të cilën keni pasur fatin të ndani momente unike.
Të gjitha humbjet na sjellin një përvojë për të ecur përpara me më shumë forcë dhe mençuri.
Përjetimi i një humbjeje të konsiderueshme (si vdekja e një personi të veçantë, një dashuri që largohet, një miqësi që përfundon) na bën të ndihemi të pafuqishëm, me një zbrazëti të madhe brenda. Në atë moment, ne ndjejmë trishtim, zemërim, frikë dhe përjetojmë ulje-ngritje të vazhdueshme emocionale; është një gjendje vuajtjeje në të cilën secili përjeton procesin e vet personal.
Kapërcimi i një humbjeje është një proces kompleks, pasi për t’u rikthyer në tërësi kërkon një udhëtim me ulje dhe ngritje, si një slitë rul.
Kur besojmë se jemi shëruar, se jemi përsëri të plotë dhe se e kemi mirëpritur idenë e pranimit, befas na pushton ankthi dhe dëshpërimi: ne përparojmë dhe tërhiqemi. Kështu përfundojmë duke u shëruar, duke ndier çdo hap të procesit pa e bllokuar atë.
1.Respektoni procesin tonë për tejkalimin e një humbjeje
Secili person e përjeton humbjen ndryshe, me ritmin e tij dhe në mënyrën e tij personale. Mohimi është pjesë e këtij procesi dhe shërben për të na mbrojtur nga ajo që nuk jemi gati të përballemi. Shumë njerëz besojnë se janë të ftohtë dhe nuk e kuptojnë pse nuk ndihen kur përballen me humbje të mëdha. Këto emocione mbeten të fshehura, pasi nënkuptojnë shumë dhimbje dhe shfaqen kur ne jemi gati t’i durojmë dhe përballojmë. Edhe vite mund të kalojnë ndërkohë.
Kjo ndodh shpesh me fëmijët dhe adoleshentët, të cilët nuk janë në gjendje të perceptojnë ndjenja kaq të forta derisa të bëhen të rritur dhe, për rrjedhojë, të gatshëm. Ky është momenti kur del në pah gjithçka që përfaqëson humbja, në mënyrë që ata të përballen me situatën.
2.Dhimbja është gjithmonë personale
Askush nuk mund të na thotë se si të kapërcejmë një humbje. Sado që përpiqemi të kërkojmë përgjigje tek të tjerët, procesi i shërimit mund të gjendet vetëm brenda nesh. Ky proces kërkon një kohë të caktuar , nuk është kurrë shumë i ngadalshëm apo shumë i shpejtë. Nëse ecim përpara dhe nuk ngecim, mund ta shërojmë plagën.
“Ne shpesh pa dashje i rikrijojmë humbjet tona në përpjekje për t’i zgjidhur ato, për t’i përmirësuar, për t’i shëruar. Nëse humbja na ka shkaktuar plagë, ndoshta do të gjejmë një mënyrë për t’u mbrojtur prej saj: distancohemi , e mohojmë atë, i kushtohemi të tjerëve dhe i ndihmojmë ata të shërojnë plagët e tyre në mënyrë që të mos ndiejmë thumbimin tonë; bëhemi aq të vetë-mjaftueshëm saqë nuk kemi më nevojë për askënd.” -Elisabeth Kübler Ross
3.Ne nuk mund të mbrohemi nga humbjet e reja
Një nga mësimet që sjellin vetë humbjet është se ato janë të nevojshme në këtë botë. Kur përpiqemi të mbrohemi nga humbjet e reja, në fakt po e lejojmë veten të mbytemi prej tyre dhe po i shkaktojmë pa vetëdije. Pasi të keni përballuar humbjet dhe të kaloni kohë të vështira, mund të dëshironi të mbroheni prej tyre duke krijuar një mburojë që bllokon vuajtjet që ju kanë prekur më parë. Megjithatë, kjo nuk është e mundur, pasi largimi nga ajo që nuk duam të humbasim është tashmë një humbje në vetvete.
4.Rruga larg dhimbjes kalon përmes vetë dhimbjes
Kjo është një rrugë e pashmangshme për të kapërcyer një humbje: ne nuk mund të shmangim dhimbjen dhe emocionet që ajo shkakton. Kur të jemi gati të përballojmë humbjen, do të ndjejmë dhimbje ; Përpjekja për të shmangur këto ndjenja vetëm sa na paralizon në një situatë vuajtjeje të përhershme. Humbja përfshin dhimbje, por na bën njerëz më autentikë dhe të plotë, na mëson të vlerësojmë gjërat që janë vërtet të rëndësishme.
5.Dashuria që kemi dhënë dhe ndjerë nuk humbet kurrë
Gjërat vërtet të rëndësishme nuk humbasin: ne i mbajmë me vete, i kemi jetuar dhe ndjerë, ato na kanë transformuar dhe na kanë bërë njerëzit që jemi sot. Kjo është arsyeja pse nuk ka kuptim të shmangim përvojat nga frika e humbjes: të vetmet gjëra që përfundojmë duke marrë me vete janë ato që kemi ndjerë, dëgjuar.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
